Huishoudster (Nederlands)

28. Ze hebben ons ontdekt!

(Vanessa)

Er is een grote commotie ergens in het gebouw. Ik heb het schot van een wapen gehoord en ben bang voor het onbekende. Karen en de man die bij haar staat worden nerveuzer met de minuut.

'Ze hebben ons ontdekt!' roept Karen. Ze neemt de doek die ze gebruiken om mijn mond te snoeren en knoopt hem nog steviger dan anders rond mijn mond.

De man neemt zijn wapen en richt deze naar de deur. Ik kijk naar hem tot ik iets koud tegen mijn slaap voel. Ik probeer er van weg te gaan met mijn hoofd, maar Karen houdt mij stevig vast. 'Geen verkeerde beweging maken of ik schiet je hersenen er uit,' snauwt ze. Ze drukt zo hard met de loop tegen mijn slaap dat ik jammer van de pijn. De deur vliegt na een paar harde stompen uit zijn scharnieren en valt op de grond. Geweerschoten worden afgevuurd van beide kanten tot Karen schreeuwt: 'Stoppen of ik schiet een kogel door haar hoofd.' De mannen stoppen, maar hebben nog altijd hun wapens gericht op Karen. De man die bij haar staat valt op zijn knieën, voor hij voorover op de grond valt. Een plas bloed komt van onder zijn lichaam tevoorschijn. Ik kan niet omschrijven hoe ik me voel op dit moment. Er is angst, veel angst, maar ook opluchting. Want als ik het goed heb, dan zijn deze mannen hier om mij te redden. En ik krijg hoop als ik één van hen herken: Dave zijn bodyguard, James. Mijn redders zijn er. De mannen maken plaats en ik kijk met wijde ogen naar de man die tevoorschijn komt. Mijn Dave heeft mij gevonden en komt me redden!

'Alle wapens neer mannen,' beveelt Tony. De mannen gehoorzamen en leggen hun wapens op de grond. Een traan ontsnapt uit mijn ooghoek als ik de loop van haar wapen nog altijd aan mijn slaap voel.

'Dave? Wat een verrassing om jou hier te zien,' zegt een enthousiaste Karen.

'Waarom zou ik niet komen? Je hebt mijn verloofde onder schot. Alstublieft, laat haar gaan? Noem je prijs en ik geef het aan jou.'

'Ah Dave. Je weet wat ik wil. Ik wil jou en ik denk niet dat je me dat wil geven.'

'Waarom denk je dat?'

'Omdat je om de één of andere reden smoor bent op deze heks hier.' Karen duwt hierbij de loop van haar wapen nog meer in mijn slaap en ik sluit mijn ogen als reflex. 'Maar ik vraag me af? Wat als ik een kogel door haar hoofd boor? Zal je dan terug naar mij komen of zal je me ter plaatse vermoorden?'

'Als ik het goed begrijp wil je mij. Maar je weet hoe dan ook dat ik nooit terug naar jou zal komen. Waarom hou je dan Vanessa onder schot en niet mij? Volgens mij is mijn dood de enige manier om van je gevoelens voor mij af te komen. Ik sta hier, zonder wapen. Zonder enige kans van verdediging. Kijk...' Dave trekt zijn hemd open, wat tot protest van Tony leidt. 'Ik neem zelfs mijn kogelvrije jas af en sta hier in mijn bloot bovenlijf, klaar om die kogel van jou hier te ontvangen.' Dave wijst naar de plaats waar zijn hart is en ik kijk vol tranen naar de man die zijn leven wil opgeven om het mijne te redden. Ik voel hoe de loop van mijn slaap weggaat en kijk naar de loop die nog altijd op mij gericht is.

'Toe dan, ik wacht? Mijn hart behoort toe aan Vanessa en niemand anders.'

Karen wijst met haar wapen naar Dave en een schot wordt afgevuurd. Ik zit met fijngeknepen ogen te schreeuwen in mijn doek. 'Ow,' kreunt Karen voor ik haar naast mij hoor neervallen. Ik open mijn ogen en zie hoe Tony er staat met een Glock in zijn hand. Als ik naast mij kijk ligt Karen te beven en kijkt ze naar het bloed in haar hand.

Het eerst wat ik daarna voel is hoe mijn handen bevrijd worden. Ik reik onmiddellijk naar mijn mond en trek aan de doek tot ik hem van mijn mond naar mijn nek breng. Dave zit voor mij en helpt mij met mijn vastgebonden enkels. Als ik voel dat ik vrij ben spring ik in zijn armen en kus hem vol verlangen op de lippen. De kus is vol honger, vol emotie en vol van blijdschap. De tranen vloeien uit mijn ogen. En ik ben teleurgesteld als de kus stopt. 'Ik heb je zo gemist,' zegt Dave als hij met zijn vingers mijn tranen weg veegt. Ik doe hetzelfde bij hem. Zijn ogen staan rood en de tranen verlaten zijn ooghoeken. Zijn blik is vermoeid. Hij ziet er zelfs magerder uit dan ik me kan herinneren en zijn onverzorgde baard toont dat hij niet voor zichzelf gezorgd heeft. Dave leunt met zijn wang tegen mijn hand en legt de zijne nog eens erop. 'Ik wist niet wat ik zou doen als ik nog een dag langer zonder jou zou moeten doorbrengen.'

'Dave, ik miste jou ook. Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien. Dat ik hier ging sterven zonder jou.'

'Kom we zijn naar huis,' zegt Dave die mij recht helpt en me in een beschermende omhelzing naar de deur begeleid.

Een schot klinkt in de lucht en een stekende pijn volgt in mijn zij.

Dave kijkt geschokt achter zich alsnog een schot volgt. Hij laat mij los en ik kreun als ik met mijn hand naar de pijnlijke plaats reik. 'Dave, ik voel me niet goed,' zeg ik al kijkend naar mijn hand vol bloed. 'Vanessa,' roept Dave. Alles begint te draaien en ik val achterover voor alles zwart wordt. Het enige wat ik nog voel zijn twee sterke armen die mij opvangen en daarna is er niets meer.