Huishoudster (Nederlands)

36. Mijn zus haar verjaardag.

(Vanessa)

We stappen de woonkamer binnen en hebben al snel een hoop starende mensen gericht naar ons. Mijn zus komt enthousiast op mij afgelopen. 'Vanessa, ik ben blij dat jullie er zijn.'

'Hey, Melissa. Gelukkige verjaardag,' zeg ik tegen haar en geef haar drie kussen die ze snel aanvaard voor ze mij een lichte duw opzij geeft. 'Hallo, meneer Lavens. Welkom op mijn verjaardagsfeestje,' zegt Melissa op een flirterige manier. Ik draai met mijn ogen. 'Een gelukkige verjaardag en zeg maar Dave. Ik word tenslotte je schoonbroer,' antwoordt Dave en knipoogt naar mij. Hij heeft ook drie kussen aan Melissa, maar bij hem neemt ze de tijd om van wang te veranderen. Dave haalt de enveloppe uit en geeft ze aan Melissa. 'Een cadeau van Vanessa en mij.'

'Och, hoe spannend,' antwoordt ze als ze met haar vingers de enveloppe snel scheurt. Ze kijkt naar de bon en haar gezicht verandert in een grote lach. Ze springt bijna op Dave als ze hem omhelst. 'Och, dank u, dank u, dank u. Wat een mooi cadeau.' Dave kijkt naar mij met een geënerveerde blik voor hij haar zegt: 'Het is ook uw zus haar cadeau.'

'Och ja,' zegt ze als ze hem los laat. 'Bedankt zus.'

Een beetje minder koel mag ook, vind ik. Ze heeft mij een snelle knuffel en ik draai mijn blik naar de persoon die bij ons is komen staan. 'Hallo, moeder,' zeg ik koeltjes voor ik haar één kus op de wang geef. 'Goeie avond, Vanessa. Je hebt je verloofde mee, zo te zien. Leuk om u terug te zien, meneer Lavens,' zegt ze met uitgestoken hand. Dave schudt de hand met haar en groet haar terug.

Vele mensen komen praten met Dave en mij. Al denk ik de ze vooral komen praten om bij Dave te staan. Hij is een rijke bekende man. Maar ik zie de vieze jaloerse blikken van alle vrouwen. En eerlijk gezegd! Het doet mij totaal geen pijn. Ik ben bij Dave. Ik hou van Dave en hij houdt van mij.

Het feest is op volle gang en ik wandel nog eens rond in mijn oude huis. Dave is aan het praten met één van de ondernemers die bezig is met een project onder Lavens-company hun naam. Het werk achtervolgt hem, zelf op familiefeestjes. Ik kom uiteindelijk terecht in de kleine kamer die ik gebruikte als stockage. Ze is veranderd in een bureau. Ik bekijk de vele foto's van mijn zus en Emiel. Ze zien er gelukkig uit. Ik ben blij voor hen, ook al hebben ze mij diep gekwetst. Nu, weet ik dat Emiel en ik niet voor elkaar bestemd waren. 'Onze foto's aan het bewonderen?' Ik schrik en draai me om. Emiel staat tegen de rand van de deurlijst en wandelt nonchalant binnen. Ik staar hem aan als hij bij mij komt staan. Hij neemt hun trouwfoto in zijn hand en zucht. 'Dit hadden wij kunnen zijn.' Ik kijk naar de foto en antwoord: 'Jij hebt anders gekozen. Jij bent bij mijn zus en ik ben gelukkig met Dave.'

'Ben je dat echt? Gelukkig?'

'Ja, is dat zo raar?'

'Wij hadden het zo goed tezamen. Wat is er fout gegaan?' Ik kijk hem boos aan en verhoog mijn stem: 'Meen je dat nu echt? Jij hebt ervoor gekozen om met mijn zus het bed te delen en vraagt nu aan mij wat er mis gegaan is?. Ik ben niet degene die in de fout is gegaan.'

Emiel staart me vol woede aan en duwt me tegen de muur. 'Wat doe je nu?' Vraag ik verward.

'Iets wat ik al lang had moeten doen. Ik mis je Vanessa en ik kan het niet uitstaan om jou te zien met die Dave.' Emiel drukt zijn lippen op de mijne en ik begin te worstelen in zijn stevige greep. Het laatste wat ik doe, is hem een kniestoot geven tussen zijn benen. Emiel strompelt achteruit met zijn handen op zijn kruis. Hij jankt van pijn en ik kijk hem vol woede aan. 'Ik zou nooit, maar ook nooit terug bij jou komen. Jij hebt gekozen voor mijn zus en ik heb de man van mijn leven gevonden. Jij kan hem nooit evenaren. Ik ben jouw schoonzus nu., Gedraag jou er naar,' zeg ik door mijn tanden door in woede. Emiel kijkt naar mij en knikt. Zijn gezicht is nog altijd vol pijn. 'Alles goed hier?' Vraagt Dave, die aan de deurlijst staat. 'Ja, alles is uitstekend. Emiel en ik hadden een meningsverschil, maar dat is nu uitgeklaard. Ja, toch Emiel?'

'Ja, helemaal uitgeklaard,' zegt hij nog altijd met zijn handen tussen zijn benen. 'Dave, zijn we naar huis? Ik ben moe.'

'Goed.'

Na het protest van mijn zus om me langer bij haar te houden en het afscheidt nemen van iedereen, zit ik naast Dave op de achterbank van de auto. Dave klopt een paar keer op de bank naast hem en ik schuif naar hem toe. Zijn arm ligt over mijn schouder en hij kust mij op mijn haar. 'Volgens mij had je daarnet een goed gesprek met Emiel. Moet ik mij zorgen maken?' Ik grinnik en antwoord: 'Nee, hij zal ons niet meer lastig vallen. Jij bent mijn man en dat heb ik hem eens goed duidelijk gemaakt.'

'Dat heb je zeker gedaan,' lacht Dave.

'Hey, ik kan mijn mannetje staan, hoor,' antwoord ik en leg mijn hoofd op zijn schouder.

'Dat kan je zeker. Ik wil nooit een ruzie met jou. Mijn mannelijkheid zou het niet aankunnen.' We grinniken allebei als Dave zijn hoofd op het mijne laat rusten.