Esir

14.Bölüm

   Oy ve yorumlarınızı
Bekliyorum arkadaşlar

  Keyifli okumalar

    Kaç saattir Sarp'tan haber bekliyordum. Ne aramalarıma cevap veriyordu, nede kendisi arıyordu. Meraktan çıldıracaktım. Neyse ki arkadaşlarım yanımdaydı. Zaten onlarda olmasaydı ne yapardım bilemiyorum.
Merak ve heyecandan odanın içinde bir baştan bir başa gidip geliyordum. Ara ara elimdeki telefona bakıp duruyordum.

"Ceyda, başımızı döndürdün yeter artık otur şuraya" dedi Kaya. "Sabırlı ol Sarp arar birazdan."

Sıkıntılı bir derin nefes alarak, Kaya'ya döndüm.
"Zaman geçtikçe daha çok merak ediyorum. Elimde değil Kaya, düşündükçe nefesim daralıyor. Acaba Sarp bir şeyler buldumu? Annem yaşıyormu? Sarp iyimi? Sakin olamıyorum."

"Biliyorum kolay bir durum değil Ceyda'cım ama, Kaya doğru söylüyor. Kendine zarar veriyorsun. Biraz sakinleş lütfen" dedi Elif.

Biz konuşurken kapı tıklatıldı. "Gel"  dedim. Kapı açıldı gelen Kader'di.
"Ceyda hanım, yemek hazır herkes sizi yemeğe bekliyor." Heyecandan iştahım kesilmişti ama odadan çıkma fırsatını kaçırmak istemiyordum.

"Tamam Kader'cim" dedim tebessüm ederek. Ve arkadaşlarıma dönüp, "hadi gidelim" dedim.

Salona geldiğimizde herkes masaya geçmiş bizi bekliyordu. Bizi gören babaannem hemen ayağa kalkıp, bana doğru geldi.
"Güzel torunum" diyerek sıkıca sarıldı. Yanaklarıma ve saçlarıma öpücükler kondurdu. Şefkatle gülümseyerek bana ve arkadaşlarıma bakarak, "hadi çocuklar oturun sofraya" dedi.

Abim ile karşılıklı oturuyorduk. Arada bana şefkatle bakan bakışlarını yakalıyordum. Demekki bana olan öfkesi azalmıştı. Babam ise her zamanki ciddiliğiyle yemeğini yiyordu. Onun surat ifadesini hala çözemiyordum.

Dedem ise babaannem gibi bana kıyamıyordu, gülümseyerek arada laf atıp benimle konuşuyordu. Zerrin cadısı her zamanki gibi alaylı ve küçümseyici bakışlarını bana dikiyordu. Ona bakınca sinirlerim tepeme çıkıyordu. Arada Yasemin ve abimin bir birlerine bakışıp gülümsediklerini yakalıyordum. Abimin  Yaseminden hoşlandığı ortadaydı. Zaten bu akşam odamdan Yasemin'in hayrına çıkarmadımı?

Aklım Sarp'ta olduğu için, iştahım yoktu.
Bir an önce haber gelmesini istiyordum. Neden bu saate kadar aramadı ki? Telefonumu odamda bırakmıştım yakalanmamak için. Şu yemek Faslı biter bitmez gidip Sarp'ın arayıp aramadığına bakacaktım.

"Ceyda bütün işlemler hazır yarın boşanma davası açacaksın." Babamın konuşmasıyla bir an bakışlarım ona döndü.
"Hiç bir sorun istemiyorum şimdiden anlaşalım." Gözlerim doldu ne diyeceğimi bilemedim öylece bakakaldım gözlerine. Donuk bir şekilde oda bana bakıyordu.

Kendimi toparlayıp, "ben boşanmak istemiyorum" dedim. Abime dönüp baktım, beni anlamasını bana destek olmasını istedim. Umursamadan bakışlarını çekti.

"Sana sorun istemiyorum diyorum sen boşanmak istemiyorum diyorsun" sesi gür çıkıyordu.
"Yarın o dava açılacak, senin isteğinle olacak iş değil bu küçük hanım."

Sön sözüyle artık bağırmıştı. Ben bunları hak etmiyordum. Göz yaşlarım akmaya başladı. Boğazım yanıyordu.

"Ceyda'nın üzerine böyle gidemezsiniz." Kaya tahammül edememiş ki beni savunmaya geçmişti. "Onu yapmak istemediği bir şey için zorlayamazsınız. Ceyda'nın kızınız olması size bu hakkı vermez."

"Bu ben ve kızım arasındaki mesele seni ilgilendiren bir konu değil delikanlı."

Ortam iyice geriliyordu sinirlerime hakim olamıyordum artık.
"Benim sakin bir hayatım vardı. Annem ve babam ile ben çok mutluydum. Beni neden aradın ki yıllardır. beni neden kopardın ki ailemden. Onlar bu zamana kadar beni anlayışla büyüttü. Sevgiyle büyüttü." Öfkeden ses tonumu yüksetmiştim. "Ben kocamdan boşanmıyorum. Ve bu evden bir an önce gitmek istiyorum." Dedim ayağa kalkarak.