Son Bir Umut (İtalyan)

29.BÖLÜM

Bilgilendirme:

Aksilikler peşimi bırakmıyordu sevgili okuyucularım. Hesabımın çalınması gibi bir durum ile karşı karşıya kaldım ve cidden çok korktum çünkü hikayemi kendim ayrıca kaydetmemiştim hiç bir yere ve giderse çok üzülecektim. Neyse ki kurtarmayı başardım. Sabahtan beri aralıklarla verdiğim uğraş sonunda sonuç verdi. Tabi hazırladığım taslakta eksikler oldu derken ancak şu ana yetiştirebildim. Umarım beğenirsiniz. Ben düzene sokmaya çalıştıkça arada ipin ucu kaçıyor ama şimdiden önlemimi aldım. İlk önce hikayemi pdf olarak kaydettim ve ek bir hesap açıp oraya da kaydedeceğim bu gibi durumlar için.

(İyi okumalar diliyorum ponçikler.)

Armani Valerio: 24 Saat önce

''Dante bu adamın burada ne işi var.'' Öfkeden masada zor duruyordum Cihangir denen adam tam karşımda masada yerini almıştı. Dişlerimi sıkarak tam yanımda duran kurucu üyelerden biri olan Dante ye sormuştum bu soruyu.

''Sakin ol Armani. Sizin şahsi meseleleriniz bu masanın konusu değil.'' Dedi yalnızca benim duyacağım ses tonunda ve ardından konuşmasına başladı. Tabi benim öfkem birazdan tüm masayı yakacaktı ama ...

''Evet sevgili aile üyeleri. Her biriniz...''

''Aaaa. Pardon sözlerinizi kesiyorum ama. Bu masa da bulunan her kes bir aileyi temsil ediyor öyle değil mi peki ya Armani ? Valerio ailesini mi ? Benitto ailesini mi temsil ediyor?'' Aklınca benim itibarımı mı zedelemeye çalışıyor bu. Yüzümde sinsi bir gülümseme ile tam karşımda duran Cihangire diktim gözlerimi. Beni fazla hafife alıyordu ve hayatının hatasını yapıyordu.

''Şöyle ki...'' Dante nin ortamı sakinleştirmek adına sözü alması üzerine duruşumu biraz daha dikleştirip öne doğru eğildim masa da ve

''Sen hangi aileyi temsil ediyorsun?'' Dedim. Diğer üyelere de göz gezdirerek zira bu masaya İtalyan olmayan kimse oturamazdı ama kim satıldı da bu adam şu anda karşımda anlamak istiyordum.

''Armani..!!'' Dante sözlerinin kesilmesi üzerine dişlerini sıkarak adımı uyarıcı bir ses tonunda söylemişti. Bense buna aldırış etmeden oturduğum koltukta daha rahat bir hal alıp.

''Sakin ol Dante sadece konuşuyoruz... Evet Cihangir sen bu masada hangi aileyi temsil ediyorsun. Ben hem Benitto ailesinin hem de Valerio ailesinin temsilcisiyim. Buna bu amasa da itiraz edecek bir kişi bile yok ama sen... Seni kim dikti karşıma böyle, Söyle hadi tasmanı tutan kim.?''

''Benimle böyle konuşamazsın.?'' Öfkesi sesine yansırken kendini zor tuttuğu her halinden belli oluyordu. Hadi ama kalk ayağa, saldırmaya kalk da seni şuracıkta öldüreyim Cihangir. Damarına daha da basmak adına.

''Üzgünüm ama bunlar gerçekler Cihangir.'' Yumruk yaptığı elini bir anda masaya geçirdi ve yüzünde histerik bir gülümseme ile bakışlarını Dante ye çevirip

''Dante ona kimin adına burada olduğumu söyle hadi.'' Dedi İçimdeki gerginlik artarken kimin adı dökülecekti dudaklarından. Benim de bakışlarım Dante ile buluşunca sıkıntı ile ensesini kaşıdı derin bir nefesin ardından.

''Enrico...''Dedi duyduğum isim ile vücudum yanmaya başlamıştı. Bu saatten sonra ben dahi yapacaklarımdan emin değildim. Masada sakin kalmak zorundaydım aksi halde masanın kuralları gereği huzuru bozan infaz edilirdi. Ticarette birinci kural ne olursa olsun akışa engel olma. Elbette onu yok edecektim. Hem de büyük bir zevk ile.
''Gördün mü Armani kimin adına buradayım. Çok sevdiğin amcan Enrico. '' İkinci defa aynı ismi zikretmesi ile ölüm dolu bakışlarım Cihangir ile buluştu. İplerin kopması an meselesi iken masada duran bıçağı ne zamandan beridir sıktığımı bilmiyordum. İnce bir acı ile kendime gelmeye çalışırken elimin kanadığını ıslaklığı hissedince anlamıştım.