Son Bir Umut (İtalyan)

30.BÖLÜM

Canlar dostlar ponçikler. Bol yorum ve beğeni bekliyorum. Sizleri çok seviyorum ve iyi okumalar diliyorum. :)

Yazardan:

Armani o gün boyunca evden hiç çıkmadı. Anna nın yattığı yatağın tam karşısında duran koltuğa oturup sorgulamaya başladı. Kendini, yaşadıklarını ve yaşattıklarını.

Bu hayatta hep normal olmak isterken tüm anormallikler özenle onu arayıp bulmuşçasına bir gölge gibi onu takip etmişti. Şimdi karşısında duran kadına baktı. Ne garip diye geçirdi aklından. Anna İtalya ya hiç gelmeseydi varlığından bile haberi olmasaydı nasıl olurdu hayatım diye geçirdi aklından. Sonrasında içinde kalan son Tanrı kırıntısına şükretti.

Derin bir nefes aldığı esnada masanın üzerine bıraktığı telefonu titremeye başladı. Karanlık odanın içini aydınlatan telefonu eline aldığında arayan ismi görünce sessizce Anna nın yattığı odasından çıktı. Gün boyu onun uyumasını izlemişti o oda da, şimdi oda dan çıkmak garip gelmişti. İlk öce gözlerini ovup tekrar telefona baktı arayan Orlando :

''Söyle.''

''Efendim emrettiğiniz gibi şu anda Romadayız aileyi güvenli bir şekilde evlerden birine yerleştirdik sizden gelen emirleri bekliyoruz.'' Dedi Orlando. Armani nin içi bu aileye hiç ısınmamıştı. Onları görme fırsatı olmadı ama adamlarının anlattıklarına göre pek de iyi insanlar değildi. Mahallelerine gönderdiği bir kaç istihbarat personellerinin topladığı bilgiye göre Anna o evde epey zorluk çekmişti. Annesinin onu çocuk yaştan itibaren evlendirmeye çalışması da cabası.

''Türkiye den nasıl çıkardınız.?'' Dedi Armani zorluk çıkıp çıkmadığını merak etmişti. Zira Anna için bir servet ödemişti. Ailesi için de öyle.

''Emrettiğiniz gibi efendim. Güvenliklerinin sağlanacağına dair teminat sunduk.'' Güvende olacakları şüpheli diye geçirdi aklından Armani.

''Güzel. Rahat etmelerini sağlayın işin aslını öğrenince ona göre hareket edeceğim.'' Dedim ve telefonu kapatıp cebine attı. İşler şimdilik yolunda evet ama o insanlar eğer Anna ya bir şey yaptıysa bedelini ödemek zorunda diye geçirdi aklından. Anlatılanlara şimdilik inanmak istemiyordu.

Anna ya karşı her zaman korumacı oldu ama annesi öldükten sonra bu hayatta aile diyebileceği bir tek Anna kalmıştı. Ne geleceğinde ne de geçmişinde artık ona zarar gelsin istemiyordu.

Çocuklarını da düşününce yüzünde bir tebessüm oluştu. Ona ait olduklarını bilmek mutlu etmişti onu.

Belki de o onlara aitti.

''Efendim...'' Rose nin merdivenlerde durmuş seslenişi ile yönünü ona çevirdi.

''Söyle.'' Dedi Armani Rose ise mahcup bir şekilde başı önde Armani ye yaklaştı ve elindeki telefonu uzattı. Armani anlamaz bakışlar ile telefona bakarken ekranda yazan isim dikkatini çekti.

Isabella...

Sıkıntı ile nefes alıp sertçe Rose nin elinden telefonu aldı. Kadın onun telefonu elinden almasıyla sarsılmıştı resmen bu Armani nin birazdan yaşayacağı öfke patlamasının habercisiydi.

''Sana ulaşmak istersem zaten ararım bu da neyin nesi.'' Dedi öfke ile çıkmıştı sesi. Armani emrivakiden nefret ederdi. Isabella ya saygısı vardı ama son zamanlarda onu ne görmek ne de duymak istiyordu. Tıpkı Fabio gibi. Anna uyuduğu için ve kapısının tam önünde konuştuğu için öfkesi içinde patlamıştı sesini dahi çok fazla çıkaramamıştı.

''Armani dinle beni...''

''Isabella... Eğer sana ulaşmak istersem benim aramamı bekle.'' Dedi öfke ile ve adım adım kapının önünden uzaklaştı.