platonik (ÇT)

104. bölüm

Herşey aynıydı.

Sorunsuz ilerliyordu.

Onlar benimleydi.

Kızım benimleydi ve büyüyordu.

Onu beraber büyütüyorduk.

Birlikteydik her zaman da birlikte olackatık.

Kızım büyümüş yürümeyi öğrenmişti artık konuşmayıda az çok biliyordu.

Hala ilk yürüdüğü anı hatırlıyordum.

İçimdeki mutluluğu hala hissediyordum.

Tuana:yapma bebeğim.

Dedim ağlayan kızıma.

Koltuğa tutunmuş ayaktaydı ve ağlıyordu.

Tuana:hadi gel anneye.

Gelmedi sanırım bana kızgındı.

Tuana:baba gelecek bebeğim ağlamaya gerek yokki.

Dedim son anda düşecekken onu tutup.

Çağanla telefon ile konuşuyordum ve o bunu duymuştu. Babası ile konuşmak istemişti ama toplantıya girmesi gerektiği için kapatmıştı.

Eftalya telefonun kapandığını fark ettiği an gözleri dolmuştu hemen.

Toplantıda olduğu için geri arayamamıştım ve şimdi bunun için ağlıyordu.

Elimdeki telefonu fırlatığı için telefon kapanmıştı şimdi ne yapacağım bilmiyordum ama o çok ağlıyordu.

Kapı çladı umarım çağandan diye dualar ederek gittim.

O hala olduğu yerde ağlıyordu.

Kapıyı açtım. Şuan boynuna sıkıca sarılmak ve öpmek istiyordum ama ilk önce içerdeki şımarık miniği susturmamız gerekiyordu.

Çağan:ne o sarılmayacak mısın?

Tuana:şuan değil.

Dedim ve elinden tutup içeri çektim.

Çağan:telefonlarım neden açılmıyor?

Diye sordu.

Tuana:şuan sorun bu mu?

Sustum ve gözlerimle içeriyi işaret ettim.

Sustu ve içerde ağlayan kızını dinledi.

Çağan:kim üzdü bebeğimi.

Beni orda bırakıp içeri girdi.

Hemen kızına göz gezdirdi.

Çağan:güzel kızım.

Dedi izlemeye devam ederken.

Sadece biraz uzağındaydı ve nedensiz bir şekilde yanına gitmiyordu.

Eftalya sesin geldiği yöne döndü gelen kişinin babası olduğunu fark edince anında sustu.

Iki eliyle göz yaşlarını sildi borkaç saniyelik de olsa ayakta durabilmişti.

Bu bile içimi ıstımaya yetmişti.

Çağan:üstümü değiştireyim önce.

Eftalayanın ileri doğru uzatığı koları üçsüzce yere düştü.

Dudakları titreyince tekrar anlayacağını anladım.