BÜYÜK TEHLİKE: ZOMBİ

32.BÖLÜM: BAŞARDIK!

Zaman durduğunda biz de biraz olsun ilerlemiştik. Çünkü sonuçta biz de o zamanın içerisindeydik ve biz de bu akıştan etkilendik. Resmen Hatay'ın girişinde duruyorduk. Aral sürmeye devam etti. Alışmıştık artık böyle aptalca olaylara.

Aral- Kaan şuradan şu laboratuvar nerede bir baksana.

Diyerek Aral telefonunu Kaan'a uzattı. Kaan da ciddiye alınmayacak bir tavırla,

Kaan- neden ben bakıyorum? Biricik sevgilin baksın banane!

Buse- off iki dakika cıvıtmadan duramıyorsun sende.

İzgi- tamam ben bakarım.

Telefondan haritaları açtım ve laboratuvarın adını girdim ve nerede olduğunu görmesi için Aral'a çevirdim.

Aral- sağol güzelim. Bunların bize bir faydası yok.

Laboratuvar'ın önüne geldik ve dışarıda duran beyaz önlük giymiş olan adamlardan birine içeri girip bir şeye bakmamız gerektiğini söyledik fakat bizi içeri almadı. Resmen hayal kırıklığına uğramıştık...

Gonca- şimdi ne yapacağız?

Berkay- tabiki girmenin bir yolunu bulacağız.

Ela- ooo yemin et!

Berkay- ya bırak dalga geçmeyi çözüm ara çözüm.

Kaan- camlardan girsek?

İzgi- ohoo biz o camdan teker teker girene kadar gün biter baksana kaç kişiyiz.

Aral- o zaman siz burada durursunuz?

İzgi- Aral... Aral hayır, işte bu olmaz.

Aral- neden olmazmış biz Kaan, Berkay, Deniz ve ben gideriz işte. Ne sorun var burada?

İzgi- lütfen ben de sizinle geleyim.

Aral- olmaz güzelim. Bak bu konuda çok ciddiyim.

İzgi- Aral ama ya oradan zombi olarak çıkarsanız?

Aral- ya korkuyorum desene. Bir şey olmaz merak etme.

                                                             ***

Saatler önce içeriye girmelerine rağmen çıkmamışlardı. O ana dair hatırladığım tek şey gözlerimi bir saniyeliğine kırptığımda zamanın yeniden ileri bizi olduğumuz zamana götürdüğü. O andan sonra ne zombi gördük ne de zamanda yolculuk yaptık. Ama Sinem'i asla bulamadık. İşte size bu kadar kısa zamanda anlattığım hikayemiz bizim hayatımızdan iki yıl çalmıştı. O zamandan sonra abim okulu bırakıp bizim için çalışmaya başladı. Biz de hala okullarımıza devam ediyoruz fakat kaybettiklerimizi geri getiremedik. Bu gün sıcacık büyük bir aileyiz...

İşte bizim hikayemiz. Ne kadar acı olsada başımıza bunlar geldi ve bunları birine anlatsak bizi deli sanarlar herhalde, haha! Şimdi ne kadar zor olsa da ayrılma vakti. Hepiniz hoşça kalın canım dinleyiclerim..

SELAM ZOMBİLER! 🧟‍♂️

MAALESEF BİTTİ... SANIRIM BU KONU HAKKINDA KONUŞAMAYACAĞIM. ŞİMDİLİK YENİ BİR KİTAP TASARLAMAYA GİDİYORUM...

BEYINLI GUNLER⚫️🧠