Huishoudster (Nederlands)

19. Een week en een date.

(Vanessa)

De rit naar Dave zijn huis was muisstil, de lichte muziek op de achtergrond niet meegerekend. De tranen staan nog altijd klaar om ieder moment mijn ogen te verlaten en ik voel me uitgeput. Ik leg mijn hoofd op de hoofdsteun en staar door het zijraam naar buiten. Alles flitst voorbij en ik kan nergens aan denken op dit moment.

Het is maar als we de oprit van Dave zijn erf oprijden dat ik mijn hoofd terug recht. We stoppen voor de garagepoort die op dit moment aan het openen is. Als Dave naar binnen rijdt kijk ik snel naar zijn gezicht. Hij ziet er ook vermoeid uit. Na het uitzetten van de motor vraag ik aan Dave: 'Dave?'

'Mhmm.'

'Je ziet er moe uit.'

'Ben ik ook. Eten we nog iets?'

'Ik heb niet zo'n honger.'

'Vanessa, je moet iets eten.,' zegt een bezorgt uitziende Dave.

'Ik zal wel eten. Maar verwacht niet te veel.'

Bij het betreden van de keuken staat een vrouw de deuren van de keukenkasten proper te wrijven. Ze schrikt als ze ons ziet binnen wandelen.

'Barbara, is er iets voorzien om te eten?' Vraagt hij aan de vrouw die mij met open mond aanstaart. Ze kijkt daarna naar Dave en schudt met haar hoofd.

'Ik heb geen warm eten voorzien, meneer Lavens. Maar er is wel bruin brood en wat charcuterie. Er is ook vers gemaakte tomatensoep.'

'Zou je de soep willen opwarmen voor ons?'

'Natuurlijk, meneer.'

Barbara haalt een kleine kookpot uit de kast en vult deze met een soeplepel vanuit een grotere pot. Als ze aan het roeren is in de soep kijkt ze de hele tijd mijn richting uit. Dave ziet dit onmiddellijk en stelt ons aan elkaar voor. Daarna is het net alsof ze zich iets herinnert en vraagt met een nieuwsgierige blik: 'Vanessa...Ben jij de vorige huishoudster die hier gewerkt heeft?'

Dave antwoordt haar voor ik het kan: 'Vanessa, is inderdaad de vorige huishoudster. Nu is zij mijn gast. De rest moet je niet vragen.' Ik kijk geschokt naar Dave. Zo kort antwoord je niet!

Barbara roert in de soep met een lepel en houdt haar blik stevig gericht op deze. Ik zie dat ze ook geschrokken is en zich schuldig voelt. 'Dave? Waarom geef je haar geen paar uren vrij. Ik wil dit wel doen,' zeg ik tegen hem met mijn hand rustend op zijn schouder. Dave kijkt in mijn smekende ogen. Zijn strenge blik verandert in een zachte glimlach. 'Goed. Barbara, neem voor de rest van de dag vrij. Betaald natuurlijk.'

Ik sta naast haar met een lach. 'Ik zal de lepel wel overnemen. Profiteer maar van je zonnige namiddag.'

'Bedankt,' antwoordt ze met een vrolijke glimlach en gaat naar de keukendeur. Barbara draait zich om en groet ons voor ze volledig weg is. Daarna kijk ik boos Dave zijn richting uit.

'Moest dat nu echt? Die vrouw was enkel maar nieuwsgierig.'

'Ik ben haar baas. Dus ja.'

'Pff, je was ook niet zo bij mij.'

'Nee, dat is waar en zie nu waar dat ons bracht,' merkt Dave op.

'Waar,' Vraag ik. Dave komt dichter bij mij en kijkt in de pot waar ik in roer.

'Wij staan hier, in deze keuken. Jij bent mijn huishoudster niet meer en... ja. Je weet wel?'

'Nee, informeer mij. Want ik weet niet waar je het over hebt.'

We staren in stilte in elkaars ogen. Dave kijkt even naar beneden voor hij zijn ogen terug op de mijne richt en met zijn lippen dichter bij de mijne komt. Ik maak mijn lippen vochtig.