Son Bir Umut (İtalyan)

54.BÖLÜM

Merhabalar sevgili okuyucularım yeni bir bölümle daha sizlerleyim. Güzel olduğunu düşündüğüm bir bölümü daha emek verip sizlerin beğeni ve yorumlarına sunuyorum keyifli okumalar diliyorum bol bol yorum ve beğenilerinizi bekliyorum.

Beğeni: 100
Yorum: 300

Instegramdan takip etmeyen arkadaşlar reels ve paylaşımlardan haberdar olmak için profilimdeki linkten takip edebilir. Orada da güzel bir etkileşim kurmak istiyorum. İsteyen arkadaşlar edit yapabilir bilginiz olsun.

Profilimdeki Başka Bir Evrende kitabı bu kitabın ikinci kitabıdır onu da kütüphanenize eklemeyi unutmayın :)

Hanne :

İçimdeki yangın volkan gibi patlarken defalarca indi yumruklarım üzerime kapanan kapıya. Saatlerdir çaresizce yaptığım tek şey bu olmuştu. Nefesim kesilene kadar bağırmak, yalvarmak ya da ona tezat olan tehditler savurmak.

Armani uçağa binmeden önce bir gurup adamı apar topar yavrularımdan ayırmıştı beni. Sorgusuz sualsiz bir anda gelip ağızlarından tek kelime çıkmadan söke söke almışlardı yavrularımı benden. Timur ve Kutalp kucağımdan alınırken ne kadar dirensem de aciz bedenimin de gücü bir yere kadar yetmişti. Ben daha ne olduğunu anlamadan bebeklerim uçaktan indirilip kapıları üzerime kapanmıştı.

En son hatırladığım sinir krizi geçirirken bayılmam olmuştu. Tabi bayıltıldım mı yoksa kendim mi bayıldım orasını tam kestiremiyordum. Gözlerimi açtığımda ise gördüğüm kabusların tam ortasındaydım. Yine aynı ev ve yine aynı oda üzerimde yine o geceki gecelik. Aslında tüm bunları umursuyor muydum? Hayır başıma gelecekler umurumda değildi tek istediğim çocuklarıma kavuşmaktı ve her ne pahasına olursa olsun onlara kavuşacaktım. Yorgunluktan kapının önüne yığılan bedenimin saatlerdir çığlık çığlığa verdiği mücadele de bundandı zaten. Son bir derin nefes alıp

''BENİ ÇOCUKLARIMDAN AYIRAMAZSIN.... YAPAMAZSIN BUNU... YEMİN EDERİM ELLERİMLE PARÇALAYACAĞIM SİZİ...'' Dedim. Sert zeminin soğukluğu yarı çıplak bedenimi kucaklarken ürpermişti içim. Utanıyordum kendimden ve anneliğimden. Çocuklarımı koruyamamanın utancı vardı içimde. Bir de şimdi bensiz ne haldelerdir diye düşünmekten yanan kalbimin acısı.

''Timur çok acıkır... O bensiz uyuyamaz... Kutalp başını karnıma koymadan uyuyamaz... Anne sütüne ihtiyaçları var... '' Bağırmaktan yanan boğazımdan kelimeler fısıltı şeklinde dökülürken ağırlaşan göz kapaklarıma meydan okudum. ''Lütfen... Lütfen verin çocuklarımı bana... Armani bu kadar kötü olmazsın... Sen de biliyorsun onlar daha bebek anneye ihtiyacı var.'' Dedim.

Göz yaşlarımın ardı arkası kesilmezken kapı tıkırtısı ile heyecan ve korku duyan bedenimi adrenalin güç de olsa ayağa kaldırmıştı. Yavaşça aralanan kapıda Armani çatılmış kaşlar ile bana bakıyordu. Her ne kadar sağlam adımlar atıp karşısında dikilip onu öldürmek istesem de kaslarım benimle aynı fikirde değildi. Titreyen bacaklarım, ağrıyan belim, yumruk atmaktan kanayan ellerim ile çaresizce karşısında dikiliyordum. Beni görmesi ile çatık kaşlarının yerini acıma diye tarif edeceğim bir hal aldı.

''Ben de böyle olsun istemezdim Anna ama sen... Sen rahat durmadın.'' Dedi ve bir çırpıda kapıyı kapatıp yanıma yaklaştı. Öfkeden ve bebeklerime olan özlemimden kavrulan bedenim ile öne doğru atıldım. İki yakasını tutup kendime çekerken onun eğilmesi yerine ben parmak uçlarımda yükselmiştim. Sıktığım dişlerimin arasından.

''Bana çocuklarımı getir.'' Dedim. Ardından içimdeki yangının ateşi ile. ''BANA ÇOCUKLARIMI GETİR...SENİ ÖLDÜRÜRÜM ARMANİ... SENİ ELLERİMLE PARÇALARIM...'' Dedim. O ise sadece beni sinir bozucu bir şekilde izliyordu. Biraz sonra sözlerim bittiğinde gücüm de bitmişti yakasından çözülen ellerimi kavrayıp bir çırpıda kucağına aldığında hem ona lanet ediyor hem de yorgun düşen bedenime kızıyordum. Yatak ile buluşan bedenimi toparlayıp yine nefret ettiğim adamdan güç alarak doğruldum ve yakasını güç de olsa tutup.