The Way You Loved Me

C38: Love Hurts Like This

Chapter 38 – LOVE HURTS LIKE THIS

Sandara’s POV
           “Finally, we made it!” napasigaw ako sa sobrang tuwa.
           Nabalitaan kong mag fiancé na sila Ethan at Lhorr. Hindi na ako magtataka kung bakit kumapit agad si Lhorr sa katulad ni Ethan. Masaya ako dahil magiging mas madali sa akin kung paano ko ngayon aakitin si Jorge. Kailangan siyang mapasa-akin sa lalong madaling panahon.
           To Ethan:
              : Good to know that you have her. My warmest congratulations, Ethan!
           Nawala raw ang anino ni Jorge sa lugar ng biglaan. It makes me happy. Alam kong nasaktan siya sa kaniyang natuklasan. Mahal pa nga niya talaga ang kaawa-awa kong kaibigan. Kailangan kong mag-isip ng susunod na plano.
           “Humanda ka sa akin, Jorge. You will be mine soon.”
           Ilang linggo na rin ang lumipas at nakabalik na sila Ethan sa Manila. Tuloy ang plano naming gambalain ang mga langgam sa kanilang lungga. Simple lang naman ang plano namin kaya alam kong magiging madali ang lahat.
           “I really love you, sweetheart,” sagot ko sa huling plano ni Ethan.
           “Good, sweetheart, kaya mahal na mahal kita,” sabi niya na nagpakilig sa akin bigla.
           Nakahiga kami ngayon sa iisang kama at kakatapos lang mag-celebrate sa isang magandang plano. I really missed his body. Kahit mabilis lang silang nagbakasyon, na-miss ko kaagad na makasama siya sa kama. Kaya kaagad kaming nagkita pagbalik nila. Ethan’s scent captured my heart. His saliva enriches my love for him every time we do our favorite French kiss.
           “I badly missed you, sweetheart,” bulong niya, sabay halik sa akin. “I also missed your body,” he added.
           “Round 4?” I asked.
           “Are you sure, sweetheart? Kaya mo pa ba? Sa isang linggo na nawala ka sa akin, pagbibigayan talaga kita,” he said sweetly. “Besides, pinag-iponan ko ‘to para sa ‘yo.” He was referring to my favorite liquid of him.
           Agad niya akong dinakmal nang halik kaya nabigla ako doon. Patuloy sa paggala ang kaniyang mga kamay sa aking katawan. Isang gabi naming pinagsaluhan ang aming katawan. Ito ang simbolo ng muli naming pananabik sa isa’t isa. Gayundin ang pinaka-successful na plano namin na bihagin sa bitag si Lhorr. Wala talaga siyang kaalam-alam.
           “Kawawang Lhorr, ang sarap talaga niya paglaruan,” sabi ko sa aking isip habang patuloy akong nilalamutak ni Ethan.
           “Ahh, I love it!” nakikiliting bulong ko sa kaniya.

