Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.
Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar.
"...
Merhabalar, ben geldim. Oy ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin, keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkısı;
We Are What We Are, Wyvn
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕊️
II
10 Eylül 2021 / Mardin
Eyşan Boduroğlu, Ağzından
Her yaranın, kanayacağı günü bekleyen bir acısı vardır. O acı zamanı gelene kadar ne acır ne de hissedilir. Günler ayları, aylar ise yılları kovalar ve yaranın yeri unutulur gider. Ta ki o yaradan acıyana kadar. İşte o an yeniden kim olduğunu hatırlarsın.
Sen şehit oğlusun, incitme, yazıktır, atanı: Verme, dünyaları alsan da, bu cennet vatanı.
Uzandığım yerin soğukluğu, üzerimdeki kamuflajdan hissedebilecek kadar keskindi. Ne zamandan beri sabit duran gözlerim, hedefin tam olduğu noktada olmaya alışmış ve hiçbir şekilde odağını bozmamaya yemin etmişti. "Anne." diye bağırdı, ruhumdan bir ses. Dişlerimi birbirine bastırarak dikkatimi dağıtmamaya çalıştım. Canımdan kopan o ses, yine benliğimin suskunluğuna aitti. İşaret parmağın hemen yanındaki tetik bölmesi ise onları susturan sesin sahibiydi.
"Eyşan."
Gözlerim duyduğum ses ile baktığım dürbünden saniyeler içinde kaydı. Alaşağı olmuş dikkatim belki de sonumu yazacak bir fermanın son cümlesiydi. Kulağımın dibinde patlayan silah sesi burnuma dolmuş kan kokusuna bedeldi. Ardı arkası kesilmeyen patlamalar sonunda kolumdaki el ile irkildim ve avucumun arasındaki silahı arkama çevirdim.
"Sakin ol, benim. İyi misin?"
Alev'i görmem rahatlamama neden olurken sorduğu sorunun aynısını yeniden kendime sordum. Her gün gördüğüm ve duyduğum cümleleri, uykusuz gecelerimi ve su gibi akıp giden iki seneyi düşünecek olsaydım cevabım hayır olurdu.
