Chronicles of HIRAWEI: The Owl Phases

Chapter 22

Chapter 22: New Perspective

Ano bang problema ng mga kasama ko at ayaw nilang masikmura ng mag-kasama?

"Just please, kung ano man ang mga alitan niyo pwede ba e-set aside niyo muna yan? We're a team here." naiinis na sagot ko.

"I don't have any plans being buddy-buddy with them." Gabriel said.

"Me neither." sabi naman ni Harry.

For pete's sake! Nakikisali pa talaga tong kupal na to. While Glenn and Gerald just stood there silently.

"Fine. Do what you want." I said plainly and walked out with irritated look.

Hindi ako namimilit ng tao kung ayaw nila. Bahala sila diyan. Ayusin na muna nila problema nila.

As I walked down the hallway on this underground base. Everyone whom I will encountered immediately parted their ways away from me as possible and bowed. I really don't like that part, I just want them to treat me as normal. I'm heading towards the cafeteria to cool off my head. Nakalimutan kong hindi pala ako nakakain ng pananghalian kaya bad mood ako. Nalipasan na naman kasi ng gutom.

Dumeretso agad ako sa counter na agad naman akong tinugunan ng masayang ngiti ng cook namin dito.

"Maligayang pagbabalik po, as usual po ba mistress?" magalang na tanong nito.

"Sige po, pakidagdag na lng ng empanada at shawarma. Kailangan lang ng pang enerhiya." nahihiyang sabi ko.

Nag nod lang ito at inasikaso na ang order ko. Umupo naman ako sa dating puwesto ko, sa gilid malapit lang sa dispenser ng tubig. Buti na lang at walang masyadong tao na dito dahil hapon na man. May mga iilan akong nakikita sa malayong lamesa na nag-iiwas ng tingin sa gawi ko at nag bubong-bulongan. Madalas naman ay nag bo-bow at binabati ako ang iba naman ay natatakot.

Nilapag naman sa lamesa ko ang mga pinag-order ko, as usual adobong manok lang ang at kanin. Nagpasalamat na ako at agad na nag dasal at tahimik na kumakain. Gusto ko sanang mag isip-isip tungkol sa nangyayari sa buhay ko ngayon. This is the closest time I have being alone. Nakakamiss rin pala ang ganito kapayapa. Ngunit may isang hangal ang gumimbala ng aking katahimikan. Umupo ito sa harap ko at ngumiti.

"Hey, miss. Anong ginagawa mo dito at bakit mag isa ka lang?" may nakakalokong ngiti ito at tumitingin pa sa damit na suot ko. Obvious ba na kumakain ako dito?

Nakalimutan ko palang magpalit. Di ko na namalayan na kanina pa palang umaga yung suot ko. May nadidinig akong bulungan sa kalayuan at di makapaniwalang mga tinginan sa lalaki na para bang kikilatayan na nila ito ng buhay. Maging mga kusinera ay na alarma sa pag disturbo nito sa akin. Hindi ko ito pinansin at nagpatuloy lang sa pagkain. Sinulyapan ko ang suot niya. Bagong recruit naman pala pero kung maka-asta kala mo kung sino. Inagaw naman nito ang aking tinidor at walang pahintulot na kinuha ang aking empanada na ikinagalit ko ng lubusan bago ko pa man siya tignan ay may mas nauna na pala sa akin dahil ang tinidor na hawak niya ay bumaon ito sa kamay niya. Ang paghiyaw at sakit nito ay nadidinig sa buong cafeteria.

"How dare you touch the mistress?" an icy deep voice with his usual dead eyes looked down at the guy in front of me. While his bladed knife pointed on the guy's throat.

The guy look at me with horror as he slowly recognize me. Such a fool.

"S-sorry p-po. Hi-hindi ko po alam. P-patawad po talaga." pag mamakaawa pa nito habang takot na takot at iniinda ang sakit ng natuman nito.

Nawalan na ako ng gana kumain at dahil na rin sa dugo nito sa lamesa.

"Vince, calm down it's alright." sagot ko habang tinatanggal ang tinidor sa kamay niya at binalot ng table napkin. "He's still a newbie." tipid kong sagot.