Huishoudster (Nederlands)

9. Pizza

(Vanessa)

Het is momenteel al donker buiten als Stefanie en ik ons in de bank neerploffen. Mijn vriendin heeft zich de hele weg naar mijn huisje verontschuldigd en ik kan nooit lang boos blijven op haar. Dus alles is terug in orde tussen ons.

'Zo, Vanessa. Bestellen we een pizza?' Ik word bleek. 'Heb je een spook gezien?' vraagt mijn vriendin. 'Nee, ik ben vergeten achter eten te gaan. Fuck, hij gaat me vermoorden.' 'Vermoorden denk ik nu ook wel niet,' grinnikt mijn vriendin de woorden uit. Ik neem mijn telefoon en bel onmiddellijk Dave zijn nummer. De wachttoon gaat exact één keer over voor hij opneemt.

'Hallo met Dave Lavens.'

'Dave? Het is met mij, Vanessa.'

'Dat heb ik ook gezien toen ik opnam.'

'Ik ben vergeten om achter het eten te gaan.'

'Tja, en nu?'

Ik draai met mijn ogen naar mijn vriendin die haar oor dicht tegen mijn telefoon houdt.

'Mijn bezoek zal hier niet blij mee zijn. Ik had eten beloofd.'

'Bezoek. Oh, nee. Dat had je niet gemeld.'

'Nee, dat kan. Wat eet jij?'

'Pizza. Mijn vriendin en ik bestellen pizza. Als je wil bestel ik er mee voor jou en je bezoek.'

Ik kijk gepijnigd naar mijn vriendin en bijt op mijn onderlip.

'Wil je pizza?' Hoor ik Dave vragen aan iemand. Na een kleine stilte antwoordt hij: 'Is goed. We komen naar jullie toe.'

Dave legt neer, mijn vriendin en ik staren elkaar aan. 'Die is ook goed in zichzelf uitnodigen. Is het niet?' vraagt Stefanie. 'Ja, dat begin ik ondertussen ook al door te hebben.'

Niet veel later wordt er aan de deur gebeld. Ik open en zie onmiddellijk Dave staan met nog een andere man bij zich. Hij ziet er Italiaans uit met zijn zwarte haren, gladgeschoren kin, gebruinde huid en bleekbruine maatpak die hem als gegoten staat. De man is kleiner dan Dave en heeft een klein beetje meer volume. En het is vreemd, maar hij doet me denken aan iemand?

'Vanessa, dit is Arthur.'

'Hey, welkom,' zeg ik vriendelijk en schud hem de hand. 'Kom binnen, we zitten in de woonkamer.' De heren komen binnen en zetten zich in de bank. Stefanie komt net terug van de keuken en kijkt verrast. 'Stefanie, dit zijn Dave en Arthur.' Stefanie wandelt op hen af en heeft hen allebei een kus op de wang. 'Leuk, jullie te ontmoeten.'

'Het is wederzijds,' antwoordt Arthur. 'Jij bent niet van hier, hé?' Vraagt mijn vriendin. 'Nee, ik ben opgegroeid in Italië. Maar mijn moeder is Vlaams, dus ik spreek Vlaams met haar.' 'Geen probleem, het is leuk om te horen.'

'Grazie bella signora,' antwoordt Arthur met een knipoog naar Stefanie. Stefanie haar wangen worden vuurrood. Ze heeft wel een twijfelachtige uitdrukking op haar gezicht. Stefanie gaat op de ene hoek gaan zitten, wat me dwingt om bij Dave te gaan zitten. 'Zo, Vanessa. Hoe is het om huishoudster te zijn van mijn vriend Dave hier?' Vraagt Arthur die hard op zijn vriend zijn schouder slaat. 'Goed,' antwoord ik en knik een paar keer. Ik open snel mijn telefoon en zoek achter de pizzeria zijn telefoonnummer. 'Enkel goed?' vraagt hij nieuwsgierig. 'Ja, ik ben blij dat ik de job heb en het is een aangename baas om voor te werken.' Arthur voelt aan Dave zijn voorhoofd. 'Je hebt geen koorts mijn vriend? Dave die lief is voor zijn personeel? Hij moet een ziekte hebben,' grapt Arthur. 'Hey, Ilse heeft ook gebleven tot haar pensioen,' verdedigt Dave zichzelf. 'Ja, maar die heeft jou zien opgroeien. Zij weet hoe ze jou moest aanpakken.'

