Huishoudster (Nederlands)

35. Evan

(Vanessa)

Deze morgen is de thuisverpleegster mijn wond aan het verzorgen en is Barbara bezig met het maken van mijn middageten.

'Vanessa, jouw wond ziet er echt mooi uit. Ik denk dat de draadjes er bijna uit zullen mogen,' zegt de verpleegster die net een nieuw verband oplegt. 'Ik moet over een week terug naar het ziekenhuis.'

'Goed, we zullen zien wat de dokter zegt. Ik denk dat je dan nog een week wondzorg zal nodig hebben. Daarna, kan je het wel zelf verzorgen en verversen.'

'Of mijn privé-verpleger kan het doen voor mij.'

'Hihi, dat is ook een optie,' lacht de verpleegster.

'Vanessa, het eten is klaar,' zegt Barbara als ze ons vervoegt in de woonkamer. 'Zo, ik ben naar mijn volgende patiënt. Ik laat mij zelf wel buiten.'

'Je zal zeker niet alleen naar buiten gaan, Evan zal wel meegaan tot buiten,' antwoord ik al draaiend met mijn ogen.

Mijn ontslag uit het ziekenhuis is nu al een week geleden en sinds dat moment is Dave zijn huis extra beveiligd. Evan is mijn privé bodyguard tot Dave terug thuis is en op het terrein zijn er nog eens twee security 's permanent aanwezig. Overdreven maatregelen volgens mij. Noodzakelijk volgens Dave. Het enige wat ik weet en voel is dat ik geen vrijheid heb en het soms verstikkend aanvoelt.

Ik kijk naar buiten en volg Evan die meegaat tot aan de auto van de verpleegster. Daarna zie ik hem nog praten met de andere security voor hij terug naar het huis wandelt. Ik zucht voor ik naar de keuken ga en kijk naar het bord met eten. De geur van de gebakken eieren prikkelt zo hard mijn neus dat ik met mijn hand voor mijn mond naar het toilet loop. Net op tijd! Ik kniel mij neer en leg mijn handen op de wc-bril, net wanneer het braaksel uit mijn mond komt. Het is niet veel, maar ik blijf maar het overgeefreflex hebben.

'Oei, oei. Iets verkeerds gegeten?' Vraagt Stefanie van achter mij. 'Nee, ik heb nog niets gegeten,' antwoord ik terwijl ik de bril naar beneden leg en daarna op de knop druk om door te spoelen. Ik zet me neer op de bril en neem een paar vellen toiletpapier om het braaksel weg te vegen. 'Ik voel me al de hele tijd niet goed. De dokter zei dat het nu al weg moest zijn.'

'Ah, zo. Heb je al terug een afspraak gemaakt?'

'Ja, ik kan volgende maand pas.'

'Ik maak iets lichts voor jou. Eieren op een nuchtere maag-zijn voor mij ook geen goed idee.'

We wandelen de keuken binnen en het eerste wat ik neem is een glas uit de kast. Ik vul deze met kraanwater en neem een paar slokken voor ik aan het keukeneiland ga zitten. Barbara is de vaatwasser aan het legen en kijkt naar het bord dat ze voor mij klaar gelegd heeft. 'Euh, Vanessa? Gaat u nog eten van de eieren?'

'Nee, Barbara. Ik denk dat ik even geen eieren ga eten als ontbijt. Stefanie, zal iets lichts maken voor mij.'

'Ik kan dat ook voor jullie doen?'

'Nee, geen probleem,' antwoordt Stefanie terwijl ze iets zoekt in de koelkast.. 'Ik wil voor mijn vriendin zorgen. En ik ruim hier wel op. Barbara, waar staat de boter?'

'In de koelkast, bij het beleg. Als het goed is voor u, zou ik boven beginnen met de strijk.'

'Goed, we redden ons wel, Barbara,' antwoord ik.

Barbara verlaat de keuken en Stefanie stopt twee boterhammen in de toaster. Ze draait zich om en kijkt diep in mijn ogen. 'En heb je zin voor deze avond?'

Ik zucht en neem nog een sip van mijn water. 'Nee, eigenlijk niet. Mijn moeder zal ons zeker vergelijken en ik heb daar geen zin in.'

'Maar je gaat met Dave. Je moeder zal niet veel durven zeggen.'

'Waarom denk je dat?'

'Hallo, hij is rijk en super heet. Een grote upgrade tegenover Emiel.'

