BÜYÜK TEHLİKE: ZOMBİ

22. BÖLÜM: GİZLİ YUVA

K- peki nerede bulacağız ev? Yani evet her yer ev ama girebilir miyiz? Belli olmaz belki zombileri eve kilitleyip çıktılar?

İ- Kaan bana daha fazla endişe veriyorsun.

G- bir hapishaneye gitsek? Hücrede olan kişiler nasıl ısırılabilir ki?

D- bana iyi bir fikir gibi gelmedi. Zombilerden değilse oradaki katillerden olur sonumuz.

E- yine arabada kalsak? Yani kaç gün boyunca arabada birlikte kaldık değil mi?

A- olmaz. Sıkış tıkış oturuyoruz burada.

K- benden bu kadar arkadaşlar,Aral geç canın sevgilinin yanına.

Aral ve Kaan yer değiştirdikten sonra yolumuza devam ettik.

A- sonunda. Ya kimsenin bir tanıdığı falan yok mu?

M- bir dakika. Benim telefonum çekiyor. Bit baksanıza.

S- benimde. Yaşasın. Annem ve babamı arama şansı.

İ- Aral burada durur musun? Gittiğimiz yerlerde telefonlar çekmeyebilir.

A- tabi. Ama unutmayın kısıtlı süremiz var. Akşam olmak üzere.

B- arkadaşlar tam karşımızda ki yerde hem elektrik hem de boş alan var. Ya da ben burada ayakta uyuyorum.

G- uyumuyorsun. Bu gerçekten iyi oldu. Hadi gidelim.

K- emin misiniz?

E- en fazla ne olabilir ki?

A- gidiyorum. Son kararınız mı?

Dükkana girdik. Burası hiçbirşeye benzemiyordu. Boştu. Daha sonra dükkanın içinde bir kapı gördük. Kapıdan silahlı bir adam geldi. Bu adam çok yaşlıydı ama elindeki silah kendisini korumaya yeterdi. Ona dede diyeceğim.

Dede- kimsiniz!? Niyetiniz ne bakıyım!?

A- dur amcacım. Biz İstanbul'dan geliyoruz. Zehirleme olacağı için kaçtık. Burayı boş bulunca ve kapı da açık olunca girdik. Kusura bakma.

Dede- demek kötü bir niyetiniz yok?

D- hem de hiç.

Dede- o zaman elinizdeki silahların hepsini bana verin ve içeri girin.

İ- iç- içeride ne var ki yani?

Dede- korkmayın girince görürsünüz.

Hepimiz ellerimizdeki silahları ve çantamızda ki bıçakları adama verdik. Korkudan Aral'ın koluna girdim.

A- korkma. Elbet koruruz kendimizi bir şekilde.

Kapıdan içeri girdiğimizde merdivenler çok aşağıya gidiyordu. Adam hepimiz girince elindeki silahları dar merdivenin bir köşesine koydu ve kapıyı kapatıp bir tel ile sıkılaştırdı. Merdivenlerden bayağı bir indikten sonra dar ve karanlık bir koridorda adam önde biz arkada yürüdük. İkinci bir kapıya geldiğimizde kapının ardından kalabalık bir ses geliyordu. Adam kapıyı açtığında hala Aral'ın kolundaydım.

Kapının ardında bir sürü insan vardı ve bu yer çok çok çok büyüktü. Resmen yerin altına bütün insanları almışlardı. Biz içeride yürürken içerideki insanlar haliyle bizden korkuyorlardı. Alanın tam ortasına geldiğimizde Gökçe dayanamadı ve bağırmaya başladı.

G- korkmayın ısırılmadık! Ve sizi de Isırmayacağız!...

BİR AY SONRA:

İyice alışmıştık artık buraya. Bir aydır burada kalıyorduk. Ayrıca abu insanların arasında kuaför berber ve benzeri kişiler olduğu için işlerimizi görüyordu.