Yarı sarhoş yarı aşık evine döndüğünde öylece yatağa serdi yorgun bedenini. Odası karanlığa gömüldüğü an gözleri gönül tapınağının duvarlarına genç kızın güzel silüetini çizmeye başlamıştı bile.
Kapısında tıpkı bir koruyucu gibi durarak içeriye kims...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Alpan
⫷𝕐𝔼ℝ𝔸𝕃𝕋𝕀 𝕊𝔼𝕍𝔻𝔸𝕃𝕀𝕃𝔸ℝ𝕀 ⫸
O olayın üzerine kaç ayın battığını, kaç güneşin doğduğunu bilmeden bir kez daha dinlenmek üzere yatağına uzandıysa da Azat'ın vurulduğu sahne aklından çıkmıyordu.
İçinden çıkamadığı duygu ve düşüncelerle boğuşurken yatağından kalkıp pencereye yaklaştı. Perdeyi araladı. Sonra perdeyi ardına kadar açarak dolunay ışığının odasına girmesine izin verdi. Yetmedi camı da ardına kadar açtı. Sanki boğuluyordu.
Kendini arındırmaya çalışır gibi suyun altına girdi. Sonra tekrar uyumak umuduyla yatağına döndü.
Nafileydi. Uykusuzluktan ve yorgunluktan ölüyor olmasına rağmen uykuya biraz bile yakın değildi.
Düşünebildiği tek şey gidip onu görmekti. Ama Jitem elemanlarından birileri hastanenin etrafında olabilirdi. Aklından geçen düşüncelerle bir kez daha ayrıldı yatağından. Kendisini bir şapka ve gözlükle kamufle ederek evden çıkıp arabasını çalıştırdığında gecenin bir yarısı gizli saklı Azat'ı görmeye gittiğine inanamıyordu.
Hastanenin önüne geldiğinde girip girmemekte kararsız kaldı. Sonunda etrafını çabucak kolaçan ettikten sonra karanlık geceyi dışarıda bırakarak hastane kapısından apaydınlık sessizliğin içine süzüldü.
Kimse Azat'ı vuranın Alpan olduğunu bilmiyordu. O yüzden kardeşleri onu tanıyınca içeri aldılar. Ama yine de düşman olduklarını bildiklerinden dolayı Azat'ın en büyük abisi Asım da onunla birlikte odaya girdi. Esat ortalarda görünmediğine göre muhtemelen Azat'ı hastaneye yetiştirip kaçmıştı.
Azat'ın gözlerinin kapalı olmasına sevindi; zira girer girmez bakışıyla karşılaşmaktan korkuyordu.
Bir süre uykudaki yüzüne baktı. Derin bir nefes alıp bedenini saran uyuşukluktan biraz olsun sıyrıldı. Kendini hazır hissettiğinde ona birkaç adım daha yaklaştı.
Hastane odasının kocaman sessizliğinde kararsız bir fısıltıyla "Azat," dedi.
Gözleri usulca aralanırken birkaç saniye kısık gözlerle Alpan'a baktıktan sonra onu tanıdı Azat.
"Bu halin ne lan?"
"İyi görünüyorsun," dedi Alpan.
Alpan'ı bir kez daha baştan ayağa süzdükten sonra abisine bakıp "Sen çıkabilirsin," dedi.
