"ဒီလိုႏွစ္ေယာက္သား Date ဖို႔အစီအစဥ္နဲ႔ မသြားတာ ၾကာလို႔ထင္တယ္..ဒီေန့က်မွ စိတ္ထဲ ရာသီဥတုက အ ေတာ္ေလးကို သာယာေနပါလား.. "
ကြန္ဒိုေအာက္သို႔ ဆင္းလာၿပီးေနာက္ သူရိန္က ေကာင္း ကင္ႀကီးကို ေမာ့ကာ မ်က္လံုးအစံုကို မိွတ္ထားရင္း ခပ္တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္ေလသည္ ။
"သြားၾကမယ္.."
နားထဲ၌ တိမ္စိုင့္အသံကို ၾကားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ သူရိန္တစ္ေယာက္ မ်က္လံုးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိမ္စိုင္က သူရိန္႔ေဘးမွ ျဖတ္ေလ်ွာက္သြားေလသည္ ။ အရင္ကဆို ဒီလိုႏွစ္ေယာက္သားdate ရင္ အၿမဲလက္တြဲေနက်ေလ ၊ ဒီေန့က်မွ ထူးထူးဆန္းဆန္း ။
သူရိန္လည္း မ်က္ခံုးကို မသိမသာေလး က်ံဳ႔လိုက္ၿပီး တိမ္စိုင္အေနာက္သို႔ ေျပးလိုက္သြားကာ ဆတ္ခနဲဆိုသလိုပင္ တိမ္စိုင့္လက္ကို ဖမ္းဆုပ္ပစ္လိုက္သည္ ။
"မိၿပီ.."
"ဟင္..ဘာကိုလဲ.."
တိမ္စိုင္က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ လွည့္ေမးလာေတာ့ သူရိန္က ဆုပ္ကိုင္ထားလ်က္သားျဖစ္ေသာ လက္ကို ေထာင္ျပလိုက္ၿပီး -
"လက္ကိုေျပာတာေလ..မင္းက မတြဲေတာ့ ငါက တြဲရမွာေပါ့..အဓိကက ငါတို႔လက္ေတြ တြဲထားဖို႔ပဲေလ.."
"ဪ..အင္းေပါ့..ဒါနဲ႔..အခု ငါတို႔ ဘယ္သြားၾကမလဲ.."
"အင္း..ျမန္မာပလာဇာသြားၾကမလား.."
"ဟင့္အင္း..နီးနီးနားနား စံရိပ္ၿငိမ္ဂမုန္းပြင့္ပဲ သြားၾကတာေပါ့.."
"ဟင္..အဲ့ေနရာႀကီး မရိုးေသးဘူးလား.."
"ဟင့္အင္း..မရိုးပါဘူး..ငါတို႔ျပန္ၿပီးတြဲဖို႔ လက္ခံခဲ့တဲ့ ေနရာေလးေလ.."
သူရိန္႔ဘက္ကသာ ခံစားခ်က္ကို မ်က္ႏွာမွာေပၚေအာင္ ေျပာေနေပမဲ့ တိမ္စိုင့္မ်က္ႏွာကေတာ့ ဒီေန့လိုေန့မ်ိဳးႏွင့္ မလိုက္မဖက္ သိပ္ကို ေအးစက္လြန္းေနသည္ ။ အခုလည္းဘာမွမဆိုင္ဘဲ လြန္ခဲ့တဲ့၈ႏွစ္ေက်ာ္က အေၾကာင္းကို ေျပာေနျပန္ေလသည္ ။
"အင္း..သိတယ္ေလ..ငါမွတ္မိပါတယ္..အဲ့ဒါနဲ႔ပဲ အဲ့ဒီေနရာႀကီးကို သြားမွာလား.."
