Huishoudster (Nederlands)

39. De eerste hartslag.

(Dave)

Vandaag is de dag van de tweede echo. Ik heb gelezen dat ze vandaag vooral metingen gaan doen naar de groei van onze kleine spruit en dat we de eerste keer de hartslag zullen horen. Ik heb speciaal voor deze gelegenheid een halve dag vrij genomen van het werk.

Op het werk is het jammer genoeg terug een drukke dag. Een eigenaar van een kledinglijn die in de problemen zit, wil zijn bedrijf verkopen aan mij voor het failliet verklaard wordt en al zijn werknemers op straat komen te staan. Ik begrijp dat hij wanhopig is en dat hij alles grondig wil uitleggen. Maar drie uur is al te veel van mijn tijd. Ik begrijp dat die Patrick een oude vriend is van mijn vader, maar ik kan geen wonderen verrichten. Niemand koopt een zinkend schip.

Ik wou eerst niet mijn vader vragen om te komen, maar ik heb een uur geleden hem er toch bij gevraagd. Mijn vader is net toegekomen en ik brief hem in. 'Dus, jij denkt dat Patrick zijn zaak geen toekomst heeft?' Vraagt mijn vader met zijn kleine leesbril op zijn neus. Hij doorleest de dossiers en een frons vormt zich op zijn voorhoofd. 'Het enige wat we voor hem kunnen betekenen is dat zijn mensen een kans op werkzekerheid hebben in mijn andere bedrijven, maar Patricks bedrijf is zo goed als failliet.' Ik kijk naar mijn horloge en zucht. 'Moet je ergens naar toe? Ik zie aan je doen dat je zenuwachtig bent.' Ik glimlach en kijk dromerig voor mij uit. We hebben toch beslist om het geheim te houden tot na deze echo. Stefanie en Arthur zijn de enige die het weten en ik denk dat Barbara ook wel al een vermoeden heeft. Maar van haar moeten we niet vrezen. Ze kan goed geheimen bewaren en heeft stiekem al enkele tips gegeven aan mij om Vanessa te helpen voor haar ochtendmisselijkheid. 'Zoon? Moet je ergens naar toe of niet? Ik kan het hier wel afhandelen voor jou. Ik weet hoe ik Patrick moet aanpakken.'

'Ja, ik moet ergens heel belangrijk naar toe,' antwoord ik met een brede lach.

'Zoon, je maakt mij nieuwsgierig.'

'Vanessa en ik hebben een afspraak over een goed uur.'

'Voor de trouw of voor iets heel erg anders?' Mijn vader trekt zijn wenkbrauwen omhoog en een kleine lach verschijnt op zijn lippen. Ik weet wel dat hij al lang door heeft wat ik wil vertellen, maar hij is net zoals altijd. Hij wil het horen uit mijn mond. 'Nee, we gaan kijken naar hoe het gaat met jouw kleinkind.' Mijn vader kijkt weg van zijn papieren en haalt zijn bril van zijn neus af. 'Zijn Vanessa en jij zwanger?' Vraagt hij met een opgewekt gezicht. 'Ja, we gaan voor onze tweede echo,' antwoord ik trots. 'Goed, goed,' zegt mijn vader en schuift heen en weer op zijn stoel. 'Ah, verdomd, zoon. Ik weet dat je het niet graag hebt, maar dit verdient een knuffel.' Mijn vader staat recht en geeft mijn een stevige knuffel met een paar kloppen op mijn rug. Daarna neemt hij mijn hoofd tussen zijn handen en zegt: 'Ga, snel naar Vanessa. Ik wil je hier in een minuut niet meer zien rondlopen. Ga maar gaan kijken naar je kleine wonder.'

Ik neem mijn vest en zwaai mijn vader nog uit voor ik Patrick terug in de kamer laat. 'Sorry, Patrick, maar ik heb andere zaken. Mijn vader regelt alles wel.'

Op weg naar huis blijft de glimlach op mijn lippen gebrand en al snel zie ik Vanessa buiten klaar staan om naar de afspraak te gaan. Vanessa stapt en ik kijkt met een glimlach naar mij. 'Jij ziet er opgewekt uit?' Vraagt ze mij als ze mij een kus op de lippen geeft. 'Mijn vader weet het. Sorry, ik kon niet wachten om het hem te vertellen.' Vanessa waait mijn excuses weg met haar hand.

'Ah, geen probleem. Stefanie wist het ook van mij, daardoor Arthur ook en dan nog. Na, vandaag mag iedereen het weten.'

We rijden naar de privépraktijk en moeten niet lang wachten om bij de dokter binnen te gaan. Vanessa ligt op de onderzoekstafel. Deze keer moet ze enkel haar broek openen, een beetje lager doen en haar T-shirt omhoog doen. Ze schrik als de koude gel op haar buik gespoten wordt. Ook al heeft de arts gewaarschuwd dat het koud zou aanvoelen.

'En nieuwsgierig naar jullie kindje?'

'Ja, heel erg. Ik heb bijna niet kunnen eten.'

'Vanessa, jij en de baby hebben de voedingsstoffen nodig. Beloof me als je thuis komt dat je iets eet.'

'Ik zorg er persoonlijk voor dat ze eet,' antwoord ik iets te snel. De arts lacht. 'Jij hebt een bezorgde man.'

'Vertel mij wat,' zegt Vanessa draaiend met haar ogen. De dokter wrijft met de echokop over Vanessa haar onderbuik tot ze stopt in het midden. Ze drukt op knoppen en draait daarna het scherm. 'Ik zal enkele metingen doen en zie je jouw kindje al? Het is aan het zwaaien.'

Ik kijk vol verwondering naar het kleine wezentje dat zichtbaar is op de monitor. Het is zoveel gegroeid tegenover de vorige keer. Je ziet de armpjes, de beentjes. Het hoofd ziet er maar wat raar uit, maar dat is ons kind. De dokter neemt de lengtematen en kijkt naar de hartkamer voor ze naar Vanessa en mij kijkt. 'Willen jullie het hartje horen?'

'Natuurlijk,' antwoordt Vanessa zonder aarzeling. De dokter tikt op de klop en daar is het. Het klinkt als muziek in de oren. De snelle hartslag van ons kleine wondertje. 'Hebben jullie een usb stick mee?'

'Euh, ja,' antwoord ik al zoekend naar de stick in mijn jaszakken. Ik vind hem uiteindelijk in mijn borstzak en geef hem aan de dokter. Ze neemt een stukje op en geeft het terug aan mij.

Op terugweg naar huis is Vanessa stil. 'Hey, is er iets?' Vraag ik bezorgd.

'Nee, ik ben gewoon zo overweldigd door de echo.' Ze legt haar hand op haar buik. 'Wetende dat we misschien geen kindje zouden hebben.'

'Waar heb je het over.'

'Had Karen me die dag op een andere plaats geschoten, dan...' Tranen ontsnappen uit haar ogen. Ik zet de auto aan de kant en leg mijn hand op de hand die nog altijd op haar buik ligt. 'Vanessa, het is niet gebeurd. Jij bent er nog en ons gezin breidt uit. We hebben zoveel geluk en ik omarm het met open armen. Kom we zijn naar huis. Je hebt voeding nodig en een lui avondje in de zetel. We hebben een film te kijken.'

'Een film?'

'Ja, een film die ik wel twintig keer na elkaar wil bekijken en beluisteren.'

Vanessa lacht naar mij en ik rijd met de auto naar huis.