KARAMLIK

13. Bölüm

Merhaba böcükler💛
Bölümü oylamayı ve yorum yapayı lütfen ihmal etmeyin☀️

Ariana Grande- Breathin

"Bu eşyaların burada ne işi var?"

Kaldığımız odaya girdiğimde, koltuk köşesindeki orta sehpa benim eşyalarımla doluydu. Kitaplarım, dergilerim, yaptığım bir kaç seramik, küçük beyaz taş kasem... Bu küçük şeyleri özleyeceğimi düşünmezdim. Gözlerim dolu dolu Karam'a döndüm.

"Hey hey." dedi yanıma gelip yüzümü ellerinin arasına alırken. "Bunları ağlaman için getirmedim. Sadece mutlu olmanı istiyorum."

Kafamı yana eğip dudaklarımı büzdüm. Bu kadar kibar olmasını aklım almıyordu.

"Teşekkür ederim, çok teşekkür ederim. Ne kadar mutlu olduğumu bilemezsin."

Kollarımı beline sarıp sarıldım. Son olanlar beni tüketiyordu. Sanki vücudumdan her saat başı, ayrı bir parça kopuyormuş gibi acıtıyordu. Karam saçlarıma bir kaç öpücük kondurdu. Kollarımı çözüp eşyalarıma bakmaya başladım. Moda dergilerimi bile özlemiştim.
Ben koltuğa oturup kitaplarımı karıştırırken Karam gardırobun kapaklarını açtı.

"Zelmira senin için bir kaç parça kıyafet almıştı ama kendi kıyafetlerini özleyeceğini düşündüm."

Kafamı kaldırıp gardırobun açık kapaklarına bakınca dona kaldım. Elbiselerim... kıyafetlerim... çoğu buradaydı, hepsi düzenli bir şekilde askıya asılmış bana göz kırpıyordu. Bir Karam'a bir kıyafetlerime baktım. Kelimeler ağzımdan çıkmıyordu.

"Karam..." dedim sonunda, omuzlarımı serbest bıraktım.

"Efendim güzelim, efendim güneşim, efendim kraliçem?"
Yanıma gelip koltuğa oturdu. Bu adamı hayatıma dahil ederken başıma böyle güzel şeylerin geleceğini düşünmemiştim.

"Sakın bana teşekkür etme. Sen mutlu ol diye yapamayacağım şey yok."

"İyi ki buradasın." dedim gözlerim yine dolu dolu olurken. Aniden eşyalarımı getirmesi için evime girdiği aklıma geldi.

"Eve nasıl girdin?" Elimdeki kitapları orta sehpaya koydum. Karam koltuğun yanına eğilip çantamı aldı.
"Umarım bana kızmamışsındır."

Hala ona kızma ihtimalimin olduğunu düşünmesi komikti. Beni kusarken bile görmüştü. Yanımda uyumuştu. Ondan çekinmem artık olanaksız hale gelmişti.

Benim merak ettiğim şey evin etrafındaki tehlikelerdi.

"Hayır hayır kızmadım." dedim koltukta ona yaklaşırken. "Ben evin çevresindeki şeyleri kastetmiştim."

Yüzü ciddileşti. Bu konuda konuşmak istemediğini biliyordum. Beni kötü etkilediği için konuşmaktan çekiniyordu ama öğrenmem gerekiyordu.

"Güneşim..." dedi gözlerini benden kaçırırken.

Hala bekliyorlardı.

Ozan çocukluğumdan beri arkadaşımdı, ama içinde büyüttüğü ruh hastasını hiç görmemiştim. Zelmira'nın dediği doğruydu Ozan beni takıntı haline getirmişti.

Karam yüzümü avuçlarının içine alıp kendisine çevirdi.
"Düşünme lütfen bunları. Canımı sıkmasına izin verme. Sana söz veriyorum halledeceğim."

Koltukta rahatsız bir şekilde kıpırdandım. O sokakta Ozan bana saldırmıştı. Beraber büyüdüğü arkadaşına saldırmıştı. Hiç tanımadığı bir adama neler yapabileceğini düşünmek istemiyordum.