Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.
Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar.
"...
Merhabalar, son noktayı koydum ve kendimi burada buldum. En aşağıda, bölüm sonrasında buluşalım.
Oy ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin, keyifli okumalar.
Bölüm Şarkısı;
пепел, Ooes
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕊️
XVII
28 Aralık 2021
Asena Eyşan Boduroğlu, Ağzından
Bir varmış, bir yokmuş.
Evvel zaman içinde, kalbur saman içinde, etrafı sık ağaçlarla kaplı bir köy varmış. O köyün sakinleri, ne zaman ormana girse içlerinden biri ağaçların içinde kaybolurmuş. Lanetli saydıkları orman, gün geçtikçe daha fazla insanı kendine hapsetmiş. Bu duruma dayanamayan köylüler, ağaçları kesme kararı almışlar ama kimse buna cesaret edememiş.
Defne adında bir kadının yolu fark etmediği bir şekilde o köye çıkmış. Köylülere gideceği yeri söylemiş ama o yol, Lanetli Orman'dan geçiyormuş. Defne'ye her ne kadar 'Gitme.' deseler de Defne, onları dinlememiş ve günün ilk ışıklarında yola koyulmuş. Ormanda bulunan sık ağaçlardan birinde, ağacı sıkan bir sarmaşık görmüş. Usulca ağaca yaklaşıp dikenli sarmaşığa dokunmak istemiş ama birden durmuş.
'Canım acır.' diye düşünmüş ama içindeki sesi, 'Ağacın canı acımıyor mudur?' diye söylenmiş. Umursamadan önüne döndüğünde bütün yolların sarmaşıklarla kaplandığını fark etmiş. Bir sarmaşığın bütün yolu kapattığını fark ettiğinde ise yeniden o ağaca dönmüş ve ellerine diken batmasını umursamadan ağaçtaki sarmaşıkları sökmeye başlamış.
Ormanın üzerindeki güneş, yerini aya bıraktığında yorgunca ağacın altına çökmüş. Ellerinin içi diken izleriyle ve kan tomurcuklarıyla dolmuş. Karanlığın iyice bastırdığı anlarda kulağına bir ses ulaşmış. Ne olduğunu anlamak için etrafına bakmış ama kimseyi görememiş.
'Ben buradayım.' demiş, o ses. 'Zihninde.'
Defne, ne olduğunu şaşırmış.
'İnsanlar, bu ormana girdiklerinde kayboluyor ama sen kaybolmadın.' demiş, zihnindeki ses. Defne, yavaşça ayağa kalkmış ve önündeki yola bakmış. Geriye dönüp arkasına baktığında ise bütün sarmaşıkların yerde olduğunu görmüş.
'Ne bu orman lanetli ne de insanlar kayboluyor.' demiş, Defne kendi kendine. Köyün dışındaki yerleşim yerini gördüğünde yavaş adımlarla oraya doğru ilerlemiş. Yaşlı bir teyzenin hemen yol kenarında oturduğunu görmüş ve ona yaklaşmış. Yaşlı teyzenin önüne geçtiğinde yaşlı teyze ayağa kalkmış.
