BÜYÜK TEHLİKE: ZOMBİ

7. bölüm

Kaan'ın bana seslenişiyle uyandım.
Bu
Kaan- cücee. Uyan hadi iyi misin değil misin? Neredeyse iki gündür uyuyorsun. Kız uyansana!

İzgi- Kaan gider misin?

Uyumaya devam ettim. Uyanıp her dakika ağlamak yerine uyumak daha iyiydi.

Araldan:

İzgi insanı endişelendirecek derecede derin uyuyordu. Ve neredeyse iki gün boyunca uyanmamıştı. Nasıl anlatacaktım ona böyle bir şey olmadığını?

Lanet olsun yanından tek bir kez ayrıldım. Şansa bak.

Peki onu geçtim bir kez bile yanlışımı görmemesine rağmen neden bu kadar güvensiz bana karşı? Onu deliler gibi seviyorken neden yapıyor bunu bize?

Bazen sayıklıyor. Kabus görüyor belli. Ama bunu kendi kendisine yapıyor.

Ben de korkuyorum. Bir daha ona sarılamamaktan, onunla beraber olamamaktan. Açıkçası Deniz gibi onu kaybetmekten.

Deniz- kötü oldu yaa.

Buse- kızım senin ne işin var Aral'la yaa!?

Selin- bir şey yapmadım diyorum anlıyor musun!? Beni bulamadalar çocuğa bulaşacaklardı. Biz de saklandık!

Deniz- olum barışın.

Aral- kız beni istemiyor. Ne yapayım?

Kaan- konuşana bak! Kıza resmen ayrılma teklif ettin lan! No doyorson? Oyrolocok moson sorondoracak moson? Bak bak! Laflara bak hele! Kızın ne demesini bekliyordun kardeşim!?

Deniz yutkunarak konuştu.

Deniz- kanka normal bir zamanda olsak neyse de hani, kimin ne zaman öleceği belli değil.

Buse- deme öyle.

İzgiden:

Uyandığımda gece olmuştu. Herkes uyuyordu. Bir an gözlerim yaşardı. Kimseyi uyandırmadan sessizce arabadan indim ve çimlerin üzerine oturdum. Uyanınca ağlamamı durduramıyordum işte.

Gün doğuyordu. İzlemek biraz olsun mutlu etmişti beni.

Saatlerce orada oturdum. Sadece düşündüm. Bazen gözyaşı döktüm. Kendimi sorguladım.

Belki de Aral haklıydı. Belki de sadece ben çok güvensizim.

Ama çalıların arkasında öyle bir duruyorlardı ki. Şuan hayatı durdurabilsem durdururdum. Ama olmuyordu işte.

İlk uyanan Deniz oldu.

İzgi-günaydın.

Deniz- günaydın. Sonunda uyanmışsın?

İzgi- birazdan yatarım geri.

Deniz- kaçma. Belki duyguların sana doğruları gösterir.

İzgi- gerçekten inanmak istemiyorum ama öyle duruyorlardı ki.

Deniz- bak kızı bilmem ama Aral yapmaz.

Gözlerimden yine yaşlar döküldü. Ellerimle yüzümü kapattım. Hala titriyordum.

İzgi- off. Ne zor işmiş ya sevgili olmak.

Deniz- birazcık ona güvensen?

İzgi- deniyorum ama olmuyor işte. Biliyorsun beni. Ben her zaman bir insanın ailesi kendisine bu kadar kötü davranıyorsa başkası neler yapmaz kafasındayım. Çıkamıyorum bu kafadan. Ama baksana Aral bile fark etmiş artık ben dönsem o dönmez.

Deniz- yanılıyorsun. İkiniz de konuşmak yerine sustuğunuz için ilişkinize yazık edeceksiniz.

İzgi- neyse.