The Way You Loved Me

Epilogue

EPILOGUE

Jorge's POV

"This is it!" I certainly enunciated amidst worries, as I stand in front of the glass object that showed my reflection.

I saw the man whose determination had erupted all over his place, dominating his heart with the lava that has hardened through times of waiting.

I touched the tip of my hair strand; it's immovable and had been solidified by the thick substance. And, as my contentment blink at me I know that this day will be as gleaming as those bunches of dark, this threadlike that grows on top of my well-being.

Nagmamadali kong binuksan ang pinto ng aking kwarto. Maingat ko itong isinara at matuling tumakbo papunta sa garahe. Ito ang takbo ng mga sandaling matagal kong hinintay. Sumakay ako sa aking puting sasakyan.

Sinimulan kong tinahak ang daan patungo sa lugar kung saan lubusan kong maiintindihan ang salitang ligaya. Sa buong buhay ko kasi ay hindi ko pa iyon gaanong nauunawaan. Maligaya lang talaga ang puso ko ngayon.

Patuloy ako sa pagmamaneho habang maya't maya ang tingin sa mamahaling relo sa aking kaliwang kamay. Ayaw kong mahuli sa aking pupuntahan. Kalaban ko ang oras kaya mabilis kong pinatakbo ang sasakyan at umiiwas sa nakakasabayang mga sasakyan sa daan.

"Bilis, bilis, bilis," paulit-ulit kong sabi.

Ilang oras na lang ang natitira. Hindi ko alam kung makakarating ako ng sakto sa pinag-usapan namin. Habang nagmamaneho ay hindi ko napigilan na maging emosyonal. Tumulo ang aking mga luha ng hindi ko namamalayan.

I remembered my dream. The dream that I am hurriedly driving because of the important person I am looking forward to seeing with. Yet I left speechless after seeing her talking to the person who killed the first girl I loved before. She's talking to Ethan.

Ilang taon na rin pala ang nakaraan. It's been five years yet the horror of nightmare keeps on haunting me. Mukhang kahapon lang nangyari ang mga masasamang pangyayari sa aking buhay. I would say it's kind of dejavu to feel this way. Itong-ito ang napanaginipan ko noon.

Mangyayari nga ba talaga ang nasa panaginip ko? H'wag na sana.

Napalingon ako sa bulaklak na nakapatong sa katabi kong upuan. Katabi nito ang isang puting kahon na naglalaman ng aking pagmamahal sa kaniya. I am just having the positive mindset that she will love my presents to her.

Sa sobrang bilis ko sa pagmamaneho ay hindi ko namalayan na nakarating na pala ako sa venue. Marami na ang mga taong pumapasok sa loob ng simbahan.

"Mabuti na lang at nakaabot ako," sabi ko.

Pagkababa ko ng sasakyan ay inayos ko ang aking damit. "Dito lang muna kayo ha?" pakikipag-usap ko sa dala kong bulaklak at maliit na kahon. Isinara ko na rin ang pinto pagkatapos kong kunin ang aking cellphone na nakapatong sa harapan ng manubela.

I smiled. "Ito ang pangarap natin," I said, yet full of bittersweet in my heart.

Pumasok na ako sa loob ng simbahan. I was stunned to the beautiful set-up of this special event. The flowers were undeniably alluring to the eyes. The chandeliers seemed built years ago, added vibrant and elegance to the setting.

Sinalubong din ako ng aking malalapit na kaibigan. Dumalo rin pala si Tim. This is the second time we've seen each other after he helped me with Zenn's case. He's with his girlfriend, Kiara. Sandara waves her hand at me, she was also invited. After all, naipit lang din siya talaga sa gulo.

Then I saw Martin who is very pleasant on his suit. He smiled at me when our eyes met. I gave him a thumb up.

I sit in a long wooden chair while waiting to the important woman of this occasion. After few minutes we're told to settle. Dumating na ang babaeng pinakahihintay ng lahat.