platonik (ÇT)

bölüm 34

Ülkü ak...

Babamı ilk defa görmüştüm.

Yani önceden de görmüştüm ama o zamanlar küçüktüm hatırlamıyordum yüzünü.

Yılar sonra ilk defa görmüştüm öz babamı.

Elini sıkıca tutuğu bir kızı.

Sıkıca sarıldığı bir oğlu vardı.

Bana bir kere bile dokunmamışken asla bırakmak istemiyor gibi elini tutuğu bir kızı vardı!

Babam bizi bırakıp gitmişti.
Ve kendine yeni bir aile kurmuştu.

Düşündüm.

Bizi hiç düşünmüş müydü?
Merak etmiş mıydı?
Özlemiş miydi?

Sanmam. Babam olduğunu öğrenip dolu gözlerimle ona baktığımda bana ne oldu diye sormuştu.

Babamı yılar sonra gördüm diyememiştim.

Babam ne beni ne abimi tanımıştı.

Babam beni tanımamıştı?
Hangi insan öz kızını tanımazdı?
Benim babam öz çocuklarını tanımamıştı!

***

Çağan efe ak...

Demir:yanlış olabilir mi?

Diye sordu bilmem kaçıncı kere.

Rüzgar:sence yanlış mı?

Dedi rahatça.

Kaşlarımı çatım.

Ben bile ilk kardeş olduğumuzda sinirlenmiş,afalamıştım.

Ama o gayet sakindi.

Sanki önceden de biliyor gibiydi?

Davranışları dikkatimden kaçmasa da umursmadım.

Demir:şimdi siz kardeşsiniz yani?

Dedi hala inanmıyor gibiydi.

Çağan:o benim kardeşim değil demir. O adamın babam olmadığı gibi oda kardeşim değil!

Dedim gereksiz bir öfkeyle.

O adamı babam olarak görmüyordum.

Bu adamı da kardeşim olarak görmeyecektim.

Rüzgar:bak aynı adamın çocuğu olmamız benim suçum değil. Bana kızmaktan vazgeç bende bir kardeşim olduğunu bilmiyordum.

Dedi oturduğu yerden.

Çağan:sana kızmıyorum.

Dedim omuz silkip.

Rüzgar:tamda bunu yapıyorsun. Beni suçluyorsun.

Çağan:neden böyle düşünüyorsun? Senin suçun olmadığını biliyorum.

Dedim kısaca.

Odada kimse yoktu.

Hepsi afalamış ve odayı terk etmişlerdi.

Beni kardeşim olan ama asla kabul etmeyeceğim adamla baş başa bırakmışlardı.

O adamın hala bizden haberi yoktu.

Ülkünün dolan gözlerini gördüğümde birkez daha nefret ettim ondan.

Rüzgar:seninle anlaşamayacağız anlaşılan.

Çağan:bence de.

Dedim ayağa kalkıp.