Son Bir Umut (İtalyan)

52.BÖLÜM

Canlarım sevgili okuyucularım, her şeylerim, birtanelerim... Nasılsınız? iyisinizdir umarım. Güzel bir bölümle sizlerleyim keyifli okumalar diliyorum sizlere, bol bol yorum ve beğeni bekliyorum sizlerden.

Instegramdan takip etmeyi unutmayın orada da güzel paylaşımlar yapmaya çalışıyorum. (Çaktırmayın yeni yeni öğreniyorum. ) Oradan da kitapların alıntılarını veya tanıtımlarını atacağım zaman zaman. Güzel etkileşimlerinizi orada da bekliyorum.

BBE kitabına bölüm yazmaya başlayacağım ama biraz beğenileri arttıralım diyorum ne dersiniz canlarım. Neyse artmasa da ben yazınca paylaşacağım zaten ama yine de siz arttırın yaa kırmayın yazarınızı.

Sizleri çok seviyorum keyifli okumalar diliyorum :)

Bir de Başka Bir Evrende devam kitabını kütüphanenize eklemeyi unutmayın ♡

Part-1-

Anı:

''Cihangir boşuna uğraşıyorsun. Ben birini dövemem bu Armani olsa bile. Hadi onu dövmeyi göze aldım diyelim gücüm yetmez.'' Dedim iç geçirerek. Belli ki Cihangir in beni evden çıkarmak için düşündüğü dahiyane planlardan biriydi, yoksa o da adı gibi biliyordu benim sıkletimde birinin boks yapamayacağını. Hoş! beni evden çıkarma bahanesinin boks olması manidardı.

Ringin kenarına oturmuş boşlukta bacaklarımı sallarken aklım evdeydi, her ne kadar yüksek koruma önlemleri alınsa da içim hiç rahat değildi. Boks eldivenlerini eline geçirmek ile meşgul olan Cihangir in yüzünde sözlerimin ardından tebessüm oluştu. Eldivenleri giymekten vazgeçip kısık gözler ile beni inceledi.

''Bunu sen mi söylüyorsun gerçekten.'' Dedi inanamıyormuş gibi. Bir kaç adımda yanıma gelip ringin kenarından sarkıttığım bacaklarımın tam önünde durdu. Ellerini iki yana sabitleyip gözlerini gözlerime dikti.

''E.. Evet.'' Dedim bu durumda kekelememe engel olamamıştım, zira çok yakındı. Yüzümü bir müddet inceleyen gözleri tekrar gözlerim ile buluşunca derin bir nefes aldı ve.

''Hanne sen o adamla aylarını geçirdin, sağlam yumrukların yoktu evet ama dirayetin vardı. Neler yaşadın ama yine de yıkılmadın. Farkında değilsin ama içinde birikmiş çok fazla acı var ve senin tek yapman gereken bu acıyı yumrukların ile içinden atmak, aksi halde hayatına bir korkak gibi devam edeceksin.'' Dedi. Korkak olmak... Nesi kötü ki korkmanın, ayrıca Armani korkulmayacak birimi... Her uykuya daldığımda onunla boğuşarak uyanıyorum, kafamın içinde onunla o kadar çok mücadele verdim ki çoğu gece gerçeklik algımı kaybettim.

Zihnimin düşünceler ile boğuştuğu anda birden belimde hissettiğim el beni havalandırmıştı. Az önceki yakınlıktan duyduğum rahatsızlık yetmiyor gibi şimdi Cihangir in kucağındaydım .

''N...Ne yapıyorsun?'' Dedim bir anda küçük bir çığlığın eşliğinde. Cihangir belime doladığı kollarını biraz gevşetip yavaşça ayaklarımı yerle buluşturduktan sonra.

''Boğulmanı engelledim, öylesine daldın gittin ki bir an çıkamayacaksın sandım.'' Dedi.

''Lütfen... Lütfen bir daha yapma.!'' Dedim sert bir dille üzerimi düzeltirken. Artık bedenime izinsiz dokunulmasına tahammül edemiyordum. Armani nin bana yaptıkları aklıma geldikçe çıldıracak gibi oluyordum. İzinsiz dokunmaları, kaçtıkça üzerime gelmesi, tecavüzüne maruz kaldığım an... Cihangir beni her ne kadar boğulmaktan kurtardığını iddia etse de asıl şimdi boğulmaya başlamıştım. Kulaklarımda geçmişin uğultusu ile başımı iki yana salladım.