Chronicles of HIRAWEI: The Owl Phases

Chapter 17

Chapter 17: Respite Is Overrated

Morgana's POV

In pursuit of exploring the world in the near future, I didn't say I have to cross different worlds in different dimensions.

I popped a pill into my mouth to ward off the inevitable headache. Glad, I always bring some extra with me. Being part of the scouting team really makes you career the "always ready" motto.

Lumabas na ako ng elevator pagbaba ng ground floor. I wasn't expecting there would be few people waiting for me downstairs.

Outside the cafeteria hall is a huge hallway of greek architectural design. There are benches on the side which my grandfather and the rest of his companion seated.

"Oh, ayan na pala si Morgana." sabi ni Tatay Manong. He's been very busy these days. Hindi ko na siya madalas nakikita kahit nasa iisang lugar lang kami.

"Tatay," pagmano ka sa kanya. "Saan ka ba nagpunta at di na kita masyadong nakakasalamuha?" magalang kong tanong.

"Pasensya na anak," ginulo nito ang buhok ko. "Naging busy lng ang tatay mo sa mga bagay-bagay. Importante rin ang trabaho ko dito." pilit na ngiti niya.

Alam ko naman madaming responsibilidad si Mang Simon. Kaya, hindi ko naman ipipilit ang sarili kong sumama o tawagin siya.

"Okay lang po yun tay, naiintindihan ko naman po kayo." nginitian ko siya pero bigla kong mag palit ng ekspresyon na nahihiya.

"Ano yun anak? May problema ba?" malumanay na sabi niya.

Tama bang sabihin na may utang ako sa cafeteria? May pa balot-balot pa naman ako pero di bayad.

"Ano kasi tay, m-may sasabihin ako." nahihiya at nakadungo kong tanong. Naghintay naman siya sa sasabihin ko kaya bumuntong hininga na muna ako. "M-ay utang ako."

"Ha? Anong ibig mong sabihin?" takang tanong niya.

"Eh kasi tay, yung kuya dun sa cafeteria nabigla kasi yung ekspresyon niya nung e scan yung pin ko. He said about the merits something. And, I'm a newbie so wala pa ako nun right? Tapos baka sisingilin ako kasi sabi niya libre daw muna. Ayoko namang may makalimutan akong utang." pahina na pahina kong sabi na agad din naman ikinatawa niya ng malakas.

"Wag mo nang isipin yun, bayad ka na." natatawa pa rin niya na tugon, habang ginulo ulit ang buhok ko.

Lahat ba ng tao dito may saltik? At dahil dun madalas na yata yung pagiging madaldal ko kaka-explain.

"Morgana, apo." pagtawag ni Mama Lorna sakin. Nagtatampo pa rin ako pero kailangan kong umitindi.

"Ma," niyakap ko naman siya pabalik. "Sabi mo may pupuntahan lang tapos asan na ako ngayon?" malungkot kong sabi.

"May dahilan rin ang lahat apo, mas mabuti na nandito ka at ligtas." pag ngiti niyang sabi.

"Safe? Why would I be safe here? Hindi ba ligtas sa mundo natin?" pagbitiw ko sa kanyang yakap at pagtataka kong tanong sa kanya.

"Maiintindihan mo rin ang lahat Morgana, nasa ayon ang lahat." makahulugang tugon nito.

Huh? Kailan pa naging makata o manghuhula yung lola ko?