KARAMLIK

30. Bölüm

Merhaba böcükler 💛
Bu bölümün son bölüm olduğunu bilmek çok zor geliyor ama bitti. Bir hikayenin sonuna geldik, umarım bölümü seversiniz, oy ve yorumlarınızı ihmal etmeyin lütfen.☀️

3 yıl sonra

 

Feris Çağlar

Bar taburesine oturduğumda o yanındaki yeni çalışana bir şeyler anlatıyordu. Her zaman ki gibi yakışıklı, mükemmel ve olağanüstüydü. Omuzlarını örten beyaz gömleği onu yazın sıcağından bir nebze koruyordu. Beni görünce yeni çalışanı içeri gönderip yanıma geldi.

“Cehennemime hoş geldin güneşim.”

Onunla ilk tanıştığımızda da bana aynı şeyi söylemişti. Şimdi o günden bu yana o kadar çok şey değişmişti ki inanmak zor geliyordu.

“Bana vişne suyu vermeyecek misin?”

O günden başka bir anıyı tekrarlayınca gülümsedi. Tezgahın arkasından çıkıp yanıma geldi.

“O gün cesaret edip seninle konuşmasaydım ne yapardım bilmiyorum güneşim.”

Tam önümde dikilip ellerini belime sardı. Geçmiş çok uzak geliyordu, bir sürü şey yaşamıştık. Ağlamaktan perişan olduğum anlar, mutluluktan delirdiğim günler, beraber attığımız onlarca adım, beraber aldığımız zor kararlar, yorgunluklar uyuya kaldığımız günler... Her bir an, her bir detay mükemmeldi.

Elimi göğsünün üstüne koydum.

“Sen ne yapar ne eder beni bulmanın bir yolunu bulur ve kendine aşık ederdin.”

Gülümseyip dudaklarıma küçük bir öpücük kondurdu.

“Seni nerede olsan bulurdum güneşim.”

“Hiç şüphem yok sevgilim.”

Gülümseyip geri çekildi.

“Hadi evimize gidelim.”

Tabureden kalkıp elini tuttum. Henüz içi boş olan Sis’ten çıkarken buranın ikimiz için de ne kadar önemli bir yer olduğunu fark ettim. Burada yaşanan şeyler bizim olmamızı sağlamıştı neredeyse.

Kapıda bekleyen Yakut’a selam verdik, şu günlerde yorgun ve düşünceliydi. İrem ile aralarında geçen bir şeyler olduğunu düşünüyordum ama ikisinin de ağzını bıçak açmıyordu. Bununla daha sonra ilgilenmem gerekiyordu. Midemde dalgalanan haberler beni biraz geriyordu.

Arabaya binip sahildeki evimize giderken araba sessizdi.

“Misafirlerimiz için her şeyi hazırlattım, bir saate gelirler diye konuştuk.”

Karam gözlerini yoldan ayırmadan başını salladı.

“Hepsinin bir arada olacağı nadir anlardan.”

Kahkaha attım.

Annemler ile aramızı düzeltmiştik artık hiç pürüz yoktu. Ama Karam’ın annesi Yasemin Hanım ile annem arasında hala bir çekişme sürüyordu. Zorunda olmadıkça onları bir araya getirmiyorduk, en son düğün günümüzde görüşmüşlerdi o zaman da pek güzel şeyler olmamıştı.

Zelmira’nın işleri hala yoğundu hatta eskisinden bile yoğundu ama idare ediyordu. Hayatında yeni gelişmeler olduğunu hissediyordum.

Deniz ve Elif dünyayı gezdikleri için bize katılamıyorlardı. Düğünlerini mahvetmiş olmamız onları sinirlendirmemişti memnun bile olmuşlardı, ailelerin mükemmel düğün planından çok sıkılmışlardı.