Son Bir Umut (İtalyan)

35.BÖLÜM

Canlar güzel bir bölümle sizlerleyim. Öncelikle iyi okumalar diliyorum umarım beğenirsiniz. Gecikme için de özür diliyorum.

Not: Yazılanların hiç bir kişi ve kurum ile alakası yoktur tamamen hayal ürünüdür.
hassasiyet duyanlar yıkıcı eleştiriden önce okumayı bırakabilir. 

Sizleri çok seviyorum tekrar iyi okumalar diliyorum.

Kasıklarımdaki ağrı geçerken yerini derin bir yorgunluk almıştı. Çektiğim acının etkisi ile gücüm azalmıştı.

''Bayan Valerio kendinizi nasıl hissediyorsunuz?'' Doktor son kontrollerini tamamlamıştı en son emin olmak istercesine sorusunu sormuştu.

''Daha iyim... Bu sancı ne kadar sıklıkla böyle devam edecek.?'' Bir kaç dakika önce yaşadığım bu şiddetli sancı Braxton Hills ( Yalancı sancı) yüzünden bebeklerimi kaybedeceğim sanmıştım ama neyse ki hiç bir şey olmamıştı. Soruma karşılık doktor mahcup bir ifade ile dudaklarını bir birine bastırdı ve bir kaç adım yattığım yatağa yaklaştı.

''Bayan Valerio bu durumu Armani bey ile de görüştüm... Iııhh yani şöyle ki bana anlatılan kadarı ile pek de normal bir gebelik geçirmiyorsunuz. Şu kadarını söylemeliyim ki siz ne hissederseniz bebekleriniz de onu hisseder. Normalde Braxton Hills sancıları 28. hafta başlar ve doğum ile biter. Hatta daha kontrollü olanı 29. hafta tamamlandıktan sonra başlaması. Siz henüz 23 haftanın içindesiniz ve bu denli kramplar ilerleyen süreçte erken doğuma neden olabilir. Bir doktor olarak tavsiyem olabildiğince sinir ve stresten uzak durmanız. Yani mümkün olduğu kadar.'' Doktorun açıklaması karşısında ne diyebilirdim ki. Sinir ve stres göbek adım olmuşken.

''Teşekkür ederim.'' Dedim kısaca göz ucu ile Salvatore ye baktığımda onun da gözlerinde mahcubiyet vardı. Asıl mahcup olması gereken Armaniyken.

''Geçmiş olsun.'' Doktorun gülümseyip kapıya yönelmesi ile Salvatore de arkasından eşlik etmek için kapıya yöneldi. Ben Rose ile odada yalnız kalırken doğrulmak istedim.

''Efendim yardım edeyim..'' Rose nin beni tutup doğrultması ile sırtımı yatak başlığına dayadım  ve  derin bir nefes aldım. Rose nin buğulu gözleri gözlerim ile buluşurken.

''Babası kim?'' Dedim  Rose kocaman açılmış gözlerini kırpıştırırken olumsuz anlamda başını salladı.

''Ne babası efendim?'' Dedi gözlerimden gözlerini kaçırması sorumun cevabı değildi.

''Rose!.. Ne kadar zamandır tanıyorum seni. Eğer hamile değilim dersen inanırım ve bu bahsi burada kapatırım ama eğer hamileysen bana da söyle. Aksi halde Isabella senin kürtaj olman gerektiğini söyledi.'' Dedim bir çırpıda. Stres yok Hanne Stres yok . Derin bir nefes alıp verirken karnımı ovalayıp kendime olumlu telkinlerde bulundum. Rose karşımda göz yaşını elinin tersi ile bir çırpıda sildi ve .

'' Fabio.'' Dedi ellerini önünde birleştirip parmaklarından hırsını alırken odaya girmeye çalışan görevli kadınlardan birine uyarıcı bir dille.

''Müsait değilim kapıda bekle çağıracağım ben...'' Dedim. Genç kadın önce bana ardından Rose bakıp kapıyı tekrar kapattı.

''Biliyor mu?''

''Hayır efendim...'' Dedi başı önünde. Onun bu haline daha fazla dayanamadım. Zira bu duyguyu en iyi ben bilirim çaresizliği bu evde ben iliklerime kadar yaşadım.

''Buraya gel Rose.'' Elimle yattığım yatağın kenar kısmını işaret ettim. Rose bir iki tereddütten sonra yaklaştı ve oturdu. Başının hala önünde olması canımı sıkıyordu. Zira hamile olması yalnızca onun suçu değildi.