The Lost Billionaire (MBBC#9) ✅

26

Reeve's POV

"I love the look on your face, Reeve. It tells me that good things will happen from now on," Diezel looked at me like a puppy. I shook my head while putting on all my gear.

"Hindi ka pa ba gagalaw? Tatalon na ako at iiwan kita rito," I said and hold the rope, getting ready to jump off.

"You can't do that. Diego will never gonna like that tactics, Reeve. Isa iyan sa mga dahilan kung namatay ka. Pero nabuhay naman ulit."

"Oh well. You can stay there as long as you like. I will go down there." 

Tumalon na ako. Hindi ko na hinintay si Diezel. Rinig ko agad ang pag-sigaw niya at natawa ako habang mabilis ang pagbaba ko sa gusaling ito.

I am here in Italy, in Morris kingdom, doing some stupid stunt with Diezel. I've been thinking about many things, including getting my life in line with what my father wanted. I have set some of my priorities in just one week, and it wasn't bad. The business and money were fun to play with.

Masasabi ko nga na isa akong Mondragon dahil pagdating sa bagay na ito ay malakas ang kumpeyansa ko. At nakatulong din ang mga pinsan ko sa paligid. Kasama na ang baliw na si Diezel.

Perfetto. My mind speaks as I land perfectly on the ground. I looked ahead, and Diezel was still hanging in there.

Itinaas ko na ang kamay ko at sumenyas sa kanya. Humakbang na din ako para iwan siya.

"Reeve! Reeve! I can't go down, dammit!" Malakas na boses niya mula sa pinakatuktok ng gusali. 

Napailing ako at napangiti sa sarili. Hindi ko tuloy alam kung hanggang kailan ko ito gagawin para kay Diezel. Dahil ang totoo, ay tinutulungan ko siya na maalis sa sistema niya ang takot sa matataas na lugar katulad nito.

"Jump off, you dickhead! You won't die!" I shouted.

"Tsk, what a pain in the ass. Shut the hell out, Diezel! Come down here!" Sigaw ni Morris sa kanya.

Napaupo na ako sa tabi ni Morris. Para kaming mga ungoy dalawa dahil hinihintay namin na maluto ang instant noodles na ginawa niya. Hindi pa rin bumaba si Diezel at wala akong balak na umakyat ulit paitaas at alalayan siya.

"You can stay there the whole night, Dez. Help yourself!" tugon ni Morris at napailing lang ulit ako. Naluto na ang instant noodles at pinagsaluhan namin ito ni Morris.

"Mukhang wala na yatang matitira kay, Dez?" Taas ng isang kilay ko. Hindi namin namalayan na tatlong pakete na ang naluto namin. E, dapat sana ay tag-iisang pakete kami. Kaya tatlo ito.

"Hey, hey! Leave some for me! I will kill the two of you!" boses ni Diezel mula sa itaas.

Morris and I didn't listen to him, and we just kept eating. We were that hungry from this stunt, and we didn't take any food with us except for a drink and these.

"Anong oras na ba?" si Morris sa akin.

"Oras na para umuwi," sagot ko bago isinubo sa bibig ko ang panghuling noodles.

It was about to get inside my mouth, but in that split of seconds, Diezel managed to hold my bowl and fork.

What the. . .

"Holy crap! I am so hungry, and you didn't leave anything for me!?" galit sa boses ni Diezel.

Napaatras ako at mabilis na tumakbo si Morris. Hindi ko tuloy alam kung maiinis ako sa baliw na Diezel na ito, o maawa ako dahil wala nang natira sa kanya. Sabaw na lang yata.