Huishoudster (Nederlands)

30. Spoed

(Dave)

Ik heb eindelijk Vanessa in mijn armen. Eindelijk heb ik haar gevonden.

Het geknal van een wapen brengt me terug op de wereld. Vanessa strompelt uit mijn armen en kijkt naar haar hand. Ik kijk er ook naar en zie de rode kleur van maar één iets: Bloed! Vanessa is geraakt! Ik kijk vol bezorgdheid in de ogen van Vanessa, voor ze naar achteren draaien en je alleen maar het wit ziet. Vanessa, zakt neer en ik ben net op tijd om haar op te vangen. Ik zit op mijn knieën met haar in mijn armen en smeek: 'Vanessa, Vanessa, blijf bij mij. Hou je ogen open,' Ze reageert even door haar ogen te openen, maar is al snel weer weg. Tony komt bij mij zitten op één knie en kijkt naar de wond op Vanessa haar rug.

'Dave, de wonde is volgens mij niet zo diep. Ga met Vince mee. Hij brengt jullie naar het ziekenhuis. Snel, er is geen tijd te verliezen. Jouw top prioriteit is haar levend houden. Wij regelen hier alles wel.' Tony helpt mij recht met Vanessa in mijn armen en ik volg Vince naar zijn auto.

Vanessa haar hoofd ligt op mijn benen en ik heb mijn vingers op haar pols, zodat ik haar zwakke hartslag kan voelen. Vince racet door de straten, maar naar mijn gevoel is het niet snel genoeg.

Als we bij spoed aankomen, moet Vince langs de zijkant naar binnen. Na een minuut krijg ik het al op mijn heupen en open ik mijn deur van de auto. Ik stap voorzichtig uit en neem haar vast bij haar schouders voor ik haar uit de auto sleur. Vanessa kreunt van de pijn. 'Sorry pluimpje, maar ik moest dit doen. Ik neem haar vast met mijn arm onder haar armen en schep haar op aan haar benen.'

Ik loop naar de zijdeur en bots met mijn schouders ertegen. Er is één wachtende voor mij, maar ik schiet hem voorbij. Vince staat er te roepen, maar de verpleegster is terug aan het spreken. 'Meneer, ze moeten wachten. Ik....' Ze wordt onderbroken door mijn geschreeuw: 'Help haar, nu! Ze heeft een schotwonde in haar rug.' De verpleegster haar ogen verwijden en ze loopt al roepend: 'Noodgeval, schotwonde.'

Al snel komen er twee verplegers met een brancard uit de zijdeur en ik leg haar erop. Ik volg hen op de voet tot ze in de onderzoekskamer komen. De éne legt Vanessa op haar zij en bekijkt de wondingang. 'Noodoperatie, bel de dokter van wacht,' beveelt hij.

De andere verpleger neemt een schaar en snijdt haar blouse aan flarden. Ze zijn met duizend en één dingen bezig en ik sta er maar bij. Ik sta er met tranen in mijn ogen en mijn handen in mijn haar. 'Meneer, maak plaats. We moeten door naar het operatiekwartier. Meneer?' Vraagt de verpleegster. Ik kijk naar haar met een verdwaasde blik en moet de woorden even laten doordringen. Dan maak ik plaats en laat de mannen voorbijrijden met Vanessa. 'Wacht,' roep ik nog naar hen. Ze stoppen, maar je ziet de irritatie op hun gezicht. Ik snel me naar Vanessa en geef haar een zachte kus op haar voorhoofd voor ik haar haren van haar gezicht weg streel. 'Maak dat je hier levend uitkomt. Ik kan niet leven zonder jou.' Haar ogen gaan open en terug dicht, een lach vormt op haar gezicht voor ze verder rijden naar de lift.

De verpleegster komt bij mij en vraagt mij of ik geen verwondingen heb. 'Nee, het is bloed van Vanessa.'

'Meneer, bent u familie van haar?'

'Ik ben haar verloofde, waarom? Is het voor haar gegevens? Wil je weten welke kamer?' Vraag ik haar op een veel te boze toon.

'Het is een schietincident, we zijn verplicht om de politie te verwittigen en haar contactpersoon. Wat is mevrouw haar naam?'

