Chronicles of HIRAWEI: The Owl Phases

Chapter 6 • 3

Chapter 6 • 3: Introducing Morgana

Walang pagbabago. Simpleng hallway lng na walang mga portrait at paintings ang dinaanan namin. Isang minuto din kaming naglalakad ng huminto ang nasa unahan. May hinihintay yata sila?

*Ding!*

Elevator? Bakit may elevator dito? So, nasa baba yung silid?

Nagtataka man pero isinawalang bahala ko muna ito. What was more questionable is what may could happen. Kinapa ko yung loob ng suot kong leather jacket. Oh? Andito pala yung Ipod ko, akala ko nilagay ko ito sa bag. Isinaksak ko ito sa tenga habang hinihintay silang makapasok lahat.

[Lost Boy by 5 Seconds of Summer playing...]

Mang Simon blocked the opening so it won't close and guide me. I step on and look around. The elevator is spacious enough for us. Classy mirror and steel interior design with the color of gold and silver at may high-tech na pindutan sa gilid. Upperclass ba ang nag mamay-ari nito?

Kami ang nasa unahan sapagkat huli kaming pumasok. Tinignan ko ang sarili kong repleksyon sa salamin sa harap ko. I crunched my nose as I look myself. Ang dungis ko.

As the music still blasted to a rock band song. Kinuha ko ang pantali ko na nakalagay sa kamay at itinali na pang ponytail ang buhok ko. Maayos ko itong ginagawa. May nilahad na panyo si Mang Simon at nakangiting nakatingin sakin.

"What?" Tinignan ko siya at nalipat sa likod ang tingin ko. Nakatingin pala sila sa direksyon ko.

Ano na naman ba? Malamang nasa harap ako eh. Isinawalang bahala ko na lang ang tingin nila at tinanggap ang panyong binigay. Pero bago ko yun kinuha nagsalita muna ako.

"Okay lang po ba?" Sabi ko sa kanya.

"You can have it, Young Lady." Sabay yuko ng ulo niya.

"Magpupunas lang po sana ako Tatay Manong. How about them? Nakakahiya naman." Deretso kong tanong. Belive me or not nahihiya pa rin ako. Malamang ako lng ang nag aayos dito eh.

He look at the back then to me. "They wouldn't mind." Sabay kuha niya saking kamay at nilagay ang panyo. Okay. Bahala sila.

Walang pag alinlangan at pinunasan ng marahan ang mukha ko at ng okay na pinagpag ko ito sa sa damit ko. Habang nasa bibig ko parin ang lollipop na kinain ko. Nang matapos nilagay ko ito sa bulsa. Nakapamulsa akong nakikinig habang hinihintay ang pagbukas sa elevator.

Dalawang minuto kaming tahimik sa loob. Walang nagkikibuan. Hindi naman kasi ganun kalakas ang volume sa earphone kaya nakikinig parin ako sa paligid.

*Ding!*

As the elevator opened, I was left with mixed emotions.

Mang Simon still guides me like a bodyguard. I wouldn't blame him for acting like that. It's what he does. I always told him countless times to stop being formal with me but he wouldn't listen so I just let him off sometimes.

Inilibot ko ang tingin ko sa kabuuan ng lugar. A receiving area we're guests could wait and chill. Malaki ito na para bang nasa mansyon ka. Still the classic interior design. There were sofas and a coffee table at the center. Huge-glass windows but covered with thick gold curtains. Bright chandeliers from above and minimal lighting in the corners. But we continued walking and halt to a huge double wooden door.

Binuksan ng dahan-dahan ni Mang Simon ang pintuan. At bumungad samin ang napakalaking office. Tama nga ang hinala ko.

"This is our meeting room, Young Lady."