Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.
Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar.
"...
Merhabalar, yine ben. Aşağıda beni yalnız bırakmayın, buluşalım.
Oy ve yorumlarını lütfen eksik etmeyin, keyifli okumalar.
Bölüm Şarkısı;
Toprak Yağmura, Can Ozan
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕊️
XIX
14 Ocak 2022 / Şırnak – 00:00
Yazar, Ağzından
Mete, sigarasının ucundan yükselen dumanı izledi. Solgun ışık, odanın duvarlarında ağır bir gölge oyununa dönüşürken içindeki boşluk bir kez daha büyüdü. Elindeki sigara tütüyor ama hiçbir şey söylemiyordu. Sessizliğin içindeki en gürültülü şey, Eyşan'ın az önce kapıyı çarparak çıkışıydı. Gözleri hâlâ kapıya takılı, zihni Eyşan'ın söylediklerinde asılı kalmıştı.
Bir an için arkasına yaslandı, sandalyesinin gıcırdaması odanın soğuk sessizliğini doldurdu. Sigarayı dudaklarına götürdü, derin bir nefes çekti. Duman ciğerlerini doldururken, içinde bastırmaya çalıştığı sevgi ve özlem dalga dalga yükseldi. Mete, her defasında ona tutunmaya çalışıyor ama bir o kadar da uzaklaşmak zorunda kalıyordu.
"Keşke bu kadar zor olmasaydı," diye düşündü. Gözlerini sigaranın ucundaki titrek turuncu ışığa dikti. O ışık tıpkı Eyşan gibi; sıcak ama yakıcı, her seferinde biraz daha derin bir yara bırakıyor.
Sigarayı küllüğe bastırıp söndürdü. Gözlerini kapatıp derin bir nefes aldı, sonra bir karar vermiş gibi aniden ayağa kalktı. Bu kavga daha fazla uzamamalıydı. Ne olursa olsun, ona gidip bu anlamsız soğukluğu kıracak bir şey yapmalıydı. Adımları odadan çıkarken hızlandı. Koridora çıktığında onu gördü. Eyşan, kendine has o sert duruşuyla ilerliyordu ama bu kez daha kırılgan gibiydi. Mete'nin dudaklarında hafif bir gülümseme belirdi. Onun bu kadar kırılgan görünen anlarına tanık olmak nadirdi. Hiç durmadan kantine doğru ilerledi.
Osman ve Deniz, Cemile Hanım'ı üst katlardaki misafirhaneye bıraktığında Osman, Cemile öğretmene baktı.
"Cemile Hanım, herhangi bir isteğiniz olduğunda kapının önündeki askerden çekinmeden isteyebilirsiniz." dediğinde Cemile öğretmen gülümseyerek kafasını salladı. Osman, küçük bir tebessümle odadan çıktı ve Deniz ile kapının önündeki kayıt tutan askere ilerledi.
"Cemile Hanım, Eyşan yüzbaşının özel bir misafiridir. Herhangi bir isteği olursa bize haber ver."
Asker kafasını salladığında Deniz'in bakışlarına maruz kaldı.
"Keyfin yerine geldi komutanım?"
Osman, Deniz'e bakıp elini havaya kaldırdı ve Deniz'in kafasına vurmak için salladı ama Deniz, bunun olacağını bildiği için hızla kaçtı. Deniz'in kahkahası koridorda yankılanırken Osman, elini ceplerine soktu ve yürümeye başladı.
