KARAMLIK

24. Bölüm

 Merhaba böcükler 🌼
Bölüm gelmeyeli biraz oldu fakat işte geldim! Bu bölüm bir şeyler oluyor... Bu arada bu bölümdeki şarkı KARAMLIK için fazlasıyla uygun. 😉
Karam ve Feris’in daha çok kişiye ulaşması için yorum ve oylarınızı ihmal etmeyin lütfen.💛

 
The Weeknd- Ariana Grande- Die For You

Yoğun duygular içinde geçirdiğim bir hafta hiç iyi geçmemişti. Yaşadığım pişmanlığın yanında hem Karam’a bir şey çaktırmamaya çalışıyordum hem de Zelmirayla vakit geçirmeye çalışıyordum. İkisi de yolunda olmayan bir şeyler olduğunun farkındaydı. Özellikle Karam neler olduğunu deli gibi merak ediyor ama sormaya çekiniyordu. Ona anlatmamı istediğini biliyordum ama nasıl söylemem gerektiğini bilmiyordum.

Üç hafta sonra olacak olan abimin düğününü unutmuş olmak beni fazlasıyla kötü hissettiriyordu. Düğün yurt dışında olacaktı ve daha biletlerimi bile almamıştım. Karam’a söylediğim an onunda benimle geleceğine emindim, gelmesini de istiyordum ama onu bu karmaşanın içine çekmek doğru gelmiyordu. Benimle geldiğinde üzerinde hissedeceği bakışları ve fısıltıları hak etmiyordu. 

Yanımda olanlardan habersiz uyuyan sevgilime baktım, saat gece yarısını geçeli çok olmuştu ama gözüme asla uyku girmiyordu. Karnım günlerdir doğru düzgün bir şey yemediğim için guruldadı. Yavaşça yataktan kalkıp Karam ve Suşi’yi uyandırmamaya dikkat ettim. Mutfağa indiğimde ilk işim buzdolabındaki kirazları yemek oldu. Ada tezgaha oturup sessizce kirazları yemeye başladım. Sapları birleşik olan kirazlı kulağıma takıp küpe yaptım. Çocukken yazın kulaklarımda mutlaka kiraz küpelerim olurdu ve nereye gidersek gidelim asla çıkarmıyordum. Annem de çözümü bana kirazlı küpe almakta bulmuştu, küpelerimi hala arada takıyordum. Belki daha fazla takmalıydım bana iyi anları hatırlatıyordu.

Salondan gelen sesle dikkat kesildim. Eve kimsenin girmesi mümkün değildi, Karam tedbir amaçlı güvenlik sistemi kurdurmuştu, Suşi’de merdivenlerden inmeyi henüz öğrenememişti ama yine de tedirgin olmuştum. Karanlığın içinde Zelmira gördüğünde derin bir nefes verdim.

“Uyku mu tutmadı?”

“Evet, sen?”

Yanıma gelip tezgahta ki kaseden kiraz aldı. Uyumadığı çok açık belli oluyordu ama öylesine sormuştum.

“Çalışıyordum.”

Cevabına şaşırmamıştım tabi ki çalışıyordu. Gitmesine bir hafta kalmıştı ama dur durak bilmiyordu. Dolabı açıp uzun süre bakıştı. Dolap normal olamayacak kadar meyveyle doluydu, Karam’ın benim için yaptığı ufak şeylerden sadece biriydi.

Konuşma arasında bir şeyi sevdiğimi söylesem en kısa sürede onu bulup getiriyor ve olağan bir şeymiş gibi hareket ediyordu.

 Karam’ın beni seviş şekli bazen göğsüme ağır geliyordu. Zaten kalbim onun aşkıyla sarhoş haldeyken böyle ince davranışları beni yumuşacık yapıyordu.

“Tatlı yiyelim mi?”

 Zelmira’nın sesiyle ana döndüm, sorusunu anladığımda kaşlarım havalandı saatin farkında mıydı acaba?

“Bu saatte mi?”

Bileğinden saatine baktı.

“Waffel?”

“Ciddi misin?”

Saat resmen ikiye geliyordu, bu saate açık bir yer bulmak mümkün değildi. Her şeyi geçtim merkeze uzaktık, kimse bu saate buraya waffel getirmezdi.