'Vanessa Bosmans,' antwoord ik wat afwezig. 'Meneer, zet u even neer. Wij bekijken alles op de computer en komen zo snel mogelijk terug.'

Vince komt bij mij staan en hij helpt me naar de wachtruimte. 'Moet je iets hebben? Drinken?'

'Nee, ik hoef niets,' antwoord ik voor ik neer zit op een stoel en met mijn achterhoofd tegen de muur leun. Vince zet zich tegenover mij en haalt zijn telefoon uit zijn broekzak.

De verpleegster komt met een zuur gezicht de wachtruimte binnen. 'Ik had haar moeder aan de lijn, maar die wou niets regelen. Mag ik aan jou vragen welke kamer ze wil?'

'Een éénpersoonskamer in de vip- afdeling. Ik ken de directeur.'

'Meneer, dat kunnen wij niet zomaar regelen.'

Ik zucht en neem mijn telefoon. Ik zoek een nummer en bel deze. De verpleegster wil iets zeggen maar ik steek mijn vinger uit als de persoon aan de andere kant van de lijn opneemt. 'Ah, Dirk. Zou ik een kamer in de vip mogen hebben? Een verpleegster doet er moeilijk over.'

'Natuurlijk Dave, ik regel dat wel.'

De bezettoon klinkt en nog geen minuut later klinkt de telefoon die aan de verpleegster haar broekzak hangt. Ze neemt op en aan haar blik te lezen is de persoon aan de andere kant niet zo vriendelijk. 'Ja, meneer. Komt onmiddellijk in orde.' Daarna zegt ze stilletjes en met blozende wangen: 'We regelen een kamer in de vip voor Vanessa.'

Na de nodige papieren in orde te brengen en het krijgen van een kamer zit ik nog altijd op spoed. Een andere verpleegster in witte kledij komt binnengewandeld en komt recht op mij af. 'Bent u meneer Lavens?'

'Ja, dat ben ik.'

'Goed, kom met mij mee. We gaan naar de kamer.' Ik volg haar op de voet en vraag: 'Weet je al iets van Vanessa haar operatie?'

'Nee, meneer. Ik heb daarnet nog gebeld, maar ze zijn nog druk bezig.'

In de lift staan we in stilte naast elkaar. De verpleegster kijkt naar mijn handen en kledij. 'Als u wil kan je u even opfrissen in de kamer. Ik kan een pyjama brengen.'

'Niet nodig, ik bel mijn mannen wel voor kledij. Ik blijf zo tot ik van iets meer weet.'

De deur van het vijfde verdiep gaat open en we stappen in een witte hal met veel schilderijen aan de muur. We stoppen bij kamer twee en de verpleegster opent de deur.

'Er is een aparte badkamer en toilet. Die zetel kan je veranderen naar een bed. Er is een gevulde minikoelkast en een koffiezetapparaat zit in die kast daar.' Ze wandelt naar de televisie en wijst naar het bakje. 'Je kan hiermee de tv, lichten en radio bedienen. Wel opletten, de rode knop is een bel. Oh, ja en linnen voor het bed ligt in de kledijkast daar. Meneer, Lavens? Van zodra we van iets weten zal er iemand komen. Mevrouw zal ook onmiddellijk naar deze kamer komen als ze uit recovery komt. Wij hebben hier alles ter beschikking, net zoals een intensieve afdeling.' Ze knikt even voor ze mij alleen laat.

Vince is ondertussen al achter de nodige spullen voor mijn verblijf hier. Ik ga niet gaan werken tot ik zeker weet dat Vanessa buiten levensgevaar is.

Een andere verpleegster komt een half uurtje later binnen gewandeld. 'Meneer, mevrouw ligt in de recovery. De dokter komt zo dadelijk bij u.'

'Is ze buiten levensgevaar?' Vraag ik vol ongeduld. De verpleegster knikt en lacht. 'Ja, ze is buiten levensgevaar, ze is er enkel aan het wakker worden.'

Als de verpleegster de deur uit is laat ik mij neerploffen in de zetel. Een lach verschijnt op mijn gezicht en tranen rollen langs mijn wangen naar beneden. Ze is buiten levensgevaar. Mijn Vanessa zal niet sterven!