Lhorr’s POV
           I’ve been waiting for almost two hours here outside the ENG Company. It’s already nine in the evening and taxi cubs rarely passing by in this company. I looked at my watch for the nth times already and I am thinking of any possible transportation for me to go home.
           Ethan informed me ahead that he can’t fetch me at my work tonight. He has an important meeting with his new client. He decided to stay here in the Philippines for a while after his proposal in the island. I am a bit happy to know that he will be with me.
           “Bakit wala pang dumadaan?” napatanong ko nang mapansin na mga pribadong sasakyan lamang ang dumaraan.
           Nataranta ako ng biglang bumuhos ang malakas na ulan dahilan para mapatakbo ako sa silong ng kompanya.
           “Ma’am, hindi pa pala kayo nakakauwi?” tanong sa akin ni manong guard.
           “Kaya nga po, kuya. Kanina pa ako dito,” may pagrereklamo kong sagot.
           “Gusto niyo po ba, ma’am, na  ako na po ang mag-abang ng masasakyan niyo,” he offered.
           “No thanks, kuya. I can handle myself,” rejecting his offer.
           “Bakit po hindi kayo sinundo ng fiancé niyo, ma’am? Timing pa po talaga sa malakas na ulan, ha.”
           I bittersweet smiled at him. “He has an important meeting, kuya, kaya ‘di niya ako masusundo,” depensa ko.
           Hindi na ulit nagtanong pa si manong guard at tumango na lang ito. I’ve been waiting here for more than two hours and I'm still waiting for who knows what will come. Siguro, dito na talaga ako matutulog. Besides were allowed to stay here in the company for a night. Since the company has rooms for guests. I can ask permission from my boss and I know he will allow me to stay for the night.
           Pero nagulat ako ng may isang pamilyar na sasakyan ang tumigil sa harap ng building. The good-looking guy comes out from the car and walks towards my direction. My hearts keeps beating so fast as if it wanted to explode in no time.
           “Hi, Lhorr. Uuwi ka na ba?” tanong niya.
           “Ah― Y-yes. Nag-aabang lang ako ng masasakyan,” sagot ko.
           “Ihahatid na kita kung ayos lang sa ‘yo,” alok niya.
           “H'wag na. Mayroon pa namang taxi na dadaan.”
           “Sigurado ka ba?”
           I nodded and smiled. “Sige, I’ll go ahead.”
           Nakita ko ang mabagal niyang pagbalik sa kaniyang sasakyan. Nakapukol lang ang aking tingin sa kaniyang paglalakad. Mabuti na lang at tila mahina na ang patak ng ulan. Gustuhin ko man na sumama sa kaniya ay hindi pwede. Alam kong magiging malaking gulo lang ang mangyayari lalong-lalo na kapag nalaman ni Ethan.
           “Ma’am, mahirap na po mag-abang ng sasakyan sa ganitong oras. Sumama na po kayo kay sir dahil mukhang mabait naman siya,” pagsinggit ni manong guard.
           “Sorry,kuya. Pero bawal talaga.”
           “Ano pong ibig niyong sabihin, ma’am?”
           “Mahaba pong kuwento. Ayos lang naman po ako dito.”
           “Bahala po kayo, ma’am. Marami pa naman pong mga adik na naglalakad dito ng ganitong oras,” pnanakot ni manong guard.
           “Who cares, kuya? Hindi naman ako takot sa kanila.” Sa kabila ng mga sinabi ko ay kinabahan din naman ako. Baka dala rin ito ng naranasan ko noon. “Hindi po ba’t nandito lang naman kayo, kuya? Hindi naman po kayo aalis ‘di ba?”
           “Magro-ronda pa po ako sa buong office, ma’am, kaya maiiwan ko po kayo.”
           “Please naman po, kuya, h‘wag niyo akong iwan dito. Bago pa po ako tuluyang pagsamantalahan ng mga masasamang tao.”
           “Pasensiya na po talaga kayo, ma’am. Hindi ko po talaga kayo masasamahan. Ako po kasi ang malalagot kapag hindi ko ginawa ang trabaho ko. Sige na po at baka malagot ako sa ating boss.”
           Kaagad naman na pumasok si manong guard sa loob ng building. Naiwan ako rito mag-isa sa labas. Mabuti na lang at hindi pa siya nakakaalis ng tuluyan.
           “Jorge!’ pagtawag ko.
           “Y-yes, Lhorr?” Kaagad naman niya akong nadinig dahil nakabukas ang bintana ng sasakyan niya.
           Inalis ko na ang aking hiya at mabilis na lumapit sa kaniyang sasakyan. Wala akong pakialam kung mawawalan ako ng delikadesa kahit ngayong gabi lang. Kailangan ko lang talagang makauwi. I don’t have any other choice but to agree from his offer.
           “P-pwede bang sumabay na lang ako?” nahihiyang tanong ko.
           “Akala ko ba mag-aabang ka na lang ng taxi?” tanong niya. Alam kong pinagti-tripan niya lang ako. “Sige na, Lhorr. Mag-abang ka na lang diyan. Kailangan ko na rin umalis baka kasi may gumagalang mga aswang dito,” pananakot pa niya.
           “Please naman. Kung pwede lang sana, Jorge,” pagmamakaawa ko. Alam kong wala akong choice sa oras na ito. Mabuti na lamang at tumila na rin ang ulan. Mayamaya lang ay bigla akong nakarinig ng grupo ng taong nag-iingay sa kalsada.