'Dat weet ik ook,' zeg ik al mompelend achter mijn hand. 'Wat was dat?' vraagt Dave geamuseerd met opgetrokken wenkbrauwen. Ik kijk recht in zijn ogen en zeg hem met een kleine grijns: 'Dat ik ook weet hoe ik je moet aanpakken. Je moet nu ook nog eens leren om niet ongevraagd je personeel hun huis binnen te vallen voor dingen die je niet kan vinden in jouw huis.' Arthur kijkt nieuwsgierig naar Dave en mij. 'Wat,' vraagt Dave geïrriteerd aan zijn vriend. 'Ik denk dat ik deze meid leuk vindt. Ze spreekt tegen. Niet veel mensen durven dat.'

'Jaja, zal wel,' antwoordt Dave met draaiende ogen. Hij ploft zijn rug in de bank met gekruiste armen. 'Vanessa, kom je volgend weekend ook naar Dave zijn verjaardagsfeest?' 'Wat vraag jij nu?' Vraagt Dave terwijl hij Arthur schuin aankijkt.

'Ik mocht mensen uitnodigen. Dit is ik die iemand uitnodig. En ja, Stefanie. Je mag zeker ook komen, als je er zin in hebt?'

'En of ik er zin in heb. Dat moet je me geen twee keer vragen. Vanessa komt ook.'

'Zeg, ik heb nog niets beslist,' sis ik naar mijn vriendin. 'Wat voor feest is het?' Vraagt Stefanie.

'Een verjaardagsfeest. Dave wordt dit jaar 32. Terug een jaartje ouder,' lacht Arthur en geeft Dave een stevige klop tegen zijn schouder.'

'Kledingcode?'

'Feestelijk,' antwoordt Arthur. 'Formeel, als je hen ook uitnodigt voor het diner,' zegt Dave geïrriteerd. 'Komaan Dave. Een gepaste kans om al die geldwolven van je af te slaan. Als je er met Vanessa aan je arm rondloopt dan zullen ze je gerust laten. Misschien heb je dan eens meer plezier op het formele diner. Ik weet dat ik me deze keer niet zal vervelen.' Arthur knipoogt naar Stefanie. Dan denk ik aan mijn zus en Emiel deze namiddag. 'Oké, maar dan zou ik Dave ook om een gunst willen vragen,' zegt mijn vriendin. 'Wij zijn uitgenodigd voor een trouw en Vanessa heeft geen plus één. Ik heb deze namiddag...'

Ik onderbreek mijn vriendin: 'Stefanie, dat is niet nodig. Ik ga wel alleen naar die trouw.' Dave kijkt naar mij met een veel te nieuwsgierige blik. Ik kan dan ook moeilijk het ongenoegen in mijn woorden en lichaamshouding niet verbergen. 'Vanessa? Is het een verplichting om bij die trouw aanwezig te zijn?'

'Ja, jammer genoeg wel. Het is mijn zus haar trouw en die van mijn... van Emiel.' Ik zucht. 'Als ik niet opdaag dan word ik weer op mijn plaats gezet door mijn familie.'

Dave en Arthur delen een blik van begrip. 'Ik ga met je mee naar die trouw,' zegt Dave. 'Wanneer is die?'

'Volgende week vrijdag al. Ik denk dat ze tot het laatste moment gewacht heeft om mij uit te nodigen.'

'Goed, geef me de details en ik regel het wel.' Stefanie klopt enthousiast maar zonder geluid met haar handen tegen elkaar. Daarna kijkt ze naar Arthur. 'Ik vraag me af. Ken ik jou van ergens?'

'Cliché pick-up line meisje,' zegt hij geamuseerd.

'Nee, echt. Jij bent Dj Excalibur. Is het niet?' Arthur kijkt geamuseerd naar mijn vriendin en knikt met een geniepige lach. 'Ik wist het dat ik je ergens van kende,' zeg ik iets te luid.

'Niet veel mensen raden het direct. Houden jullie van Techno?'

'En of dat ik er van hou,' zegt mijn vriendin overenthousiast. 'Ik wilde altijd wel eens één van je sets zien, maar je speelt niet veel in België.'

'Nee, dat is waar. Ik speel enkel op I love Techno. Ik heb altijd wel tickets te geef. Ik denk deze keer eerst aan jullie twee,' zegt hij. Mijn vriendin geeft hem onmiddellijk haar nummer. Ze is regelrecht in zijn pick-up line gelopen. Dave en ik kijken naar elkaar en we schieten allebei in de lach. 'Ik wil echt meegaan naar die trouw.,' fluistert hij. 'Is goed,' bevestig ik.

De avond verliep verder gezellig. De pizza heeft gesmaakt en mijn vriendin en Arthur zijn allebei aan elkaar gewaagd. Zeker in het vullen van de stille momenten. Iets wat je niet kon zeggen van Dave en ikzelf. Wij waren de stille observeerder en ik betrapte mijzelf erop dat ik af en toe een blik werpt naar Dave. Hopelijk merkte hij het niet op?