Son Bir Umut (İtalyan)

9.BÖLÜM ( Düzenlendi)

Canlar, dostlar öncelikle kitabıma hoş geldiniz. Her bir okuyucuma tek tek keyifli okumalar diliyorum ve bol yorum beğenilerinizi bekliyorum. Sizden ricam lütfen benimle görüş öneri ve yapıcı eleştirilerinizi paylaşınız.

Beni instegram dan da takip edebilirsiniz güzel editler ile tanıtım paylaşıp okuduğunuz bu romanın zihninizde daha canlı kalmasını sağlayabilirsiniz . INSTEGRAM LiNKİNE PROFİLİMDEN ULAŞABİLİRSİNİZ.

INSTEGRAM KULLANICI ADIM: hanne_neva

Son Bir Umut' un devam kitabına yine profilimden ulaşabilirsiniz. Devam kitabının adı: Başka Bir Evrende.

Hanne Neva:

Hala kulaklarımdan silah sesleri gitmemişti. Bir restoran dolusu adam dakikalar önce gözlerimin önünde katledilmişti resmen. Ne hissedeceğim konusunda en ufak fikrim yok. Korku, endişe, hüzün ve daha adını dahi koyamadığım bir çok his bedenimde dolanıyor ve onların bu soğuk dansı içten içe üşümeme neden oluyordu. Resitalini tamamlayan duygularımdan biri korku Öylesine çok boğuyordu ki  beni nefes almak haram olmuştu resmen. Zira hemen yanımda aracın sürücü koltuğunda oturan bu adam için birinin ölüm emrini vermek iki dudağının arasından çıkacak emre bakıyordu.

Başımı aracın aralık olan camına yasladım. Yüzüme çarpan serin hava ile yolda ilerlerken yol çizgilerini saymaya çalışıyordum. Zira daha fazla düşünmek istemiyordum.  Bir şey düşünmek artık çıldırmama neden olacaktı.

 Yaşadıklarım normal değildi hem de hiç normal değil. Az önce bir restoran dolusu adamı kurşun yağmuruna tutup ateşe verdiler. Dediklerine göre haberlerde yangından kaçamayan iş insanı öldü diyeceklerdi. İnsan hayatı bu kadar ucuz olamaz...

 Bunu aklım fikrim almıyor. Sanki bir film, dizi veya bir bilgisayar oyunun içindeymişim gibi hissediyorum kendimi. Gerçeklik algım kaybolmuştu sanki. Camdan yüzüme çarpan serin hava aklımı yavaş yavaş başıma getiriyordu. 

Böyle insanlar var ve bu dünyada bizimle yaşıyorlar. Aynı gökyüzünün altındayız. Her şeyin hakimi olduğunun sanan bu insanlar ile aynı evrende yaşamak fikri midemi bulandırıyordu. Başıma giren ağrılar ve kramp giren karnımla öne doğru eğildim ve camı bir miktar daha açtım. Yanaklarımın soğuktan uyuşmaya başladığını hissedebiliyordum. Biraz canım yansa da bu durum beni kendime getiriyordu zira burnumdan o koku silinsin istiyordum. Evet koku...!

 Orada yanan cesetlerin kokusu! Unutulmayacak koku listeme eklendi!.

 Peki ya adalet tüm bunlar olurken içinizi rahatlatacak adalet?. İşin en ironik kısmı da bu ya, adalet de onların elinde... Selman'ı sevmedim. Kimse kimseyi sevmek zorunda değil ama kimse katledilircesine öldürülmeyi de hak etmiyordu. 

''Üşüyeceksin.'' Beynimdeki bulutu dağıtan bu sese içimden sayısız küfür ettim. 

''Sana söylüyorum. Camı kapat üşüyeceksin.'' Sözleri düşüncelerimi dağıtırken elim yüzüme gitti. Göz yaşlarımın ıslattığı yanaklarım camdan esen rüzgar ile buz gibi olmuştu. Farkındaydım ama beni şu anda kendime getiren tek şey buydu.

''Korkuyorsun.'' Dedi. Yüzümde saçma bir gülümseme oluştu. Evet korkuyordum hem de deli gibi. Aklımı kaybedercesine korkuyordum. Beni ilk alı koyduğunda ve az önce gördüklerimden sonra yerimde kim olsa korkmaz mı?

 Korkuyorsun derken sesi düz ve biraz daha kısık çıkmıştı. Başımı camdan çektiğimde belli ki fırsat bilip otomatik camı kapatmıştı. Sessizliğimi koruyordum. Bir şey söylemek gelmiyordu içimden. Başıma daha neler gelebilir diye aklımdan geçirmeye engel olamıyordum. Belki de bir sonraki koku listeme acı içinde yanan kendi bedenimin kokusu eklenir. Bir daha hatırlanamamak üzere... ''Hiçliğe...'' Farkında olmadan dökülmüştü bu kelimeler dudaklarımdan.