Zawgyi
မင္းဆက္ႏိုင္ရဲ႕ ေဒါသေတြက မီးလိုေလာင္ကြၽမ္းေနၿပီး ဓာတုလြန္ကို ျဖတ္႐ိုက္ပစ္ဖို႔ မေစာင့္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ အထိပဲ။ သားအငယ္ျဖစ္သူကို ဘယ္ဆီေခၚသြားမွန္းမသိဘဲ ဖြက္ထားတဲ့ေကာင္ေၾကာင့္ သူ႔ေခါင္းကဆံပင္ေတြ အကုန္ေျပာင္ေတာ့မယ္လို႔ ခံစားေနရတယ္။
ဓာတုလြန္ကို ဖုန္းဆက္မရတဲ့အဆံုး မင္းဆက္ႏိုင္က အိမ္တိုင္ရာေရာက္လိုက္ရေတာ့သည္။ ညဥ့္နက္ေနၿပီျဖစ္လို႔ မင္းဆက္ႏိုင္ရဲ႕ကားဝင္ဖို႔ ျခံတံခါးဆင္းဖြင့္ေပးမဲ့သူမ႐ွိ၊ မိုးေတြ သည္းသည္းမည္းမည္းရြာေနျပီး ဟြန္းေတာက္ေလ်ွာက္တီးပစ္လိုက္ေတာ့ ေဘးက ေနျခည္ေသြးသက္က လက္ကိုလာတားတယ္။
"႐ွင္စိတ္ကိုေလ်ွာ့ဦး ကေလးေတြအိပ္ေနၿပီေနမွာေပါ့ သူ႔ေယာက္ဖကိုေတာ့ သူမသတ္ပစ္ပါဘူး တစ္ေနရာရာမွာခဏထားတာေနမွာပါ"
"အဲ့တာဆို ငါ့ဖုန္းကို ကိုင္ေလကြ! မင္းသမက္က ငါ့ဖုန္းကိုမကိုင္ဘဲ ငါ့သားကိုလည္းဖြက္ထားတာ ဘာေစာက္ခ်ိဳးလဲ!"
"အဲ့တာသူ႔ေမးမွသိမွာေပါ့ ဘာလို႔စြတ္ေအာ္ေနတာလဲ ႐ွင္ေအာ္ခ်င္တိုင္းေအာ္လို႔ရတဲ့မိန္းမ မဟုတ္ဘူးေနာ္!"
မင္းဆက္ႏိုင္ ဘာမွထပ္ေျပာခ်င္စိတ္မ႐ွိေတာ့လို႔ ကားဟြန္းကိုသာ အသံကုန္ဖိတီးပစ္လိုက္ေတာ့သည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ ဓာတုလြန္က
အနက္ေရာင္ထီးတစ္ေခ်ာင္းကုိေဆာင္းၿပီး အိမ္တံခါးဖြင့္ကာ ျခဲထဲဆင္းလာသည္။
ျခံတံခါးမဖြင့္ဘဲ အထဲကေန မ်က္ေမွာင္ေတြကုပ္ရင္း ဦးမင္းဆက္ႏိုင္ကို မိုးေရေတြထဲ မတ္တပ္ရပ္ၾကည့္ေန၏။ အၿပီးမသတ္ေသးတဲ့ ေဒါသတစ္ခ်ိဳ႕ကို ျမင္ေနရၿပီး ဒီေျမေခြးအိုႀကီးကို မွတ္ေလာက္သားေလာက္ျဖစ္ေအာင္ သူဘာေကာင္လဲသိေအာင္ ေသခ်ာျပေပးရမယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္တယ္။
အျပင္ထြက္မလာတဲ့ ဓာတုလြန္ေၾကာင့္ မင္းဆက္ႏိုင္ပဲ ကားထဲကေနထြက္လိုက္ၿပီး ျခံတံခါးအနားကပ္သြားကာ
"ငါဖုန္းေခၚေနတာ ဘာကိစၥမကိုင္တာလဲ"
"ခင္ဗ်ားသားကို ဖက္အိပ္ေနရလို႔"
