Huishoudster (Nederlands)

11. Een koude periode.

(Dave)

De volgende periode is echt kil. Vanessa komt haar werk doen en maakt mijn eten klaar. Maar er zijn geen gesprekken tussen ons, buiten de formele werkgesprekken. Ik moet een week naar Londen en Vanessa heeft mijn koffers al klaargemaakt. Ik heb haar niet meer gevraagd of ze mee wil naar mijn verjaardagsfeest. Ik denk dat dit een uitgesproken zaak is en dat ik alleen zal mogen gaan. Ik wandel de keuken in en kijk naar Vanessa die in de potten staat te roeren. Het eten ruikt lekker. Ik schraap mijn keel en kijk in twee droevige ogen.

'Ik vertrek na het eten. Als je wil mag je mee eten. Het is zonde om het in de vuilbak te gooien. Je zou me er een plezier mee doen, Vanessa.'

Het enige wat haar mond verlaat is een diepe zucht, voor ze nog een bord en bestek uithaalt.

We eten in stilte van de lasagnerolletjes en ook al wil ik het niet. Ik moet nu echt rechtstaan om te vertrekken. 'Tot dit weekend?' vraag ik hopend op een antwoord.

'Mhm,' humt ze zonder op te kijken. Ik vertrek naar de luchthaven en heb het echt verpest bij haar.

De week gaat traag voorbij en ik kijk veel naar de berichten tussen Vanessa en mij. Ik heb al meerdere keren de poging ondernomen om een bericht te schrijven, maar heb ze iedere keer verwijderd. Nu ik op weg ben in een taxi naar de luchthaven, heb ik de tijd om wat op mijn laptop te scrollen. Als ik mijn mails doorneem zie ik één van Arthur.' Zijn bericht is kort: 'Kijk eens wat ik kreeg van Stefanie.'

Ik open de bijgevoegde bestanden en krijg foto's te zien. Stefanie staat op één foto er maar voor de helft op en Vanessa ligt in een zwarte bikini te zonnen op een ligstoel. Ze ziet er bleekjes uit, maar is zo mooi met haar lossen bruine haren en die zonnebril met geniepige lach eronder. Ik streel over de foto en wissel ongemakkelijk van been door het groeien van die bult in mijn broek. Fuck, ze ziet er zo heet uit.

Ik ben blij als ik terug thuis ben. Jammer genoeg veel later dan verwacht. Er was iets mis met de privéjet en ik moest wachten op een vervangtoestel. Dus, ik heb niet veel tijd meer om me op te frissen en bereidt me voor mijn verjaardag. Arthur kon niet binnen in mijn huis dus die is blijven hangen bij Stefanie. Of was dat één van zijn excuses? Hij kent Vanessa en zij heeft een sleutel.

Het geluid van mijn videofoon maakt geluid en als ik op het schermpje kijk, dan staat Arthur's auto al aan de poort. Ik druk op de knop om de poort te openen en snel me naar beneden. Als ik de voordeur open voor hen staan ze er al. 'En klaar voor vertrek?' Vraagt Arthur. 'Nee, kom nog even binnen. Ik moet nog mijn schoenen dichtknopen en mijn manchetknopen aandoen.' Ik ga zitten op de bank in de hal en doe eerst mijn manchetknopen aan voor ik mijn schoenen aantrek. 'Klaar,' roep ik en spring recht. Bij het openen van de deur kijk ik oog in oog met een adembenemende vrouw. Vanessa staat er met de juiste hoeveelheid make-up en opgestoken haren, die aan de zijkanten een kleine vlecht hebben. Haar groene lange kanten jurk, maakt haar zoveel mooier dan ze al is. Ik kijk dan ook met een brede verraste lach naar haar. 'Je bent er?'

'Natuurlijk, ben ik er. Jij hebt mij bijgestaan op mijn zus haar trouw en deze avond sta ik jou bij. Dat hadden we toch afgesproken?'

'Ja maar...' Ik kan niet uitspreken door de por die ik krijg in mijn zij.

'Ik ben blij dat je er bent en je ziet er adembenemend uit,' zeg ik dan maar.

'Bedankt. Jij ziet er ook goed uit.'

In de limousine zitten Arthur en Stefanie tegenover ons. Zij zitten in tegenoverstelling van Vanessa en mij bijna op elkaars schoot.

'Hoe was het in Londen?'

'Saai,' antwoord ik kort. Het was echt wel saai, maar ik heb stress. Want ik ben mij al aan voorbereiden op deze avond.

Ik groet mijn ouders en de vele anderen die er eigenlijk niet moeten zijn en stel iedere keer aan hen mijn 'vriendin' Vanessa voor. Tijdens het diner slaat Vanessa in paniek bij alle vragen die mijn moeder haar kant uit zaait. Ze beantwoordt ze allemaal, maar hoe meer vragen er komen hoe meer mijn moeder de spot drijft met haar. Tot ik het niet meer aan kan.