Huishoudster (Nederlands)

22. personeelsfeest

(Vanessa)

We wandelen hand in hand de Mac Donalds binnen en ik krijg het gevoel dat alle mensen ons aanstaren. Dave besteld eerst en dan ik. We zoeken een tafeltje uit en wachten op onze maaltijd. Ik leun voorover en fluister achter mijn hand: 'Ze staren ons allemaal aan?'

'En dan? Het is niet omdat ik één van de rijksten van de hele wereld ben, dat ik geen hamburger mag gaan eten,' zegt hij luidt genoeg om gehoord te worden.

'Mhm, dat is waar. Maar toch, ze staren ons aan.'

'Dat is omdat ze nieuwsgierig zijn naar wat een rijke man hier doet met zo een mooie vrouw.' We lachen allebei en de medewerker zet onze dienbladen op tafel.

'Smakelijk,' zegt ze.

'Fuck, dat is lang geleden dat ik dat gegeten heb,' zegt Dave luid met een hap hamburger in zijn mond. De vrouw naast ons kijkt geschokt naar hem.

'Je, moet er niet te veel over nadenken mevrouw. Ik heb een klaarkom-momentje van die hamburger.' De vrouw kijkt vol ongenoegen naar hem en schudt haar hoofd voor ze de tafel verlaat.

'Zeg, dat was niet gepast.'

'Maar, zo leuk. Het was net of ik terug in de universiteit zat.'

'Waar heb je gezeten?'

'Harvard. Ik moest van mijn ouders in Amerika studeren. Ik had liever in België gebleven. Daar heb ik echt het zwijn uitgehangen en ben ik vrienden geworden met Arthur.' Ik kijk met een opgetrokken wenkbrauw naar Dave.

'Arthur de dj? Stefanie haar vriend?' Vraag ik vol ongeloof.

'Jah, hij heeft dezelfde lessen als mij gevolgd, maar is niet gestopt met onze gedeelde hobby. We hebben uren staan draaien op de studentefeestjes. Hij was dan ook de betere van ons twee.' Dave drinkt van zijn cola en ik kijk naar het rietje tussen zijn lippen. Als ik naar zijn ogen kijk, zie ik een kleine glimlach verschijnen. Hij weet maar al te goed wat ik denk. Hij is die aandacht gewend. Hoe ben ik gekomen van afkeer, naar het verlangen naar hem. Hebben zijn charmes en mooie uiterlijk eindelijk mijn hersenen zacht gemaakt of is het zijn constant uitdagen?

'Verloren in je gedachten?' Vraagt Dave als hij zijn beker terug op tafel zet. Ik bloos en kijk naar mijn beker. Ik neem het rietje vast en trek en duw het herhaaldelijk op en neer door het plastiek gaatje van het dekseltje. 'Komen alle werknemers naar het personeelsfeest dit weekend?'

'De tuinier kan niet, maar Ilse zal er zijn. En ik denk dat mijn chauffeur ook komt. Waarom?' 'Gewoon, een vraagje.'

Dave kijkt me wat vragend aan. 'Zijn we naar huis, Vanessa?' vraagt hij na een ongemakkelijke stilte.

'Goed,' antwoord ik iets te kort. Hij neemt onze dienbladen en gooit het vuil in de vuilbak voor hij de dienbladen op de vuilbak legt.

'Vanessa? Zie jij ons nog altijd als werknemer en werkgever? Volgens mij ben je nu een secretaresse en geen huishoudster meer en je bent niet mijn secretaresse, maar mijn vriendin. Dus je bent ook de gastvrouw van dit feest.'

'Uhm, zal ik niet je persoonlijke assistente worden?'

'Ja, als je het zo stelt. Maar stop met het voor jezelf moeilijk te maken,' zegt hij als we de auto instappen.

'Oké. Ik zal er mee stoppen.'

'Goed,' antwoordt Dave blij.

Dave en ik groeten de vele werknemers. Velen schrikken als ze mij naast hem zien staan. Sommigen hebben zelf een heel erg jaloerse blik. We maken enkele sociale praatjes en stoppen bij Ilse en een man.