platonik (ÇT)

bölüm 28

Çağan efe ak'ın anlatımı...

Bir gülüş soldu.
Onunla beraber bir çok kişinin de gülüşü soldu.

Sonkez duymustum sesini.
Sonkez öpmüştüm onu.
Sonkez dokunmuştum ona.
Sonkez gördüm onu.

O masumdu.
Ölmesi gerekn kişi o değildi.
O ölmedi de o öldürüldü!

Nedensizce masal güzelimi aldılar benden.

Hiçbir suçu yoken soldu gülüşü.
Hiçbir suçu yokken kapandı gözleri.

Kalbi durmuştu.

Şaka değildi...
İnanamak istemeyeceğim kadar gerçekti.

Kalbi durdu dediler.

Elimizden geleni yaltıp dediler.

Artık herşey için çok geç dediler.

Benim masal güzelimi öldürdüler.

Tüm sesler sustu.
Kimseyi duymuyordum sanki.

Kalbimin atığını dahi hissetmiyordum.

Onunla beraber ben de mi ölmüştüm?

Gülümsedim.

Onunla beraber ölmek için herşeyimi verebeceğimi fark ettim.

Üşüdüğümü hissetim.

Bana dokunduğunu hissetim.
Elimi uzatım ona dokunmak için. Yapamadım dokunamadım yok oldu.

O gitti ve ben ağlamaktan başka bir şey yapamadım.

Kurtaramadım onu.

Belki sadece biraz erken gitsem yetişridim ona.

Biraz erken gitsem sarılır,kurtarırdım onu.

En azından kimin yaptığını görür intikam alırdım.

En son altı yaşında ölmek istedim.
Şimdi yirmi bir yaşımda ölmek istiyordum.

O gitmişti ve ben geriye bir hiç olarak kalmıştım...

***

Zeynep:yalan söylüyor!

Diye bağırdı tekrar.

Bende öyle düşünüyordum.
Ama değildi.

O ölmüştü...onun kalbi durmuştu.

Berat:zeynep...lütfen ağlama.

Dedi zeynepin göz yaşlarını silerken.

Zeynep:bana tuanayı ver.

Dedi ağlamaya devam ederek.

Berat:güzelim.

Dedi zeynepi göğsüne yatırıp.

Berat:nasıl hissetiğini biliyorum. Bende aynı şeyleri hissediyorum. Ama lütfen ağlama en azından biraz daha onun için güçlü kal.

Zeynep daha çok ağladı.

Yağız bile ağlarken zeynepe ağlama demek saçma olurdu.

Arda;onu bu zamana kadar ağlarken görmemiştim ama şuan o bile ağlıyordu.

Demir bile ilk başta inanmamış,dagla geçmişti ama oda şuan yıkılmış durumdaydı.