KARAMLIK

15. Bölüm

Merhabalar böcükler ☀️
Şu ana kadar yazdığım en uzun bölümle geldim. Lütfen yorum ve oylarınızı ihmal etmeyin. 💛

The Weeknd- After Hours

Karam gelmedi. İki gün boyunca gelmesini ve bana her şeyi anlatmasını bekledim. Yemek yiyemedim, uyku uyuyamadım tek yaptığım şey evin içinde hayalet gibi dolaşıp, tüm gün sahilde oturmak oldu.

Zelmira yoğundu, arada yanıma gelip beni neşelendirmeye çalışıyordu. Karam olmadan geçen her bir saat, acı verici derecede uzundu. Bana anlatması için iki gün vermiştim ama kendisi ortada yoktu. Ona kızmak, öfkelenmek istiyordum, beni yalnız bıraktığı için ona öfke kusmak istiyordum. Tabi bunlar sadece yapmak istediklerimdi, kafamda kurduklarım. Kalbim ise hala onun kokusuyla yanıp tutuşuyordu.

Aşık olmanın kötü yanı buydu sanırım. Sana ne yaparsa yapsın tek düşündüğün şey, gülümsediğinde ortaya çıkan manzaranın güzelliği oluyordu. Kalbinde, midende, beyninde çıkardığı fırtına dengeni sarsıyordu.

Kendimi olabilecek her şeylere karşı hazırlayıp, Zelmira'nın çalışma odasına girdim. Saat gece yarısına geliyordu ama hala masa başındaydı. Başını kaldırıp beni görünce gülümsedi. Yüzümde tam olarak ne gördüğünü bilmiyorum ana anında gülümsemesi soldu.

"Bana her şeyi anlat." Sesimdeki kararlılık onu şaşırtmıştı.

"Feris..."

"Söz verdin." dedim masaya doğru yaklaşırken. "İki gün geçti Zelmira, bana anlatmak zorundasın."

Sandalyesinde rahatsız bir şekilde kıpırdadı. Ne yapması gerektiğine karar vermeye çalışıyordu.

"Lütfen." dedim çaresizce. Bu gün bu odadan her şeyi öğrenmeden çıkmayacaktım.

Zelmira'nın gözleri uzun bir süre yüzümde dolaştı. Kesik bir soluk verip başını eğdi.

"Otursan iyi olur."

Masasının önündeki koltuğa oturdum. Sesinden onun da gergin olduğunu anlayabiliyordum. Her kurduğu cümle mideme bir ok saplanmasına sebep oldu. Duyacağım her şeye hazır olduğumu düşünüyordum, fakat bunlara hazır değildim.
Koltukta oturuyor olmama rağmen başım döndü. Tüm bu anlattıkları... tahmin edebileceğimden daha fazlaydı.

"Feris." dedi Zelmira yanıma gelirken. "İyi misin?"

Görüşüm bulanıklaştı, nefes almak güçleşti. Anlattıklarını kavramakta zorlanıyordum. Koltuktan kalktım.
"Gidip uyusam iyi olur."

Çalışma odasının kapısı açıldığında zaman dondu. Gözlerimiz birleştiği an her şeyi öğrendiğimi fark etti. Bir şey söylemesine izin vermeden hızla yanından geçip odaya koştum. Kapıyı kapattıktan sonra Zelmira'nın onu durduğunu duydum. Yatağa oturup öylece bekledim. Karam ve Zelmira'nın sesleri kulaklarımı acıtıyordu.

"Ona neden her şeyi anlattın?"

"Ne yapmamı bekliyordun? İki gündür ne halde olduğunu gördün mü ki karşıma geçip hesap soruyorsun?"

"Bu işe karışmaman gerekiyordu Mira!"

"Benim evimde bana bağıramazsın. Benim karışmama izin vermeden önce gelip sen anlatsaydın o zaman. Gece konuştuklarımızı duydu iki gün beklemesini istedim. Kaç gündür hiç bir şey yemedi, perişan halde ve bunun sorumlusu kim biliyor musun? Sen!"

İkisinin de sesinin bu denli öfkeli çıkıyor olması korkutucuydu. Gözlerimi kapatıp duyduklarımı sindirmeye çalıştım. Kafamda Zelmira'nın anlattıkları, kulaklarımda Zelmira'nın bağırışları çınlıyordu.