KARAMLIK

11. Bölüm

Merhabalar
Ve işte sonunda Zelmira Demir'in geldiği o bölüm! Karamlık'la alakalı paylaşımları görmek isterseniz Insatgram hesabıma göz atabilirsiniz.
Bölümü oylayıp, yorum yapmayı unutmayın lütfen💖
öpüldünüz☀️

The Weeknd- Stary Eyes

Çevremi saran karanlık beni içine doğru çekerken, fısıltılar kulaklarıma hücum etti. Ölüm tehditleri saçan bir ses çınladı kulaklarımda.
"Seni pişman edeceğim." diye haykırdı ses. "Elinde olan her şeyi teker teker alacağım, puşt herif."
Ses bana tanıdıktı, sesin sahibi karanlığın içinden bana doğru yürüdü. Gözlerinden nefret taşıyordu. Kulağıma doğru eğildi, hareket etmek istedim ama yapamadım.
"Benden kaçamazsın, seni her yerde bulurum."
Gözlerimden yaşlar süzüldü. Eliyle boynumu sıkmaya başladı. Gözlerini bir an bile benden ayırmadan daha çok sıktı. Nefes almakta iyice zorlandığım bir anda, "Yapma Ozan." diye fısıldadım. Beni hiç umursamadan daha çok sıktı. Hüngür hüngür ağlarken çırpınmaya başladım. Bir umut elinden kurtulmaya çalıştım ama olmadı ölüyordum.

Birisinin omuzlarımdan beni sarstığını hissettim. Karanlık, Ozan her şey kayboldu.

"Güneşim gözlerini aç! Ben buradayım gözlerini aç!"

Bana haykıran sesin dediğini yaptım ve gözlerimi açtım. Yabancı bir odadaydım. Telaşla yattığım yerden kalkınca bir çift kol bana sarıldı.

Karam.

"Buradayım, kabus gördün. Ben buradayım."

Hıçkırıklarım konuşmama izin vermedi. Karanlığın beni boğmasından korkuyordum ama tek kelime edemedim. Bana sarılan kollar benden ayrılmadı ama hislerimi anlamış gibi yatak başlığının ışığı yandı.

Karam beni kucağına alıp kafamı göğsüne koydu. Bu gün ne çok ağlamıştım bu göğüste. Elleri saçlarımda gezinirken kulağıma fısıldadı.

"Kimse sana zarar veremez güneşim, ben sesin yanındayım."

Karam Demir, benim koruyucu şövalyem.

"Seni kabuslarından bile koruyacağım güneşim söz veriyorum."

Lütfen beni koru Karam çünkü ben artık dayanamıyorum.

"Hadi beraber derin nefesler alıp verelim." dediğini yaptık. Beraber uzun bir nefes egzersizi yaptık.
Saatlerdir işkence görmüş gibiydim. Vücudumun her bir parçası ağrıyordu. Gözlerim ağlamaktan sızlıyordu. Ve emin olduğum bir şey vardı ki kesinlikle iğrenç gözüküyordum.

"Daha iyi misin güneşim?"
Sesinin bu kadar şefkatli çıkması kalbimi sızlattı. Kafamı olumlu anlamda salladım, çünkü boğazımdaki sızı konuşmama engel oluyordu. Saçlarıma öpücükler kondurdu.

Şu aralar sık sık olan kendimi kaybettiğim bu anlarda, yanımda Karam'ın olması benim için paha biçilemez bir servet gibiydi.

Karam'ın göğsünden kafamı kaldırıp yüzüne baktım. Gözlerinin altları kızarmıştı, yüzü her zamankinden daha solgundu.
"Uyumadın değil mi?"
Konuştuğum anda boğazım sızladı. Elimi boynuma götürüp acısını dindirmeye çalıştım.

Elimi boynumdan alıp kucağıma koydu. Kafasını eğip boynuma öpücükler kondururken ağlamamak için direndim. Bir süre sonra durup kolumu kendisine çekti. Oluşan ufak temas yüzümü buruşturmuştu ama Karam'ın görmesine izin vermedim. Kolumda sızlayan yeri defalarca öptü.

"Özür dilerim güneşim seni koruyamadım."

Pürüzlü sesi kalbimin derinliklerine işledi. Yaşananlardan kendini sorumlu tutmaması gerekiyordu.
"Karam." diye fısıldadım yüzünü ellerimin arasına alırken.
"Sen beni korudun. Gelmeseydin ne halde olurdum bilmiyorum."