'Ja, hij is rijk, maar daar geef ik niets om. En in het begin kon hij het bloed van onder mijn nagels halen, maar ik zou zo weer op hem vallen. Hij is zo charmant, lief voor mij en een beest in bed. Als ik dat mag zeggen?' Ik kijk naar Stefanie die met een grijns naar haar vingers kijkt voor ze nog eens naar mij kijkt. Daarna kijkt ze nog altijd met diezelfde grijns op haar gezicht achter mij.

Och nee, ik heb het gedaan. Ik heb het gevoel dat ik dit allemaal verteld heb met hem achter mij. 'Zo dus, ik been een beest in bed?' Mijn wangen worden rood als ik een hand op mijn schouder voel en zijn gezicht naar mijn wang zie komen voor een kus. Dave grijnst als hij langs het eiland komt en Stefanie een kus op haar wang geeft. Ze kijken mij allebei aan met een grijns voor ik mijn keel schraap. 'Jullie spannen al goed tezamen, jullie twee. Wacht, maar tot je bij mijn zus bent...'

'Ze zullen stil zijn. Ik ben er zeker van dat je een heel andere kant van hen zal zien. Ik heb zo'n invloed op de mensen.'

'Ja, dat heb ik al gemerkt,' zegt Stefanie op en sarcastische toon. 'Mijn vriendin is nog nooit zo veel ontvoerd en aangevallen geweest.' Dave zijn grijns heeft plaats gemaakt voor een gepijnigde uitdrukking.' En een stilte volgt.

De toast springt omhoog en Stefanie legt ze op een bord. Ze smeert er wat boter op en geeft deze aan mij. Na, iedere kater die we tezamen hadden weet ze dat ik enkel dit binnen krijg met een opgezette maag. 'Goed, Vanessa. Ik ben weg. Ik moet nog winkelen voor ik op mijn werk wordt verwacht. Dave, tot de volgende keer.'

'Mhm, ja tot de volgende keer.' Ze geven elkaar een kus op de wangen en dan komt Stefanie om nog één op de mijne te geven. 'Je zal dat goed doen vanavond. Maar ik zou vet eten en alcohol vermijden als ik jou was.'

'Dank u wel, dokter Stefanie,' grap ik.

Stefanie lacht uitbundig als ze de keuken verlaat. 'Doe de groeten aan Arthur van ons,' roept Dave haar nog na. 'Doe ik,' roept ze terug uit de woonkamer. Evan loopt terug als een hondje achter haar. Je vergeet soms dat hij hier rond loopt. Och nee, heeft hij mij net ook gehoord?

Dave komt bij mij zitten. Hij streelt mijn haar weg van voor mijn gezicht en stopt het achter mijn oor. Ik neem een kleine hap van de toast. 'Voel je jou nog altijd niet lekker?'

'Nee, maar we weten dat mijn lichaam die infectie heeft opgelopen tijdens de ontvoering. Geef het nog een week, het is al beter aan het worden.'

'Ja, maar. Na die week maak je een afspraak.'

'Bang dat ik te veel vermager?'

'Nee, gewoon. Bang dat je zieker wordt.'

'Oh, hoe lief,' zeg ik voor ik hem kus op de mond. Dave wil meer, maar ik hou hem tegen met mijn vinger op zijn mond. 'Ik heb gebraakt. Geen kussen met tong, meneertje.'

Dave staat recht en neemt een kop uit de kast. Hij zet ze klaar in de koffiemachine en drukt op de knop. De koffiebonen worden gemalen en koffie stroomt later in zijn tas. De geur prikkelt mijn neus, maar deze keer heb ik geen braakreflexen. Zou de mogelijkheid er zijn dat ik zwanger ben? Nee, dat kan niet. Ik heb net na mijn ontvoering nog maar mijn maandstonden gekregen.

Die avond maak ik mij klaar voor het etentje bij mijn zus. Dave en ik heb een bon voor een weekendje Parijs voor haar. Ik vind dit veel te veel, maar Dave had gezegd dat hij het cadeau zou regelen. Volgende keer ga ik mee om een cadeau te kiezen. Hij moet mijn familie niet te veel verwennen.

We staan aan de deur van het oude huisje dat ik deelde met Emiel. Nu is het van hen en ik heb er geen verdriet van. Het is een tijdje wachten als we het licht in de hal zien aanspringen door het melkglas van de deur. De deur gaat open en Emiel staat er. 'Vanessa, Dave, kom binnen,' zegt hij met een ijzige ondertoon in zijn stem. Zijn blik verzacht als hij terug naar mij kijkt en mij doorlaat om binnen te gaan. Daarna draai ik mij om en de twee mannen delen een ijzige blik. Zijn zij hier een machtspelletje aan het spelen of is er iets anders aan de hand?