           “Sumakay ka na,” aniya. Wala nang pagdadalawang-isip na sumakay ako. Pinihit nito ang sasakyan at nagpatuloy na kaming nagbyahe sa gitna ng katahimikan. Walang anumang salita na lumabas sa aming mga bibig. Tanging musika ng kaniyang sasakyan lang ang nag-iingay sa buong sasakyan.
           “What the fudge!” mura nito nang huminto ang sasakyan.
           Biglang kumalabog ang unahan ng sasakyan dahilan para mapahinto kami dito sa gilid ng kalsada. Bumaba si Jorge para tingnan kung anong nangyari at sumilip naman sa bintana ng driver’s seat.
           “Sorry, Lhorr, nasiraan tayo,” saad nito.
           “What? Seriously? Napakamalas naman nitong araw,” pagmamaktol ko.
           “Malas ka kasi,” tawang bulong na sabi niya.
           “Narinig ko ‘’yon, Jorge, ha.” Inirapan ko siya at lumabas na rin ako sa sasakyan.
           Nagdesisyon kaming maglakad sa malapit na bahay upang makituloy muna. Mabuti na lamang ay may isang mabuting puso na ale ang pinagbuksan kami ng pinto. Pinatuloy kami sa kaniyang barong-barong na bahay kaya’t malaki ang aming pasasalamat ni Jorge.
           Marla daw ang pangalan niya. Hinatid ni aleng Marla ang limang unan at dalawang kumot sa amin. Iniwan niya kami dito sa loob ng kwarto at sinabing doon na lamang sila ng kaniyang asawa sa sala matutulog. Iisa lamang ang kwarto nila sa bahay. Dalawa lang kasi sila ng kaniyang asawa ang nakatira. Ang kuwento niya ay may asawa na ang nag-iisa nilang anak. Kaya bumukod na rin ito. Ang kaniyang asawa naman ay tuwing umaga na umuuwi galing sa trabaho bilang guard.
           “Magbihis ka muna,” sabay tapon ko ng extra t-shirt ka Jorge. Galing iyon kay aleng Marla.
           “Thanks for the concern, Lhorr. Na-miss ko tuloy ang dati,” nakangiting sabi nito. Hindi ko rin naman maitago na na-miss ko rin ang panahong iyon. Ngunit dapat na iyong ibaon sa limot. “Sige, matutulog na ako. Goodnight, mahal,” aniya.
           Hindi ko rin namalayan na nakapagpalit na rin siya kaya nagtaka ako.
           “Wait, bakit diyan ka matutulog?” tanong ko.
           “Syempre, nag-iisa lang naman ‘tong higaan,” pabalang na sagot niya.
           “Dito ka sa sahig maglatag, ako ang matutulog sa kama,” maawtoridad kong saad.
           “Ayoko. Bahala ka. Tumabi ka na lang sa akin kung gusto mo.”
           “Jorge naman, eh. Hanggang dito ba naman pagtatalunan pa rin natin ‘to?”
           “Come on mahal, I’m ready,” he jokingly said. Nakagilid itong nakahiga habang ang kaliwa niyang kamay ay nakatungkod sa kaniyang ulo. Bakit parang de ja vu ito? Nangyari na ito noon pero paano at saan?
           “Tsk.”
           Hindi na ako nakapag-reklamo at humiga na sa tabi niya. Unan na may hugis na pahaba ang pumagitna sa amin. Hindi ko maiwasang mailang nang maramdaman ko ang kaniyang mga mata na nakatitig sa akin.
           “Bakit? Kakapalit ko lang h‘wag mong sabihing may dumi ang mukha ko.”
           “Wala namang dumi. Masaya lang ako dahil may isang anghel na tumabi sa akin.”
           “Matulog na tayo,” putol ko sa kaniyang pagpapantasiya. Kasabay ng aking ginawa ay ang pagtalikod sa kaniya.
           Napangiti ako sa sinabi niya pero hindi maaaring mahulog ako sa kaniya. I am now happy to be engaged with Ethan, but am I really happy? I don’t know either. But the past we had shared, Jorge and I, will remain as part of our good memories in our teenage years.
           “I miss everything, Lhorr,” dinig kong sabi niya. “Puwede ba kitang yakapin kahit sandali lang?”
           Hindi ako sumagot. Pero naramdaman ko ang pagyakap niya sa aking likuran. Hindi ako kumilos at hinayaan ko na lamang ang aking sarili na balutin ng kaniyang bisig. Hindi ko na alam ang sumunod na mga nangyari ng humarap ako sa kaniya. Kaagad niya akong sinunggaban ng matamis na halik. Iyon ang halik ng pagkakasabik namin sa isa’t isa.
           Pumaibabaw siya sa akin. Ninanamnam ang pagsasalitan namin ng halik. Hindi ko maitatago na sobrang na-miss ko siya.
           “Puwede bang akin ka na lang ulit, Lhorr?” sabi niya, may pananabik sa kaniyang boses.
           “Sorry, Jorge, engage na ako kay Ethan. Hindi ko puwedeng sirain ang rule niya.”
           “Rule? What rule? Lhorr, poprotektahan kita laban sa kaniya.”
           “Ayaw ko na, Jorge, na may mapahamak pa sa pagmamahal natin. Matagal na akong sumuko sa kung anong mayroon tayo. Hindi na ikaw ang gusto ko," nasasaktan na sabi ko.
           Ayaw kong lumala ang sitwasyon kaya hindi ko tinanggap ang alok ni Jorge. I know Jorge can protect me but I don’t want him to suffer that much. Mas makapangyarihan si Ethan sa kaniya kaya ayaw kong madamay siya sa nangyayari sa akin.
           “Lhorr, Please!” Nararamdaman ko ang pagtulo ng kaniyang luha sa aking mukha. Kaharap ko pa rin siya.
           “Sorry talaga, Jorge. Ang dating tayo ay hanggang―” Hindi ko na natuloy ang aking sasabihin nang muli niya akong sinunggaban ng halik.
Isinuko ko sa kaniya.

@phiemharc – C38