Chronicles of HIRAWEI: The Owl Phases

Chapter 27

Chapter 27: Ain't It Much

"Babe, gising na."

Mahinang mag tapik ng isang pamilyar na boses ni Harry. Minulat ko ang aking mata at parang wala pa sa huwisyong gumising.

"Hmm. Ilang oras ba akong nakatulog?" tanong ko pa habang tinitignan siya. "Ngayon lang kita nakita Hermano, saan ka galing?"

"30 minutes lang naman. Sinamahan ko pa yung kambal." pagtabi nito sa akin. Napa-ayos naman ako ng pag upo.

"Kumusta na pala sila?"

"Okay lang. Bantay sarado ng mga tauhan na ipinagbilin ng lolo mo."

Nakatingin ito ngayon at kasalukuyang naglalaban naman si Kim. Tapos na pala si Florence. Pero bakit malalim ang kanyang iniisip?

"May problema ba?"

"Sa ngayon wala pa naman. Nadakip na rin ang mga traydor." may bahid na galit sa pagsabi ni Harry habang nakatingin sa field.

"Paanong nangyari yon?" takang tanong ko.

"Hindi pa rin namin alam kung sino talaga ang nasa likod ng mga 'to. Ang totoo hindi na rin namin ipinagtaka kung bakit naging mabigat ang seguridad ng ASSEA. Mapayapa at isa sa pinaka-safe ang paaralan natin sa HIRAWEI. Simula nung dumating ka, ay may mga nag paninlang naman." tinignan niya ako ng blanko.

Hindi ko mabasa ang kanyang iniisip at napahiya akong napayuko.

"Wag mo sanang mamasamain. Nagagalit ako dahil akala ko nasa ASSEA ang loyalty nila. Nangako sila sa batas at hindi basta-bastang makapasok ng ASSEA pero nagawa pa rin nila yun. Ang hindi ko maintindihan bakit ganun sila ka desididong makuha ka." pag pakulambaba na sabi niya.

Ngayon ko lang rin nadinig si Harry na hindi straight mag English. Batid na galit o naiinis talaga siya. Bihira sa kanyang mag Tagalog o mag Bisaya.

"Ano ba dapat ang gagawin ko, Hermano? Hindi ko rin alam kung ano ba dapat ang gagawin. Buong pagkatao ko ipinagkait sa akin. Hindi madaling mag adjust ng ganun lang. Maya't-maya pa ay may mga panibagong rebelasyon uungkat kung ano ba dapat ang pagkatao ko. Nangangapa ako ng sagot, Harry. Parang inuunti-unti binibiyak ang nasa kaloob-looban ko." tinignan ko siya ng blanko.

Ayokong kaawan niya naman ako. Pinapakita ko sa kaniyang kahit nasasaktan ako ay okay lang sa akin. Parte na rin ba to ng pagiging manhid ko? O nag papaka martyr ako?

Hindi ko alam.. Nauubos na ako..

"Matinong sagot lang naman ang hinihingi ko, Hermano. Ayoko ng awa at sorry. Sagot lang at kahit papano mabuo at makilala ko naman ang sarili ko." pilit ng ngiti ko sa kanya.

"M-molly.." nakatinginan kami sa mata.

Makikita ko sa kanyang mata na hirap na hirap siyang mag explain. Naiintindihan ko naman yun eh. Nasasaktan lang ako tuwing nakikita ko siya ay parang may malaking pagitan sa aming dalawa. Parang ang layo-layo ko na sa kanya.

Napahinto lang ang pagtitig namin ng tawag ni Mang Simon ang pangalan niya.

"Sangster! Ikaw na!" may inis na tawag nito. Ika-ilang ulit na kasi siya nitong tinawagan pero parang walang pakealam itong katabi ko.

"Sige na, tawag ka na. Panonoorin kita." binigyan ko siya ng ngiti na hindi pilit.

Napa-iwas naman siya ng titig at napatayo. "Sorry.." mahinang usal niya ngunit nadinig ko pa rin bago siya umalis.