Chronicles of HIRAWEI: The Owl Phases

Chapter 29

Chapter 29: Away From Darkness

Nalibot yata namin lahat ng games dito sa arcade at maski isa ay wala siyang pinalampas. Grabe ang hyper talaga niya!

"Ate.. Nagugutom na ako." mahigit isang oras kaming naglalaro. Kahit pagod na rin ako ay hindi ko ito ipinakita sa kanya. Sinong bang hindi nagugutom kung kanina pa sya laro ng laro.

"Tara na. May resto dito." I sighed. Nagpauna akong lumakad at agad naman siyang sumunod at humawak pa rin sa braso ko.

"Ate alam mo bang ngayon lang ako nakapaglaro ng arcade?" masayang sabi nito kahit nakikita ko sakanyang mga mata ang lungkot. Bakit kaya?

"Talaga? Bakit naman?" pag walang bahala kong tugon sa kanya.

"Simula kasi nung namatay si ate nung anim na taon gulang ako ay ayaw na akong ipalabas nila mommy at daddy. Dalawa lang kami magkapatid."

Nagulat ako at napahinto sa paglalakad. Hindi ko akalain na mag babanggit siya tungkol sa buhay niya.

"Parang kasalanan ko kasi kung bakit na aksidente si ate. Pinilit ko pa kasi siyang samahan sa mall dahil sa kagustuhan kong bumili nung gusto kong laruan."

Nalungkot naman ako nung tinignan ko siya na parang na aalala niya yung araw na yun. Nasa malayo ang tingin niya at ngayon ko lang rin narinig siya na ganito kung magsalita. Hindi bata at tuwid kung makasalita. Parang ibang tao ang kausap ko ngayon.

He's just like me. I haven't been the same since. I didn't judge him just because he acted this way and hearing it now, now I know why he became like this. Guilt, blame and pain can really kills you inside. If that any means it could change the real you. It's like a deadly poison that you don't know when and how to cure it.

Binaba ko yung kamay ko at hinawakan siya. Ayokong mag-isip siya na sinisisi niya ang sarili niya sa nangyari.

"I understand and your feelings are valid. Everything's happen for a reason, Earl. Wag mong sisihin ang iyong sarili sa nangyari. You just have to stay strong." pilit kong ngiti. Madaling sabihin pero mahirap gawin. Kahit ako ay aamin kong hindi madili.

Ngumiti naman ito ng pilit kahit alam kung pinapakita niya lang na okay siya. "Thank you, Morgana for listening to my sentiments. Thank you for being here."

Naramdaman kong sinseridad na sabi niya. For the first time he called me by my first name. Hindi Molly na kinuha niya lang sa nickname na ipinangalan ni Harry sa akin.

Ngumiti naman ako. "Tara na! Gutom ka diba?" pag-iba ko ng topic at nag pauna siyang lumakad sa resto.

Kaharap lang kasi yun ng arcade. Simpleng resto lang naman ito na wood ang theme parang Japan style pero hindi lang Japanese cuisine ang menu nila kung hindi marami ring variety. Parang all in one resto kasi 'to.

Pagtapak namin sa entrance ay lahat sila nag bow at bumati sa akin at kay Earl. Inasikaso naman kami nung mga tauhan dun. Marami rin mga agents dito na kumakain kaya naiilang ako kasi hindi ako sanay sa matao.

"Good evening Mistress Morgana and Sir. What can we do for you? Here's our menu btw. I'll be back after you choose. Please, excuse me." umalis naman ito matapos ibinigay sa amin ang menu.

"What do you want to have? You can pick any if you want basta maubos mo." pabiro kong sabi kay Earl na agad naman nagliwanag ang mukha nito.

"Wow! Thank you ate!" masayang bati nito. Tinawag ko naman yung waiter kanina.