Asker konulu bir kitaptır, kişiler ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.
Ruh, insanın dipsiz bir kuyusudur. Sen ruhunda dolaştığını sanırsın ama onun ne kadar derin olduğunun hiçbir zaman farkına varamazsın. Ta ki biri çıkıp orayı talan edene kadar.
"...
Helüü, yine ben. Yılın son gününü bölümsüz geçirmek istemedim. Koyduğum nokta ile buraya geldim, aşağıda buluşalım.
Oy ve yorumlarınızı lütfen eksik etmeyin, keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkıları;
Living Room Songs, Ólafur Arnalds
My Still Haven, Sham Rain
To Leave, Sham Rain
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🕊️
XXVIII
7 Mart 2022 / Şırnak
Mete Mert Çakır, Ağzından
Göğsüme çarpan kalbimin ritmini hissedebiliyordum. Burnumdan alıp verdiğim nefes, sanki bütün vücudumda dolaşmış kadar yorgundu. Tamı tamına dört saniye süren aradaki boşluk, zihnim ile ruhum arasında gel git yapan düşünceler ile eş değerdi.
Alnımda birikmiş ter ile gözlerim aralandığında bakışlarım odada ve yanımda uyuyan Eyşan'a çevrildi. Yükselip alçalan omuzları uyuduğunun göstergesiydi. Kurumuş dudaklarımı yalayıp sağdaki komodine baktım.
05:00
Boğazımdaki yumruyu yutkunmaya çalışırken sol omzumu hafifçe Eyşan'ın boynunun altından çektiğimde yüzünü buruşturdu ve arkasına döndü. Uyanmaması için biraz beklediğimde dilimi dişlerimin arasında hafifçe ezdim. Rüya ile kâbus arasında bir şey görmüştüm ama çok gerçekçiydi.
Eyşan'ın yavaş nefesleriyle yatakta doğrulup ayaklarımı aşağıya sarkıttım. Komodinin üzerindeki sigara paketini alıp içinden bir sigara çıkarttım. Dudaklarımın arasına sıkıştırıp yaktığımda dumanı üfleyip Eyşan'a baktım.
İçimde bir sıkıntı vardı.
Rüyamda, ormanın içine doğru yürüyordum. Her şey sessizdi ama bildiğim bir sessizlik gibi değil bu, ölü gibiydi. Rüzgâr bile esmiyordu, yapraklar sadece var oldukları için oradaydı. Ayaklarımın altında ezilen yapraklar, dünyanın son kalan sesiymiş gibi çatırdıyordu. Sonra bir şey değişti. Bir melodi duydum. Uzaktan geliyordu. O kadar tanıdıktı ki, kalbim bir an duracak gibi oldu. Biliyordum bu sesi. Sanki hep içimde çalmış gibi...
