A Wife's Tears ( Completed )

Eighth Tears

“Ang lakas ng loob mong sampalin ako!” bulyaw ni Primo sa pagmumukha ko. Halos mamula ang pisngi nito sa lakas nang pagkasampal ko.

“L-lahat nang pagpapahirap mo sa akin kaya kong tanggapin pero ang sabihan akong malandi hindi ko matatanggap, Primo!” bulyaw ko rin sa pagmumukha niya. Kahit nanginginig ang buong katawan ko nagkaroon pa rin ako ng lakas ng loob para hamonin siya.

Mahinang natawa si Primo sa aking sinabi. “The truth hurts, am I right, Beatrice?”

Hilam ang mga mata kong pinatitigan siya. “The truth only hurts when you want to believe a lie. Truth hurts but lies worse. Am I right?”

Hinablot ni Primo ang mahaba kong buhok at marahas na hinila. Napaigik ako sa sobrang sakit nang diniinan niya ang pagkahila.

“Kahit ano pang sabihin mo hindi magbabago ang tingin ko sa'yo! Kumain kang mag-isa nakakawalan ka ng gana!” Halos mapasubsob ako sa lakas nang pagbitaw nito mabuti na lang at agad akong napahawak.

Napaiyak ako sa hapdi, parang matatanggal na ang anit ko sa lakas niyang manghila. Dahan-dahan kong pinunasan ang aking luha at binalik sa lalagyan ang mga pagkain na dapat kong ipainit. Nilabas ko ang cake na binili ko at sinindihan ang kandila. Lumuluha ako habang nakatingin sa kandilang unti-unting nauubos. Nagbalik tanaw ako kung saan palaging may nakahandang sorpresa si Primo pagsapit ng aking kaarawan. Ang huli kong alaala dinala niya ako sa amusement park, akala ko noon birthday treat niya sa akin pero pagsapit ng gabi may hinanda pala siyang fireworks display. Iyon ang huling kaarawan ko na magkasama naming pinagdiwang. Nakangiti akong lumuluha habang inaalala ko ang mga alaala na 'yon.

“Happy birthday, Beatrice,” lumuluha kong sabi saka inihipan ang kandila.

-----

Lumipas ang isang linggo walang nagbago sa pakikitungo sa akin ni Primo. Magmula nung kinasal kami hanggang ngayon nakasanayan ko na ang pagiging nobody ko sa kaniya. Huwag daw akong umasta na 'wife' niya dahil kapirasong papel lang ako para sa kaniya. Sa tuwing may business party siyang dinadaluhan hindi ako ang sinasama niya. Si Hana ang palagi nitong kasama at pinapakilala sa lahat. Kapag may nagpupunta sa bahay ang pagpapakilala nito sa akin ay bilang 'maid' niya. Napabalik ako sa reyalidad nang makarinig ng katok mula sa pintuan. Napatingin ako ro'n, sinenyasan ako ni Enan na lumabas.

“Hindi ka pa tapos?” tanong nito sa akin. Agad naman akong umiling sa kaniya. Araw ng examination kaya binabantayan ko ang mga estudyanteng nage-exam. “Bakit parang lutang ang isip mo?” mahinang tanong nito sa akin. Iniiwasan naming makagawa ng ingay para hindi maistorbo ang kanilang pagsagot.

“Wala may iniisip lang,” halos pabulong kong sagot kay Enan.

“Pagkatapos ng exam magkita tayo sa canteen,” bulong din niya sa punong tainga ko.

Mabilis akong napatango sa sinabi niya. Bumalik ako sa mesa at hindi na inisip pa si Primo hanggang matapos ang pagsusulit.

“Excited ka na ba sa darating na foundation?” tanong ni Enan. Kasalukuyan kaming nasa canteen para kumain ng tanghalian.

“Hindi masyado paulit-ulit na lang kasi ang event na nagaganap,” nakanguso kong sagot. Next week na magaganap ang foundation ng school mga estudyante lang naman ang palaging nasasabik.

“Sabagay pati mga booth tulad pa rin ng dati pero malay mo this year may bago tayong aabangan,” imporma niya.

“Sana nga mayroon,” walang gana kong sabi. Pati ang kinakain kong beef steak hindi ko mabawas-bawasan kaya kinatok ni Enan ang mesa.

“May problema ba, Beatrice? Kumusta ang pagtrato sa'yo ng amo mo?” magkasunod na tanong nito.

“Wala Enan busog pa kasi ako.” Hindi ko sinagot ang tanong nito tungkol kay Primo.