platonik (ÇT)

bölüm 67

Yazarın anlatımıyla...

Yağmur yağıyor,fırtına kopuyordu dışarıda.

Yağmur yine yağıyor onlar için ağlıyordu.

Onun akmayan göz yaşlarını yağmur sahiplenmiş ve bütün İstanbul'a yağdırıyordu.

Yağmur çağan yerine akıyor Tuana için ağlıyordu.

bir odanın içinde tek bir ses vardı yağmurdan sonra.

Çağanın sonu olan o ses.

Yere damla damla çarpan kan sesi.

Kalbinin hemen altında akan o kan.

Kan kokusu midesini bulandırıyordu,akan kanı gördükçe daha çok titriyordu eleri.

Canı acıyor ama bağırmıyordu.

Boğazında bir düğüm vardı sanki.

Ağlamıyor,bağırmıyor,konuşmuyordu.
Nefes dahi alamıyordu sanki.
Belki de gerçketen nefes alamıyordu.

Zaman durmuş gibiydi. Hiçbir şey olmuyor, hiç biri konuşmuyordu.

Yağmur damlalarının sesi içeriye vuruyordu.

Yağmur Tuana için ağlıyordu ama tuana kendisi için tek bir damla göz yaşı dökmemişti.

Onur:şimdi gel ve kardeşini al.

Dedi yaptıkları çok normal bir şeymiş gibi.

Pişman değildi aksine daha fazla kan aksın istiyordu.

Onur:sanırım diğer ikisi için bir maraz kazmanız gerekecek.

Dedi alayla.

Tuana onu duymaktan nefret ediyordu. Ölmek istedi,ölmek için yalvardı.

Arda:kardeşim.

Dedi burnunu içine çekip.

Arda:ölme.

Dedi ekrana ellerini koyup.

Konuşmak zordu. Hele birine yaşaması için yalvarmak daha zordu.

Demir:Tuana bir şey de.

Dedi dizlerinin üzerinde.

Demir:Tuana bir şey de!

Diye bağırdı tekrar.

Tuana duyuyordu cevap vermek istiyordu ama konuşmak onun için zordu.

Demir:ölme.

Dedi damala damala akan göz yaşları bitmiyor hala tuanayı duymayı bekliyordu.

Tuana:ölmek istiyorum.

Dedi zar zor.

Harfler zar zor çıktı dudaklarından.

Demir:ölme... sakın bir daha bunu deme.

Tuana:öleceğimi hissediyorum.

Bunu söylerken zorda olsa gülümsedi.

Arda:hayır... hayır.

Dedi hızlıca.

Arda:ölmeyeceksin.

Dedi tekrardan.

Bunu kendi içinde tekrarlıyor ve inanmayı istiyordu.

Tuana:acıyor...

Diye itiraf etti.

Çağan:özür dilerim...

Bir özür ile telafisi olur muydu?