Huishoudster (Nederlands)

13. Het leven gaat door.

(Vanessa)

Weken gaan voorbij en geen spoor van Dave. Hij heeft ook nooit de moeite gedaan om mijn berichten te bekijken. Na mijn vijfde poging om hem te bereiken heb ik het opgegeven. Ondertussen weet Stefanie dat we in hetzelfde bed zijn wakker geworden en dat ik me bijna niets kan herinneren. Stefanie en Arthur zijn ondertussen een koppel en ik ben jaloers als ik hen tezamen bezig zie. Tijdens hun zoveelste kussessie pal onder mijn neus, neem ik de krant om hen niet te moeten aankijken. Het eerste wat ik zie als ik de krant open is een krantenkop:

Lavens Dave zegt het vrijgezellenleven vaarwel.

Al meerdere malen is het meest begeerde vrijgezel gezien in het gezelschap van Lips Sara. Zou hij zich eindelijk settelen...

Ik gooi de krant aan de kant en hou de tranen in mijn ogen tegen. Het is dus officieel dat ik maar een eenmalig pleziertje voor hem was. Als ik daarna naar het nieuws kijk is het al niet veel beter. De foto's en zelfs een filmpje van hem en Sara worden getoond. De laatste is een foto waar ze net uit een restaurant stappen. Ze zien er dolgelukkig uit. De lach op zijn gezicht, is een lach die ik graag ben gaan zien en ik...Ik huil als een klein kind, ik kan de tranen niet meer inhouden. Na die nacht waar ik bijna niets meer van afweet, is alles verpest. Ik besef niet dat ik nog altijd in de keuken zit met mijn beste vriendin. Ik schrik van de armen die rond mijn schouders komt te liggen en kijk in de ogen vol medelijden van Stefanie.

'Is het eindelijk zover meisje?' Vraagt ze op een zachte toon. 'Ja, en het doet zo'n pijn, Stefanie. Ik heb echt gevoelens gekregen voor hem en nu...ik heb hem weggejaagd.' Stefanie geeft mij een zakdoek, die ik snel gebruik om mijn ogen te deppen.

'Sorry voor het gedrag van mijn vriend, Vanessa,' fluistert Arthur met een sip gezicht.

'Jij moet je niet verontschuldigen liefje,' zegt Stefanie liefjes. Daarna heeft ze een boze uitdrukking en snauwt ze: 'Het is die klootzak van een Dave Lavens die zich moet verontschuldigen!'

Mijn lichaam schokt van verdriet als mijn vriendin een traan wegveegt met haar vinger. Ze neemt mijn vast in een stevige knuffel en we blijven er een tijdje in stilte zitten. Het enige wat je hoort is mijn gesnik. 'Hoor jij eigenlijk nog iets van die rotzak?' Vraagt Stefanie na een tijdje aan Arthur. 'Neen, en dat is het rare. Hij negeert al mijn telefoons en berichten. Dat is niet van zijn normale doen.' Ik wil op dit moment alleen zijn en loop al huilend naar mijn kamer. Ik laat me vallen in mijn bed en neem mijn kussen stevig vast als ik me in een balletje rol. Stefanie komt bij mij zitten. 'Vanessa,...'

'Nee, Stefanie. Ik wil nu even alleen zijn,' roep ik boos en boor mijn gezicht diep in mijn kussen.

Nog een maand vliegt voorbij en ik heb ondertussen mijn ontslag genomen als meneer Lavens zijn huishoudster. Daarbij geraak ik ook het huisje kwijt en ben ik ondertussen verhuisd naar een klein éénkamer appartementje in de stad. Ik kon het betalen, want ik had genoeg gespaard doordat ik niets moest betalen van huur.. Ik had een mail naar Dave en een ontslagbrief naar het adres gestuurd dat op mijn contract stond. Buiten een c4 en een formele brief dat ze het spijtig vonden, heb ik geen antwoord gekregen van Dave.

Maar er is ook positief nieuws. Ondertussen heb ik ander werk gevonden. Ik werk nu als baliemedewerker voor het advocatenkantoor Devries en zonen. Jammer genoeg, werkt Dave zijn neef Kevin Lavens er ook. Hij is één van de advocaten in de firma.

Vandaag heeft Kevin niet veel te doen volgens mij. Ik zie hem voor de zoveelste keer voorbijwandelen. Wanneer ik druk bezig ben met het maken van een afspraak, staat hij ongeduldig te tikken met zijn vingers op mijn balie. Ik leg de hoorn neer en kijk hem boos aan.

'Hey, Vanessa. Alles goed met jou?'

'Ja en met jou?'

'Goed, goed,' antwoordt hij en wrijft met zijn ene hand aan de achterkant van zijn nek.