Yarı sarhoş yarı aşık evine döndüğünde öylece yatağa serdi yorgun bedenini. Odası karanlığa gömüldüğü an gözleri gönül tapınağının duvarlarına genç kızın güzel silüetini çizmeye başlamıştı bile.
Kapısında tıpkı bir koruyucu gibi durarak içeriye kims...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Medya: Azat
⫷𝕐𝔼ℝ𝔸𝕃𝕋𝕀 𝕊𝔼𝕍𝔻𝔸𝕃𝕀𝕃𝔸ℝ𝕀 ⫸
Susuyordu yüreğindeki çığlıkların sebebi. Ne yazıyor iki kelime ne de arıyordu. Petek, vaktiyle evi diye bildiği yerden, canı gibi sevdiği kişiden çok uzaktaydı şimdi.
Mutluluk duygusundan ve huzurdan çok uzaktaydı. Hüzün ve hasrete yakındı daha çok. Mağlubiyete yakındı mesela. Galip olacağım diyerek çıktığı yolda sürekli kaybediyordu.
Sevdikleri tek tek yitip giderken hayatından, bende mi bir sorun var diye düşünmeden edemiyordu. Neden güzel olan her şeyden çok uzaktı?
Dört yanı duvarla örülmüş, kapısız, penceresiz bir odanın içinde kalmış gibi hissediyordu. Çıkışı yok, çaresiz, boğuluyor gibi...
Azat olmadan yaşamak çok zordu. Zaman zaman kaçtığı için pişmanlık duyuyor, onu her gece görürken nankörlük ettiğini bile düşünüyordu. Sonra mantıklı düşünüp artık orada yaşamaya gücü, sabır ve tahammülü kalmadığını hatırlıyor, kaçıp kendini kurtardığına şükrediyordu. Zira oradaki hayatı ihanetten ibaretti.
Her gece görse bile aslında Azat yoktu onun hayatında, azap vardı yalnızca. Azap ve ihanetten başka bir şey olmayan o hayatın sonu da yoktu.
Derin bir "Off!" çekerek inledi.
Birkaç gün sonra Azat hastaneden taburcu oldu. Yoğun güvenlik önlemleriyle evine geldi. Birkaç gün de evde dinlendikten sonra bir gece yarısı tek başına çıkıp çiftlik evinin yolunu tuttu.
Ölümden korkmuyordu. Kimseden korkmuyordu. Yanında silahı, altında son model arabası vardı. Hangi araba onun hızına yetişebilir, hangi silahın mermisi onunkinden daha hızlı vurabilirdi hedefi?
Gazı kökledi ve soluğu Petek'in evinin kapısında aldı. Bu kez zile basmadan camını tıklattı.
Petek perdeyi aralayıp Azat'ı görünce, camını sonuna kadar açıp boynuna sarıldı. "Azat!" diye inledi özlemle. "Neredesin günlerdir?"
