Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.
Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar.
"...
Merhabalar, merhabalar. Ben geldim, evet, ben. Aşağıda Eyşan ile bizi yalnız bırakmayın. Sizi orada küçük bir sürpriz bekliyor olacak.😁
Oy ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin, keyifli okumalar.
Bölüm Şarkısı;
Let The World Burn, G-Eazy & Ari Abdul
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕊️
XXII
23 Ocak 2022 / Şırnak
Asena Eyşan Boduroğlu, Ağzından
Bazı anlar vardır. Gerçekte yalnızca birkaç saniye sürer ancak, insanın zihninde bir ömür yankılanır. Yankının izleri ruha yansır ve orayı kirletmeye başlar. Kendini bu durumdan çekip çıkartmak istersin ama olmaz, yapamazsın. Elin kolun bağlı kalır, zihnin ise sana hükmeder.
Ruhumun derinliklerinde bir koza vardı. Annem ve babam şehit olduklarında o koza olduğu yerde çürümeye başladı. Küf kokan zehri tüm ruhuma kirini bırakırken içimdeki hırs, beni sürekli intikama çağırdı. Güvercin'i arkamda bırakıp gittiğimde ise koza öldü.
Bir gün onu gördü gözlerim. İntikamımın içinde yer aldı. Bendendi, bizdendi. Üzerimizde gölgesini bırakan ay yıldızın altındaydı. Geçmişimden gelen, geleceğimi yansıtan biriydi. Ruhumda ölen kozayı farkında olmadan canlandırmaya başladı. Hayata yeniden dönen koza büyüdü ve kocaman bir kelebeğe dönüştü. Büyüyen kelebek ruhumun duvarlarına kanatlarını sürterek uçmaya başladı.
Kanatlarının değdiği her nokta, cennet bahçesine döndü.
Geçmişte yanmıştım, kül olmuştum. 'Daha ne kadar yanabilirim' diye düşünürken her şeyi bırakıp olacağına bakmıştım. Mete'yi sevmiştim. Ruhumda yarattığı kelebeği öldüreceğimi bile bile.
"HAYIR!"
Mete, şehit olmuştu.
Kader ise ruhumdaki kelebeğin kanatları kesmişti.
"Vatanı için şehit olmuş arkadaşlarının arkasından, yas tutmadan intikam peşinde koşan o kadına ne yaptın?"
Zihnimde dolaşan Osman'ın sesi, acımasızlığımı bir kez daha yüzüme vururken aynadaki bakışlarımla göz göze geldim. Ellerimde yitip giden her nefes için bir damla göz yaşı dökmeyen ben, Mete'yi kaybettiğim için askeriyenin ortasında ağlamıştım. Güçlü, sarsılmaz dedikleri kadın dizlerinin üzerine düşmüştü.
Aynanın önünde dururken elimi ağırca kaldırıp tokama götürdüm. Tokayı tutup yavaşça aşağıya çektiğimde bir sinsi sanrı zihnimi alt etti.
