Chronicles of HIRAWEI: The Owl Phases

Chapter 1

Chapter 1: Chasing Dreams & Disasters

Have you ever wondered how does the world created?

Tact. Trust. Time. Three different words but different functions. In this lifetime those three T's are the common branch of living.

Yung feeling na ang dami mo pang hindi nalalaman sa mundong iyong tinatapakan? Tila ba parang marami pa ang nakakubli na mga sekreto at iilang tao lang ang nakakaalam.

We're already in the 21st century yet the back of my mind is still stuck on a period where kingdoms were formed and fought over by tribes, monarchy, or empires, wars in the early middle ages exist. Blame me for being an old soul and questioning myself sorry not sorry.

Nakakapagtataka lang noh? Sa tingin mo? ano kaya ang gustong ipahayag ng mga nakaraan sa hinaharap? What do you think will the future hold? We all see so much change and develop during our lifetimes.

Napapansin ko lang din ngayon, habang padagdag ang taon ito'y nagbabago. Tila kada taon panibagong pagsubok at paniniwalaan ang ating hinaharap. There are still some people who still believe naman. So it's pretty hard to imagine even if we stretch our minds. Well, do not give the past the power to define the future.

Taking a deep breath, I closed my eyes.

"Bakit ba ako nagiisip ng mga ganito?" napabuntong hininga nalang ako sa kakaisip kung ano ang gagawin ko sa buhay.

I'm at my usual spot, the shed by the sea. I always loved being here, it's like my sanctuary where I can calm myself and watch the sun goes by.

Nasa likod nang isang pampublikong paaralan ng elementarya ang lugar na 'to. May shed sya para maka muni-muni ika nga nila. May dike sa baba tapos dagat na. Dati wala pang mga bahay dito pero ganun nga dumadami naman ang ating populasyon, nakaka lungkot lng kasi tinitirhan na to ng mga tao expect na dun yung mga basura pero pinanatilihin ng mga barangay officials ng lugar namin na mapantayan ang halaga nang lugar. Maaliwalas ang hangin ng dagat at kay ganda naman talaga manood ng paglubog ng araw yun nga lang nakakaitim ang hangin sa dagat. Medyo malayo ang bahay namin dito pero sanay na ako kaya nag bi-bike or motor nalang ako. Kaya kung wala ako magawa, dito ako pumupunta.

Kinuha ko ang aking journal na nasa tabi ko. Parati ko tong dala, sandalan ng mga mahahalagang pangyayari sa buhay ko. I just like to write all things down for thoughts and memories kasi naman inaamin ko nang antukin ako at pag nakatulog ako saglit expect mo na– na meron akong nakalimutan. Eh kasi naman napansin ko lng din yun.

Nakaupo ako ngayon sa dock, nakahandusay ang aking mga paa at nagsi-sight viewing lang ang bet ko dito. Mahangin syempre kaya nakakagaan sa pakiramdam.

I'm taking my spring vacation year 2017 at my grandparents' house since nung namatay yung mommy ko at biglang iniwan ako ni daddy, dito na ako kina lolo at lola. Wala akong kapatid kaya minsan isa sa rason kaya mailap akong nakikipag halubilo sa mga tao gayunpaman tatalikuran naman din nila ako sa huli. You can't blame me for saying those I don't trust anybody unless kilala na kita, and only a few people know the real me even having friends I only have a few of them, but sad to say they all left too– I understand them. Pero yun nga ako yung tipong tahimik lng.

My mom died when I was 6 because of Leukemia. Sobrang bata ko pa nun di ko na maalala masyado ang pangyayari na yun pero yan yung sasabihing dahilan nila lolo. And my dad left us when I'm still 7. Hindi ko alam bakit niya ako iniwan, we seem so happy or not? but it turns out he just drove in the driveway and did not bother to say goodbye or whatever.

As much as I wanted to cry over the river, there are so many reasons why I have to be tough and be like this.

Ang hindi ko lang maintindihan bakit nila ako iniwan? malaman ko lang bigla na nagpakamatay na pala 'raw si daddy. Di masabi-sabi ni lolo kung ano ang tunay na dahilan sa lahat ng nangyari nung panahon na yun kaya tinanggap ko nalang at tumahimik. So from that time kina lolo na ako tumira instead on our empty house. Ano pa nga bang saysay kung ako lang mag isa dun diba? Mukha na ngang ghost house yun pero may mga maids and butler din naman na nag aalaga at naka assigned dun. 'Yun nga lang saka na ako makakalipat dun once I turn 18.

Galit na parang naiinis sa sarili pero na realize ko, in the end, there's always a reason for everything. But that tragedy has already happened. I'm moving forward. I'm done with it. Minsan napapaisip at nag da-damdam pero okay lang. It was just like dreams and disasters that could happen to anyone, na napa-aga nga lng sakin.

My phone beep cutting me from drowning in my thoughts.

"Sino ba tong tumatawag?" kinuha ko ang cellphone ko at tinignan kung sino ito, si lolo? Ba't siya napatawag?

"Hello, po?" sagot ko.

"I was looking for you, saan ka?" he said on the other line.

Si lolo Fred talaga. Since I was young maalahanin parin si lolo. Actually papa o abuelo talaga ang tawag ko sakanya, since my father passed away and he doesn't like to be called lolo or grandfather because he said he is still young. But I always continue to do so.

"I was just out for a while. Bakit po? May kailangan kayo?"

There was a long pause until he speaks again in the line but, before I could speak may narinig ako na parang kaluskos sa likod ko kaya lumingon ako. Di ko alam ano yun baka may hayop lang. But we all know that once we feel someone's watching from us from afar then trust your gut feeling cause it's heck true. Pero kakaiba talaga, parang kanina ko pa feeling na may nagmamasid? May mga tao naman sa malapit.

Iniwasan ko nlng ito ng tingin at nagpatuloy sa pakikinig ng aking lolo na nasa linya

"Morgana, pumunta ka dito sa bahay ngayon din."

Kalmado pero ma awtoridad na tugon niya. Magtatanong na sana ako ng bakit pero binabaan na ako ng telepono. Oh, ano bang meron?

There's something wrong here, parang may hindi tama. Tumayo na ako at kinuha ang aking journal at umalis para umuwi pero bago pa man ako nakalayo sinilipan kong muli yung puno malapit sa dock.

"Weird." sambit ko saking sarili at pina andar na ang aking motor papaalis.