Hàmuş {BxB}

Bölüm 29

Merhabalar

💖💕

Nasılsınız?

🌼💛

Keyifli okumalar

Baha'dan
^^^^^^^^^

Akşama kadar Burak bizimle oturmuş film izlemiştik şimdi de hazırlanıp akşam yemeğine gidecektik. Tabi önce evden çıkabilsek. Yiğit'le ben hazırlanmıştık ama Burak belki mahallede ballı kocamı görürüm diye Yiğit'in kiyafetlerinden birini seçip üzerine giyinmişti. Şimdi de banyoda kendine bakıp ne kadar yakışıklı oldum diye kendi kendine konuşuyordu. Kapının önünde  Yiğit ayakkabısını giyiniyordu ben de onları bekliyordum.

Yiğit ayakkabısını giyinip doğrulduktan sonra banyoya doğru bağırarak konuştu. "Burak hadi biz çıkıyoruz kapıyı yüzüne kilitlerim bak."

"Geliyorum yaa bekleyin." deyip banyodan koşarak geldi.

Yiğit şükür edercesine "Sonunda." dedi.

"Ne var lan iki dakika bekleyemediniz mi?"

Apartmandan çıkıp Yiğit'lerin evlerine doğru giderken Burak susmadan ballı kocasının ne kadar yakışıklı olduğunu anlatıyordu.

Yiğit artık Burak'ın konuşmasından bıkıp "Lan yeter! tamam anladık adam yakışıklı sus artık." dedi.

Burak ona göz devirip "Ne var oğlum aşık olduk burada, ben konuşmayayım da kim konuşsun."

Sonra Yiğit'e nispet yapar gibi "Hem kocam çok yakışıklı." ona gülümseyip "Ona ne zaman açılmayı düşünüyorsun?" Diye sordum.

Burak üzgün bakışlarla bana dönüp
"Adamı görmüyorum ki."dedi.

"Nasıl?" Diye sordum.

"Bir kaç defa gördüm onda da arabasına binip gidiyordu." Herkes Burak'ın öylesine aşık olduğunun düşünüyordu ama ben onun gözlerindeki duyguyu görüyordum, onunla ilgili ne zaman  konuşsa sanki gerçekten karşısındaymış gibi gözlerinin içi parlıyordu.

Ona yardımcı olmak istiyordum birine ilk görüş de aşık olunur muydu bilmiyorum ama galiba Burak olmuştu.

"Onu görmek için belki geçen günkü gibi annenin yaptığı bir şeylerden  götürebilirsin belki konuşmaya fırsatınız olur yada ne bileyim verdiğin tabakları ger..." lafımı bitirmeme izin vermeden durup bağırarak "Baha sen birtanesin." deyip bana sarıldı. Sonra geri çekilip alnımdan öptü. Yiğit onun kolundan tuturak benden uzaklaştırdı.

"Öpme lan." kızgınlıkla konuşmuştu ama Burak onu umursamdan bana gülümseyerek "Baha seni çok sevdiğimi söylemiş miydim ?"

Ben de gülümseyip "Evet hem de çoğu kez." dedim.

"Olsun yine söylüyorum ben seni çok seviyorum."

Tekrar yürümeye başladığımızda yanımda yürüyen Burak "Aklıma yattı ha bu. Annemin yemeklerinden biraz feda etsem bir şeycik olmaz değil mi?" hem kendi kendine konuşuyordu hemde bizimle.

"Olmaz olmaz."

Ondan sonrada hiç kimse konuşmadı. Burak düşünceli yürüyordu,Yiğit'te arkamdan sandalyemi sürüyordü arada da saçlarımı koklayıp öpüyordu.