Huishoudster (Nederlands)

34. Naar huis.

(Vanessa)

Wanneer ik terug in mijn kamer wordt gereden bekijk ik Dave met een brede glimlach. Als mijn zetel op zijn plaats staat en de logistiek de kamer verlaat zeg ik direct: 'Ik mag deze namiddag naar huis.' Dave zijn gezicht licht op als hij opgewekt vraagt: 'Echt? Mag je naar huis?'

'Er moet wel iedere dag een verpleegster komen voor het verwisselen van het verband en ik moet mij kalm houden. Het braken is een gevolg van een kleine infectie. Ik moet lichte voeding eten.'

'Ik zorg er voor dat alles klaar staat als je thuis komt. Bereid je maar voor op een avond vol films, gepamper en veel geknuffel.'

'Dave! Jij moet niet speciaal thuis blijven om op mij te passen. Ik weet dat je veel werk hebt. Je hebt je mobiel op stil gezet, maar ik hoor hem non-stop trillen.'

'Ze kunnen wachten. Ik ben nu bij het belangrijkste in mijn leven,' zegt hij als hij naar mij toe wandelt. 'Ja en ik zeg, dat je jouw werk niet mag verwaarlozen voor mij. Neem op, Dave. Het getril werkt op mijn zenuwen en ik ga toch nog een beetje in mijn bed liggen om te rusten.'

'Goed, maar ik help je eerst in bed.'

Ik sta recht uit mijn zetel en duw mijn hand tegen zijn borstkas. 'Ik kan zelf in mijn bed kruipen. Ik heb een wond die goed hersteld. Geen levensbedreigende ziekte. Als ik deze week er alleen voor sta dan moet ik ook mijn plan trekken.' Ik zet me neer in bed, maar laat hem toch de dekens over mij leggen. 'Ik weet dat ik wat overbezorgd ben, maar ik was je bijna kwijt,' zegt hij als hij aan de rand van mijn bed gaat zitten en de haren van voor mijn ogen weg streelt. 'Ik ben geen teer meisje. En ik ben er nog. Je bent nog niet van mij af,' antwoord ik met een glimlach. 'Mhmm, wie zegt er dat ik ooit genoeg van jou zal krijgen. Ik wil je meenemen naar huis en je zo verwennen dat je niet meer uit ons bed kan van de vermoeidheid.'

'Dave,' antwoord ik al blozend in een zucht. Onze lippen drukken op elkaar en ik voel hoe mijn onderbuik kriebelt en mijn slipje geleidelijk aan wak wordt van verlangen.

Daarna neemt Dave zijn mobiel op -die nog altijd aan het trillen is- van op de tafel. Ik hoor zijn stem praten over cijfers en afspraken. Ik weet niet wanneer ik in slaap gevallen ben, maar ik word gewekt door een verpleegster die binnenwandelt met een dienblad vol eten. 'Hey Vanessa, waar moet ik jou eten zetten?'

'Zet het maar aan tafel,' antwoord ik en gooi mijn dekens van mij af. Ik geeuw eens goed uit en ga voorzichtig uit mijn bed. Ik ga zitten naast Dave die net een document aan het lezen is op zijn laptop. De verpleegster komt binnen met een tweede dienblad en Dave geeft een teken dat ze hem aan de andere kant moet zetten. Ik kijk met een opgetrokken wenkbrauw naar de verpleegster en krijg een glimlach terug. 'Dave, het is nu tijd om te eten. Leg die laptop aan de kant.'

Dave kijkt met een opgetrokken wenkbrauw naar mij voor zijn gezicht oplicht. 'Ga jij mij nu bevelen om mijn werk opzij te leggen? Heb je niet net gezegd om mijn werk te doen?' Vraagt hij als hij zijn laptop dicht doet en hem een beetje wegschuift. Ik schuif zijn dienblad voor zijn neus en antwoord opgewekt: 'Ja, maar je hebt nog altijd je nodige energie nodig om de dag door te komen. Eet!'

'Zo, bevelend. Goed, ik eet van dit overheerlijk ziekenhuiseten en lees dan verder. Ik...nee, ik zal het een andere keer vragen.'

'Wat, is er iets mis?'

'Het document is niet zo goed opgesteld. Het is een contract voor een hotel, maar er zitten gaten in. Ik ben wat afwezig, denk ik.'

'Ik kan het eens bekijken. Misschien, zie ik hetgeen dat jij overziet.'

'Nee, jij moet rusten.'

'Ik doorkijk dat document in mijn bed. Geen tegenspraak.'

'Oké,' antwoordt Dave met zijn handen in overgave. 'Jij jouw zin. Workaholic.'